Ο Άγιος Fillan του Strathfillan της Ιρλανδίας (+8ος αιώνας)
19 Ιανουαρίου
Ο Αγιος Fillan (Foelan) έζησε τον όγδοο αιώνα. Γεννήθηκε στην Ιρλανδία. Η μητέρα του ήταν η αγία Kentigerna και ο θείος του ο άγιος Comgan. Για πολύ καιρό τον τιμούσαν και στην Σκωτία και στην Ιρλανδία. Πιθανόν να διαπαιδαγωγήθηκε στο Μοναστήρι Taghmon στο Wexford (Ιρλανδία) υπό τον άγιο Fintan Munnu. Αργότερα, πιθανόν γύρω στο 717, πήγε μαζί με την μητέρα του και άλλους συγγενείς στην Σκωτία. Εκεί έγινε μοναχός και έζησε σαν μοναχός μέχρι το τέλος της ζωής του. Είναι γνωστό ότι για ένα διάστημα ο Fillan κήρυξε το Ευαγγέλιο μαζί με την αγία Kentigerna και τον άγιο Comgan και έπειτα αποσύρθηκε προκειμένου να ζήσει σαν ερημίτης μέσα σε μία σπηλιά εκεί όπου βρίσκεται σήμερα το χωριό Pittenweem (που σημαίνει ο τόπος της σπηλιάς) στην κομητεία της Fife. Αυτό το χωριό επρόκειτο να γίνει ένα από τα ποιο σημαντικά μέρη όπου τιμούσαν τον άγιο. Με τον καιρό ο Fillan έγινε ηγούμενος ενός μοναστηριού στην περιοχή Fife αλλά μετά από πολλά χρόνια εγκατέλειψε την θέση του ηγουμένου και πήγε στην περιοχή Glendochart (στο Perthshire) όπου έζησε μόνος με προσευχή και έπειτα έχτισε εκεί και μία εκκλησία. Σήμερα πολλές εκκλησίες και πολλά μέρη στο Glendochart φέρουν το όνομα του αγίου.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Fillan θεράπευσε πολλούς ανθρώπους οι οποίοι τον επισκέπτονταν για να τους δώσει πνευματικές συμβουλές. Ο άγιος έκανε θαύματα. Κάποτε, όταν ήταν ηγούμενος, ένας λύκος έφαγε ένα από τα βόδια του την ώρα που ο άγιος εργαζόταν στα χωράφια. Ο ηγούμενος διέταξε τον λύκο να οργώσει το χωράφι παίρνοντας τη θέση του βοδιού που είχε φάει. Ο άγριος λύκος υπάκουσε τον άγιο και αμέσως ολοκλήρωσε την εργασία που του έβαλε ο άγιος σαν μετάνοια για την πράξη του. Η τιμή στον άγιο Fillan στην Σκωτία ήταν τόσο ισχυρή ώστε το 1314 ο Σκωτσέζος βασιλιάς Robert Bruce πήρε μαζί του την λειψανοθήκη που περιείχε το χέρι του αγίου στην μάχη του Bannockburn και απέδωσε την νίκη του ενάντια στους Άγγλους στις πρεσβείες του αγίου.
Ο Fillan κοιμήθηκε και θάφτηκε στο Strathfillan, στον τόπο όπου τον τιμούν περισσότερο. Πιθανόν να έχτισε μία εκκλησία ή ένα μοναστήρι σε αυτή την περιοχή και κήρυξε στους ντόπιους Πίκτους. Η σπηλιά το αγίου Fillan στο Pittenweem υπάρχει μέχρι και σήμερα. Μετά τον θάνατο του η σπηλιά έγινε ένας προορισμός για πολλούς προσκυνητές και ένα άγιο πηγάδι με ιαματικές ικανότητες υπήρχε κοντά στη σπηλιά για πολλά χρόνια. Για πολλά χρόνια η σπηλιά του αγίου ξεχάστηκε. Γύρω στο 1900, ένα άλογο που βοσκούσε κοντά στην αυλή μια εκκλησίας στην περιοχή έπεσε μέσα σε μία μεγάλη τρύπα.
Όταν καθάρισαν την τρύπα ανακάλυψαν πως εκεί μέσα ήταν το κελί του αγίου που είχε εγκαταλειφτεί χρόνια πριν. Πολλές πέτρες οι οποίες είχαν ιαματικές ικανότητες χάρη στις προσευχές του αγίου Fillan ανακαλύφθηκαν στην σπηλιά μαζί με ένα μέρος του πηγαδιού. Το 2000 το κελί και το πηγάδι ανοίχτηκαν για τους επισκέπτες.
https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2017/04/fillan-strathfillan.html
<>
Αγία Νεομάρτυς Ντανιέλα (Δανιηλία) του Βουκουρεστίου Ρουμανίας (+2004)
Πολλές φορές τυχαίνει όλοι μας να αναρωτηθούμε, "υπάρχουν άραγε Αγιοι στην σύγχρονη εποχή;". Η απάντηση είναι μία. Αγιοι του Θεού θα αναδεικνύονται πάντα και για πάντα. Η ύπαρξή τους είναι συνυφασμένη με την ζωοποιό ύπαρξη του 3ου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Του Αγίου Πνεύματος. Εφόσον λοιπόν το Αγιο Πνέυμα του Θεού ενεργεί και κυριαρχεί στον κτιστό κόσμο μας, οι Αγιοί Του θα εμφανίζονται για να μας δίνουν δύναμη αλλά και να ταπεινώνουν τον αντίχριστο διάβολο και τους οπαδούς του, που κινούνται γύρω μας. Πολλές φορές ακόμα και μέσα στην ίδια μας την οικογένεια, όσο κι αν αυτό ακούγεται τρομερό.
Η απιστία ή η ελαφρότητα των γονέων πολλές φορές παιδεύουν τους νέους και τις νέες που θέλουν να βρίσκονται κοντά στον Θεό. Οι γονείς με εγωϊσμό και μην αναγνωρίζοντας ότι το σπλάχνο τους είναι ένα Θεϊκό δώρο προσπαθούν, πολλές φορές (με ολέθρια συνήθως αποτελέσματα) να ξεριζώσουν την κλήση προς τον Θεό που η Θεία Χάρις δίνει επιλέκτικά σε νέους και νέες με αρετές και αδαμάντινους χαρακτήρες.
Στην σύγχρονη εποχή που όλα ισοπεδώνονται, που η αγνότητα ισοδυναμεί με ανοησία και γραφικότητα, που έχουμε μαθει να αναγνωρίζουμε το διαφορετικό μόνο όταν έχει σχέση με την ανωμαλία και την διαστροφή, υπάρχει γύρω μας και σε μερικούς απο εμάς μέσα μας, μια άλλη διαφορετικότητα. Μια διαφορετικότητα που σκοπό έχει την ανύψωση του ανθρώπου. Μια διαφορετικότητα που οδηγεί τον άνθρωπο σε πνευματικές καταστάσεις άγνωστες στους πολλούς. Τον κάνει να μοιάζει με τον Χριστό. "Μιμητής Χριστού" όπως λένε και οι Πατέρες μας.
Μια τέτοια ιστορία που συνέβει δίπλα μας στην γειτονική Ρουμανία. Μια ιστορία που διαδραματίστηκε στα χρόνια μας, θα δούμε παρακάτω.
Μια απάντηση για όσους νομίζουν ότι οι μάρτυρες της Πίστης μας έπαψαν να υπάρχουν.
Κι όμως υπάρχουν και τα μαρτύριά τους όπως θα δείτε δεν είναι πλέον ένας ολιγόλεπτος αποκεφαλισμός ή ένας πολύωρος βασανισμός, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία και τον στέφανο της δόξης των αρχαίων και παλαιοτέρων μαρτύρων. Η σύγχρονη επιστήμη μετατρέπει τον βασανισμό του σώματος αλλά και του πνεύματος σε πολύχρονη διαδικασία. Ισως γι αυτό λέγεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας ότι οι μάρτυρες των εσχάτων καιρών και της εποχής του Αντιχρίστου θα είναι ίσως, οι μεγαλύτεροι των Αιώνων της Πίστης μας.
Η μάρτυς Ντανιέλα (1967-2004).
Αυτό το εκλεκτό λουλούδι άνθισε στη ρουμανική γη το 1967. Από μικρή ήταν πολύ κοντά στο Θεό. Όταν έβγαινε από το σχολείο περνούσε πάντοτε από την εκκλησία. Γι' αυτό ο πατέρας της την μάλωνε πολύ σκληρά. «Πού ήσουν; Όλη μέρα στην εκκλησία πας με τους παπάδες σου; Τι σου πρόσφερε ο Θεός;» Ενώ αυτή δεν έλεγε τίποτα, μόνο δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Ήταν ευλαβής και προσευχόταν πολλές ώρες. Στο σχολικό χορό, όταν τελείωσε το λύκειο, δεν ήθελε να πάει. Η καθηγήτριά της την παρακαλούσε να πάει κι αυτή μαζί τους, ενώ εκείνη έλεγε «Δεν μπορώ. Ξέρετε ότι σας αγαπώ όλους πολύ, αλλά συγχωρήστε με, δεν μπορώ να έρθω στο τραπέζι».
Είχε χαρακτήρα πράο και ήταν καλή με όλους. Βοηθούσε τους συμμαθητές της στα μαθήματα και καθόνταν τη νύχτα και έγραφε γι' αυτούς. Ήταν πολύ καλή μαθήτρια τόσο στο σχολείο όσο και στο πανεπιστήμιο. Ήταν πολύ εργατική. Όλα τα ρούχα της τα έφτιαχνε μόνη της. Ήταν πνευματικό τέκνο του μεγάλου πνευματικου π. Σοφιανού από τη μονή Αντίμ.
Όταν ήταν φοιτήτρια περιποιούνταν μια παράλυτη γριά την οποία είχαν ξεχάσει όλοι, την κυρα-Ιωάννα. Η Ντανιέλα πήγαινε καθημερινά, το πρωί πριν το πανεπιστήμιο και το βράδυ. Ήταν αρκετά μακριά και ο κόπος μεγάλος. Την έπλενε, την περιποιούνταν, της έκανε τις αγορές, της τραγουδούσε και της διάβαζε και έφερνε χαρά στην ψυχή της γριάς. Μια φορά κάποιος την χτύπησε πολύ την οσία Ντανιέλα αν και ήταν αθώα. Αφού υπέμεινε εν σιωπή το ξύλο, γονάτισε και φίλησε το πόδι που με αγριότητα την είχε χτυπήσει. Ήταν πολύ πράος χαρακτήρας και ελεούσε τους άλλους. Ποτέ δεν κατηγορούσε κανεναν και πάντα έριχνε το φταίξιμο στον εαυτό της.
Κάποια προσωπα από την οικογένειά της προσπαθούσαν να την πείσουν να παντρευτεί. «Όχι, όχι, εγώ θέλω να μείνω με το Θεό» έλεγε. «Μπορείς να είσαι με το Θεό και παντρεμένη» της έλεγαν. Κι αυτή απαντούσε «Ναι, αλλά αν θα παντρευτώ σημαίνει ότι θα βάλω λίγο το Θεό στην άκρη και εγώ δεν το θέλω αυτό. Θέλω να δώσω το παν στο Θεό». Τη νύχτα προσευχόταν πολλές ώρες. Ποτέ δεν έπεφτε για ύπνο χωρίς να κάνει τον κανόνα της. Τ΄ αδέλφια της της φώναζαν «Τι σου δίνει ο Θεός, τι μας ζαλίζεις με τους παπάδες σου, τι σου δίνει η πίστη σου; Αφού ο πατέρας σού δίνει φαγητό. Γιατί πήγες στο πανεπιστήμιο, για να μπεις σε μοναστήρι;»
Όταν τελείωσε το πανεπιστήμιο πήγε στο μοναστήρι. Ο πατέρας της την έψαχνε για πολύ καιρο και αφού την έφερε σπίτι την χτύπησε φριχτά. Μια φορά, την τελευταία βραδιά πριν την τελευταία αναχώρησή της για το μοναστήρι, έκλαψε και προσευχήθηκε ασταμάτητα. Έκανε χίλιες μετάνοιες ζητώντας φωτισμό από την Παναγία. Ξημερώματα αποκοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε πήρε την εικονίτσα της Παναγίας που της είχε χαρίσει ο π. Σοφιανός. Έκανε το σταυρό της, φίλησε την εικονίτσα και αποφασισμένη μάζεψε τα πράγματά της κι έφυγε. Έπειτα έδωσε ένα γράμμα σε μία φίλη της για να το δώσει στον π. Σοφιανό. Να το περιεχόμενό του: «Πάτερ, είδα στο όνειρό μου την εικόνα της Παναγίας. Και είδα την εικόνα να ζωντανεύει και η Παναγία με κοίταζε προσεχτικά και εγώ τη ρωτούσα, τι να κάνω. Και είδα ότι με κοίταζε με πολύ πόνο. Και είδα δάκρυα στο μάγουλό της. Ξαφνικά άπλωσε τα χέρια της να προσευχηθεί και ένα δάκρυ έσταξε στο χέρι μου. Όταν μ΄ ακούμπησε το δάκρυ Της ξύπνησα και αποφάσισα να φύγω. Κι έφυγε. Στο δρόμο του Σταυρού, στο δρόμο του Σωτήρος Χριστού.
Όμως ο πατέρας της τη βρήκε και αυτήν την φορά. Όταν την έφερε από το μοναστήρι τη χτύπησε πάλι φριχτά. Της έσχισε την μοναχική ενδυμασία μ΄ ένα ψαλίδι και την πέταξε στα σκουπίδια. Της έβγαλε από το λαιμό το σταυρό και της φώναξε «Οι παπάδες σου και η εκκλησία.». Τότε εκείνη λιποθύμησε. Όταν ξύπνησε είπε στον πατέρα της «Σε παρακαλώ άφησέ μου τις εικόνες, δεν μπορώ να ζήσω χωρις αυτές». Τότε ο πατέρας της έβαλε τις εικόνες κάτω, τις πάτησε και τις πήρε όλες. Τότε αυτή του είπε «Καλά, μου τα πήρες, όλα αλλά την ψυχή δεν μπορείς να μου την πάρεις». Και από τότε προσευχόνταν μόνο έτσι «Παναγία, βοήθησέ με, Κύριε Ιησού Χριστέ μη με αφήνεις».
Βλέποντας ο πατέρας της ότι δεν μπορεί να την κάνει να παρεκκλίνει από την ορθόδοξη ζωή, σκέφτηκε κάτι διαβολικό. Βρήκε κάποιους συναδέλφους του γιατρούς και της έβγαλαν διάγνωση «παρανοϊκή σχιζοφρένεια συνοδευόμενη από μυστικιστικό ντελίριο». Μέχρι το τέλος της ζωής της ήταν υποχρεωμένη να παίρνει φάρμακα «για να ησυχάσει». Τα δυο τελευταία χρόνια της τα πέρασε στο νοσοκομείο με σωληνάκια στη μύτη. Εξαιτίας των φαρμάκων ήταν σχεδόν πάντα αναίσθητη.
Ο πατέρας της τη φύλαγε από το πρωί μέχρι το βράδυ, μην τυχόν και έρθει σε επαφή με ευσεβή και πιστά πρόσωπα. Η ακινησία της στο κρεββάτι και τα φάρμακα που της έδινε ο ψυχίατρος της προκάλεσαν παράλυση και απόφραξη του αυλού του εντέρου. Έτσι βασανισμένη πέθανε την Τρίτη 6 Απριλίου 2004, τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Αυτό έγινε περίπου στις 22.00. Επειδή ο πατέρας της δε θα δεχόταν να έρθει ιερέας, κατά θαυμαστό τρόπο έμαθε για το θάνατό της ο π. Κωνσταντίνος και κατά τις 23.00 ετέλεσε την ακολουθία εις κεκοιμημένους. Ο πατέρας της για πρώτη φορά έλειπε, αν και προηγουμένως τον είχαν δει στο νοσοκομείο.
Στον τάφο της άρχισαν να γίνονται θαύματα. Το πρώτο θαύμα έγινε την Τετάρτη 12 Μαΐου 2004, κάνοντας καλά ένα νέο που επί 8 χρόνια έπασχε από την ίδια μ΄ αυτήν ασθένεια. Το 2004 έκανε καλά έναν φοιτητή που έπασχε από μια ασθένεια των αγγείων και το 2005 έναν νεαρό που είχε κρίση σκωληκοειδιτιδος. Ο τάφος της οσίας Ντανιέλας βρίσκεται στο κοιμητήριο Αντρονάκε στη συνοικία Κολεντίνα στο Βουκουρέστι.
* Η αγιογραφία είναι έργο του αγιογράφου Δημήτριου Σκουρτέλη.
https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2019/02/1967-2004-6.html
<>
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Βονιφάτιος ο Ισαπόστολος της Γερμανίας (5 Ιουνίου, +754) και το Χριστιανικό έλατο της Εορτής της Γεννήσεως του Χριστού
Ο Άγιος Βονιφάτιος (Saint Boniface, 675 – 5 Ιουνίου 754) ήταν Αγγλοσάξονας ιεραπόστολος, ηγετική προσωπικότητα της Αγγλοσαξονικής Αποστολής στα Γερμανικά τμήματα της Φραγκικής αυτοκρατορίας κατά τον 8ο αιώνα. Εγκαθίδρυσε τις πρώτες οργανωμένες χριστιανικές κοινότητες σε πολλά μέρη της Γερμανίας. Είναι ο Άγιος Προστάτης της Γερμανίας και αποκαλείται „Απόστολος των Γερμανών“. Γεννήθηκε ως Winfrid (Wynfrith ή Wynfryth) στο βασίλειο του Wessex της Αγγλίας, πιθανότατα στο Crediton.
Καταγόταν από εύπορη αριστοκρατική οικογένεια, εκπαιδεύτηκε θεολογικά από Βενεδικτίνους μοναχούς και σε ηλικία 30 ετών έγινε ιερέας. Το 716 στάλθηκε σε Αποστολή στην Φριζία της Γερμανίας προκειμένου να εκχριστιανίσει τους κατοίκους. Το έργο ήταν δύσκολο γιατί έπρεπε να συνεννοηθεί μαζί τους με την παλιά Αγγλική τους διάλεκτο.
Εκείνοι λάτρευαν την αιωνόβια βελανιδιά, ιερό δέντρο του θεού τους Θωρ πάνω στην οποία έκαναν θυσίες. Θέλοντας να ορίσει στους κατοίκους το τέλος μιας εποχής άρχισε να την πριονίζει, τότε φύσηξε ένας δυνατός άνεμος και την ξερίζωσε. Αυτό οι Φριζιανοί το θεώρησαν θαύμα και μεταστράφηκαν ομαδικά στον Χριστιανισμό. Στην θέση της αργότερα φύτρωσε ένα έλατο το οποίο οι Χριστιανοί καθόρισαν ως το ευλογημένο δέντρο με αποτέλεσμα να το τιμούν στην Εορτή της Γέννησης του Θεανθρώπου.
Ο Άγιος Βονιφάτιος το 732 ταξίδεψε στη Ρώμη όπου ο Πάπας Γρηγόριος Β’ τον όρισε Αρχιεπίσκοπο ολόκληρης της Γερμανίας στην οποία επέστρεψε βαπτίζοντας χιλιάδες Γερμανούς Χριστιανούς. Στην συνέχεια ο Κάρολος Μαρτέλος έκανε τέσσερεις Επισκοπές στην Γερμανία ορίζοντας τον Άγιο Βονιφάτιο Αρχιεπίσκοπο με έδρα το Μετζ. Ο ίδιος έστεψε αργότερα (751) στο Σουασσόν τον γιό του Καρόλου Μαρτέλου Πιπίνο τον βραχύ βασιλιά των Φράγκων.
Σε μία από τις αποστολές του στην Φριζία συνελήφθη από εναπομείναντες Φρίζιους παγανιστές και θανατώθηκε με βασανιστήρια στο Dokkum της Γερμανίας. Από τα πολλά έργα του διασώθηκαν 40 επιστολές με ενδιαφέρουσες ιστορικές πληροφορίες για την εποχή του.
<>
Όσιος Γέροντας Τιμόθεος Τζαννής του Ηρακλείου Κρήτης (+1991)
30 Δεκεμβρίου
Δεν πέρασε ένας μήνας από την οσιακή κοίμηση του Οσίου Πορφυρίου και κοιμήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, στο Ιερό Ησυχαστήριο των Αγίων Θεοδώρων, το οποίο αυτός είχε ιδρύσει, ο μεγάλος σύγχρονος πνευματικός πατέρας της Κρήτης, Ο Γέροντας Τιμόθεος Τζαννής. Ο Όσιος Πορφύριος τον γνώριζε και του είχε προείπει ότι «θα φύγουν μαζί».
Ο νέος αυτός χαρισματικός πνευματικός πατέρας αναδύθηκε σε νέους πνευματικούς αγώνες, με νέους αποδοχείς των λόγων και νουθεσιών του. Αν και νέος ασκητής πολιτεύθηκε με πολιά φρόνηση και αναδείχθηκε εφάμιλλος των παλαιών πατέρων, εφαρμοστής της διαχρονικής υπομονής, των δοκιμασμένων πνευματικών αγώνων, της αιώνιας, καρδιακής αγάπης στον εσταυρωμένο μας Ιησού.
Σύγχρονος άνθρωπος, αλλά με αγγελική όψη, έμοιαζε ο Γέροντας Τιμόθεος σαν να κατέβηκε από τα ουράνια δώματα, για να διακονήσει τον λαό του Θεού, την Εκκλησία Του, το έργο της σωτηρίας των ψυχών. Και γι’ αυτόν, όπως και για τόσους άλλους σύγχρονους ουρανόσταλτους πατέρες είμαστε απείρως ευγνώμονες στον «Αρχηγό και τελειωτή» (Εβρ. ιβ΄ 2) μας Ιησού, ο οποίος παραβλέποντας την αποστασία μας μας βεβαιώνει με τους αποστολείς Του αυτούς, ότι «όπου επλεόνασεν η αμαρτία υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. ε΄ 20).
Ο Όσιος Γέροντας Τιμόθεος αγίασε με την υπομονή και την επιμονή του. Υπομονή στις αντιξοότητες, στις θλίψεις, στους πόνους, στις αρρώστιες και επιμονή στον αδιάλειπτο πνευματικό αγώνα και στην προσευχή.
Αν ζούσε σήμερα, θα μας έλεγε να διαγράψουμε τον εαυτούλη μας από την καθημερινή εγωπάθεια, την αυτοπροβολή και την αυτοδικαίωση, για να γίνει η ζωή μας χριστοκεντρική, διαφανής, ο νούς και η ψυχή μας καθαροί, προκειμένου όσοι μας πλησιάζουν να γνωρίσουν όχι μεσάζοντες και μεταπράτες, όχι κακέπτυπα ομοιώματα και εικόνες, αλλά το μοναδικό, αιώνιο, αληθινό και ανεπανάληπτο πρότυπο, το αρχέτυπο της θείας ουράνιας δόξης, τον Ιησού Χριστό. Από εμάς εξαρτάται το αν υβρίζεται η αγιάζεται το όνομα του γύκυτάτου μας Ιησού.
Ο Όσιος Γέροντας Τιμόθεος ζούσε και επεδίωκε την αφάνεια, μισούσε την προβολή. Του πρέπουν τα λόγια του Γέροντά του στο Άγιον Όρος, του Ηγουμένου, τότε Σταυρονικητιανού, μετέπειτα Ιβηρίτου, π. Βασιλείου Γοντικάκη, ότι: «Μεγάλοι δεν είναι οι θορυβοποιοί, που προβάλλονται ως πνευματικοί ηγέτες η προφήτες, για να καταπλήξουν και να καταπνίξουν τον κόσμο. Μεγάλοι είναι οι ταπεινοί και «ανύπαρκτοι», που έχουν δεχθεί την παράκληση του Πνεύματος και αποτελούν την παρηγοριά όλου του κόσμου. Τους αρκεί η χάρις (Β´ Κορ. 12, 4).
Ο Όσιος με την χάρη του Θεού που ενοικούσε μέσα του είχε φθάσει σε υψηλά μέτρα αρετής και είχε σπάσει το φράγμα του χώρου. Έτσι κάποτε τον είδαν στο νοσοκομείο του Ηρακλείου, ενώ εκείνος ήταν άρρωστος στο κελλί του.
Κάποια μητέρα είχε στο νοσοκομείο άρρωστο σοβαρά το παιδί της. Το είχαν βάλει στο χειρουργείο και εκείνη αγωνιούσε απ’ έξω. Μια ανυποψίαστη στιγμή βλέπει να περνάει μπροστά της ένας ιερέας. Έτρεξε και τον παρακάλεσε να προσευχηθεί για το παιδί της. Πήγε να του δώσει μάλιστα και κάποια χρήματα. Πριν προλάβει, όμως, να του πεί το όνομα του παιδιού της λέει:
-Δεν χρειάζονται τα χρήματα. Να, δώσε τα σε εκείνη την φτωχή που τα έχει ανάγκη υπέρ υγείας Μιχαήλ.
– Από που είστε, Πάτερ;
– Από τους Αγίους Θεοδώρους.
Η μητέρα αυτή διηγήθηκε το περιστατικά σε μια φίλη της. Αυτή γνώριζε το Μοναστήρι και τον Γέροντα και της λέει:
-Από τους Αγίους Θεοδώρους; Μόνον ο πατήρ Τιμόθεος μπορεί να ήταν, γιατί δεν υπάρχουν άλλοι Άγιοι Θεόδωροι στην Κρήτη. Και αν είδες τον πατέρα Τιμόθεο, τότε σου παρουσιάσθηκε με θαυμαστό τρόπο, γιατί αυτός είναι πάρα πολύ άρρωστος και αποκλείεται να πήγε στο νοσοκομείο, όπως τον είδες εσύ.
Αργότερα ήλθε η γυναίκα στο Μοναστήρι και αναγνώρισε τον Γέροντα. Όμως, ο Γέροντας, φυσικά, δεν είχε βγεί από το κελλί του, διότι ήταν πολύ άρρωστος.
Όταν του είπαν το περιστατικό απάντησε:
-Ε, ο πνευματικός άνθρωπος μπορεί από την καρέκλα που κάθεται να επισκέπτεται αυτούς που έχουν ανάγκη και να βοηθάει.
Το επιτρέπει ο Θεός σε αυτούς που αγωνίζονται ταπεινά, ήσυχα, στην αφάνεια να βρίσκονται ταυτόχρονα σε διαφορετικά σημεία. Αυτά μόνον ο Θεός τα επιτρέπει στους εκλεκτούς του.
Το περιστατικό αυτό συνέβη λίγους μήνες πριν την κοίμηση του Γέροντος, τον Ιούλιο του 1991.
https://www.pemptousia.gr/2019/12/osios-gerontas-timotheos-tzannis-30-12-1991/
Άγιος Βαλεντίνος, ένας Ορθόδοξος Άγιος
Ημέρα Μνήμης: 14 Φεβρουαρίου, 19 Ιανουαρίου & 6 Ιουλίου
Η λεγόμενη "γιορτή των ερωτευμένων" έχει θεσπιστεί από κοσμικούς ανθρώπους και προσβάλει τον Άγιο. Δεν παύει όμως ο Άγιος να είναι προστάτης όσων θέλουν να παντρευτούν με Ορθόδοξο Γάμο. Όταν ο Ἀγιος ήταν εν ζωή, ο αυτοκράτορας είχε απαγορέψει να παντρεύονται οι στρατιώτες και όσοι δεν είχαν παει στρατό και έτσι οι Χριστιανοί νέοι είχαν πρόβλημα. Αλλά ο Άγιος Βαλεντίνος τους πάντρευε κρυφά και έτσι τον συνέλλαβαν και μαρτύρησε.
Βλ. παρακάτω:
Αγιολόγιο Τσολακίδη: 14 Φεβρουαρίου - ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΥΟ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΙ Ίερομάρτυρες - Ή διάκριση αυτών των Αγίων δεν είναι σαφής. ο πρώτος ήταν κληρικός της Ρώμης και μαρτύρησε κατά τους διωγμούς του Κλαυδίου Β'. ο δεύτερος ήταν επίσκοπος Τέρνι και μαρτύρησε στη Ρώμη.
και
12.Βαλεντίνων (δύο) ἱερομαρτύρων ἐν Ρώμῃ ὁ πρῶτος ἐπὶ Κλαυδίου Β΄ (διάκρισις ἀσαφής) (῾Αγιολόγιον Τσολακίδου) (Ρμ).
http://www.worldsaints.org/αρχική-σελίδα/μηναίον/φεβρουάριος/14-φεβρουαριου/
και
'Aββακοὺμ καὶ ᾿Οδιφάκιος τέκνα Μάριου καὶ Μάρθας μάρτυρες, (270) 19/1.
http://www.worldsaints.org/αρχική-σελίδα/αλφαβητάρι/αλφαβητικώς/a/
και
6 Ιουλίου:
8.Μαρίνου καὶ Μάρθας μαρτύρων, τῶν τέκνων αὐτῶν ᾿Αβδιφὰξ καὶ ᾿Αββακοὺμ καὶ τῶν κάτωθι σὺν αὐτοῖς· Κυρίνου, Βαλεντίνου Πρεσβυτέρου καὶ ᾿Αστερίου (269) (ΡΔ).
http://www.worldsaints.org/αρχική-σελίδα/μηναίον/ιούλιος/6-ιουλιου/
Τα αρχαία Μαρτυρολόγια της Εκκλησίας της Ρώμης σημειώνουν τη 14η Φεβρουαρίου ως ημέρα μνήμης του «μάρτυρος Βαλεντίνου, πρεσβυτέρου Ρώμης» (Valentinus = σθεναρός στα λατινικά). Δυστυχώς τα ιστορικά στοιχεία που έχουμε για τον άγιο είναι ελλιπή.
Το Μαρτύριο του Αγίου Βαλεντίνου στη Ρώμη
Ο Άγιος Βαλεντίνος έζησε στη Ρώμη τον 3ο αιώνα και ήταν ιερέας ο οποίος μάζι με τον Άγιο Μάριο και την οικογένεια του Αγίου Μαρίου και άλλους Χριστιανούς βοηθούσαν τους μάρτυρες κατά τη διάρκεια των διωγμών από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο Β’ το Γότθο. Η μεγάλη αρετή και η κατηχητική δράση του αγίου είχαν γίνει γνωστές· έτσι συνελήφθηκε και παρουσιάστηκε ενώπιον του αυτοκρατορικού δικαστηρίου…
«Γιατί, Βαλεντίνε, θέλεις να είσαι ο φίλος των εχθρών μας και απορρίπτεις τη φιλία μας;», ρώτησε ο αυτοκράτορας. Τότε ο άγιος απάντησε, «Άρχοντα μου, αν ήξερες το δώρο του Θεού, θα ήσουν ευτυχής και μαζί σου η αυτοκρατορία σου, θα απορρίπτατε τη λατρεία των ειδώλων και θα λατρεύατε τον αληθινό Θεό και τον Υιό του Ιησού Χριστό». Ένας από τους παρόντες δικαστές διέκοψε τον άγιο ρωτώντας τον τι πιστεύει για το Δία και τον Ερμή, τότε ο άγιος Βαλεντίνος θαρραλέα απάντησε, «Είναι άθλιοι, και πέρασαν τη ζωή τους μέσα στη διαφθορά και το έγκλημα!». Ο δικαστής, εξαγριωμένος, φώναξε, «βλασφήμησε ενάντια στους Θεούς και ενάντια στην αυτοκρατορία!». Ο αυτοκράτορας εν τούτοις συνέχισε τις ερωτήσεις του με περιέργεια, ικανοποιημένος μιας και βρήκε την ευκαιρία να μάθει ποια ήταν επιτέλους η πίστη των Χριστιανών. Ο Βαλεντίνος βρήκε λοιπόν το θάρρος να τον προτρέψει να μετανοήσει για το αίμα των Χριστιανών που είχε χύσει. «Πίστεψε στον Ιησού Χριστό, βαφτίσου και θα σωθείς, και ήδη από αυτή τη στιγμή θα διασφαλίσεις τη δόξα της αυτοκρατορίας σου και το θρίαμβο των όπλων σου».
Το σώμα του Αγίου ιερομάρτυρος Βαλεντίνου το περισυνέλεξε και το ενταφίασε στον κήπο του σπιτιού της, στη Φλαμινία οδό, η ευγενής Χριστιανή Σαβινέλλα. Επί Επισκόπου Ρώμης Ιουλίου του Α΄ (337- 352) κοντά στον τάφο του Αγίου χτίστηκε προς τιμή του μάρτυρα, Ναός και κοιμητήριο. Τον 11ο αιώνα, άγνωστο πώς, ο Ναός αυτός καταστράφηκε. Το 1888 ο αρχαιολόγος Μαρούκι μελέτησε την υπόθεση, έκαμε ανασκαφές κι έφερε στο φως τα ερείπια του Ναού του Αγίου Βαλεντίνου.
Οι υπόλοιποι Άγιοι που βοηθούσαν τον Άγιο Βαλέντινο στο έργο του και μαρτύρησαν μαζί του είναι οι εξής: Άγιος Μάριος ο Πέρσης, η σύζυγός του Μάρθα και οι γιοί τους Αββακούμ και Αυδιφάξ οι οποίοι πήγαν από την Περσία στη Ρώμη για να προσκυνήσουν τους τάφους των Αγίων Αποστόλων και οι μάρτυρες Κυρίνος και Αστέριος οι οποίοι γιορτάζουν όλοι μαζί στις 19 Ιανουαρίου μαζί με τον Άγιο Βαλεντίνο και πάλι.
Ο Άγιος Μάριος ο Πέρσης με τους υπόλοιπους μάρτυρες και μαζί με τον Αγιο Βαλεντίνο τον ιερεα υπαρχουν κανονικά στα Συναξάρια της Εκκλησίας στην Ανατολή (Ελλάδα κλπ.).
Ο Άγιος Βαλεντίνος ανακηρύχθηκε επίσημα Άγιος το 496 από τον Άγιος Γελάσιο Πάπα Ρώμης, όταν η Ρώμη ήταν ακόμη Ορθόδοξη.
Μετά το Μαρτύριο κάποιοι Χριστιανοί περιμάζεψαν το σώμα του αγίου και λίγο από το αίμα του σε κάποιο φιαλίδιο. Το σώμα του Μάρτυρα μεταφέρθηκε και θάφτηκε στις Κατακόμβες της Αγίας Πρίσκιλλας, τόπο κατεξοχήν ενταφιασμού των Μαρτύρων. Με την πάροδο του χρόνου, κατά κάποιο τρόπο «λησμονήθηκε» δεδομένου ότι σχεδόν καθημερινά ενταφιάζονταν σε αυτές τις κατακόμβες νέοι Μάρτυρες για αρκετούς αιώνες. Η ανάμνηση όμως του Μαρτυρίου του Αγίου Βαλεντίνου παρέμεινε ζωηρή, ιδιαίτερα στην τοπική Εκκλησία της Ρώμης. Επίσημα η μνήμη του αγίου Βαλεντίνου θεσπίστηκε το 496 από τον Επίσκοπο Ρώμης Άγιο Γελάσιο (τιμάται 21 Νοεμβρίου).
Το 1054 έγινε το Μεγάλο Σχίσμα και ο Επίσκοπος της Ρώμης μαζί με όλη την Δυτική Ευρώπη αποκόπηκε από την Μία, Αγία, Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Το 1815 τα Ιερά Λείψανα του Αγ. Βαλεντίνου δωρήθηκαν από τους Ρωμαιοκαθολικούς σε κάποιον Ρωμαιοκαθολικό Ιταλό ιερέα (κατά την συνήθεια της εποχής). Ύστερα τα λείψανα «χάθηκαν» πάλι και το 1907 τα ξαναβρίσκουμε στη Μυτιλήνη της Ελλάδας στο Ρωμαιοκαθολικό ναό της Παναγίας. Φαίνεται πως μετά το θάνατο του Ρωμαιοκαθολικού ιερέα κάποιος απόγονος του ο οποίος είχε κληρονομήσει τα λείψανα πρέπει να μετανάστευσε στη Μυτιλήνη, στην οποία τότε υπήρχε ακμάζουσα κοινότητα Δυτικό-Ευρωπαίων Ρωμαιοκαθολικών.
Το 1990 τα Ιερά Λείψανα του Αγ. Βαλεντίνου μεταφέρθηκαν από τους Ρωμαιοκαθολικούς στην Αθήνα σε Ρωμαιοκαθολικό ναό της Ιταλικής παροικίας στην Αθήνα, όπου και βρίσκονται μέχρι σήμερα.
Ο Άγιος Βαλεντίνος ήταν Έλληνας καταγόμενος από την Αθήνα
Αρχικά θα πρέπει να πούμε πως επαρκή στοιχεία για την εθνική καταγωγή του Αγίου δεν υπάρχουν εκτός κάποιες ενδείξεις πως ο άγιος ήταν ελληνικής καταγωγής. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε πως η αρχαιότερη απεικόνιση του αγίου που φέρει την επιγραφή «O ΑΓΙΟC BAΛΕΝΤΙΝΟC» στα ελληνικά, βρίσκεται στην εκκλησία της Παναγίας της Αρχαίας (Santa Maria Antiqua) του 6ου αιώνα η οποία ήταν η ενορία των Ελλήνων της Ρώμης. Στο ναό αυτό τιμούσαν ιδιαίτερα τους Έλληνες Αγίους και γενικά αυτούς που ήταν από την Ανατολή. Την αγιογράφηση και την ανακαίνιση του ναού είχε παραγγείλει ο Έλληνας Επίσκοπος Ρώμης Ιωάννης ο 6ος (705-707) και την τελείωσαν οι διάδοχοί του, μεταξύ των οποίων ο Άγιος Ζαχαρίας ο τελευταίος Έλληνας Επίσκοπος Ρώμης (15/3 +752). Ίσως όμως δεν είναι τυχαίο ότι μετά από 17 αιώνες τα Ιερά Λείψανα ήρθαν στην Ελλάδα.
Άλλο περιστατικό από την ζωή του αναφέρει πως μια από τις κατηγορίες εναντίον του αγίου ήταν πως είχε απειθαρχήσει στην εντολή του αυτοκράτορα να μην συνάπτουν γάμο άνδρες που δεν είχαν εκπληρώσει τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις, ενώ ο άγιος είχε ευλογήσει το γάμο νεαρών Χριστιανών στρατιωτών με τις αγαπημένες τους.
Πολλοί είναι όμως αυτοί που προβάλλουν την ένσταση πως ο Άγιος Βαλεντίνος δεν αναφέρεται πουθενά στο εορτολόγιο της Ορθόδοξής Εκκλησίας. Πράγματι στις 14 Φεβρουαρίου στο εορτολόγιο της Εκκλησίας μας αναφέρονται οι όσιοι Αυξέντιος, Μάρωνας και οι νεομάρτυρες Νικόλαος και Δαμιανός. Η εξήγηση είναι απλή: την αρχαία εποχή που συντάσσονταν οι αγιολογικοί κατάλογοι, τα συναξάρια και τα μαρτυρολόγια είχαν καθαρά τοπικό χαρακτήρα και η φήμη ενός αγίου δεν σήμαινε πως εκτεινόταν σε όλη την Εκκλησία. Έτσι υπάρχουν άγιοι που τιμώνταν σε μία περιοχή πολύ ενώ σε άλλη ήταν εντελώς άγνωστοι, π.χ ο άγιος Δημήτριος που είναι πασίγνωστος σε όλη την Ανατολική Εκκλησία, στη Δύση δεν τιμάται καθόλου, είναι σχεδόν άγνωστος, αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν είναι άγιος. Άλλο παράδειγμα από τη σύγχρονη Εκκλησία: Πολλοί Νεομάρτυρες της Ελλάδας είναι γνωστοί μόνο στην Ελλάδα και π.χ. στη Ρωσία είναι παντελώς άγνωστοι. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι Άγιοι.
Ο Άγιος Βαλεντίνος είναι Άγιος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και δεν τίθεται θέμα επειδή τιμάται στη Δύση σήμερα, το Σχίσμα - η μεγάλη αυτή τραγωδία και μέγα σκάνδαλο της διαίρεσης των Χριστιανών - ήρθε πολύ αργότερα. Όσοι λοιπόν τιμούν τον Άγιο Βαλεντίνο έργο θεάρεστο επιτελούν γιατί «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ… καί ὁ Θεός ἡμῶν ἐν ἁγίοις ἐπαναπαύεται».
Τιμούμε τους αγίους μας και τον Άγιο Βαλεντίνο όταν μιμούμαστε το θάρρος τους να διακηρύττουν την πίστη τους στο Σωτήρα Χριστό ακόμη και με κόστος την ίδια τους τη ζωή. Τους τιμούμε όταν τους επικαλούμαστε να πρεσβεύσουν στον Θεό να μας ελεήσει και να συγχωρέσει τις πολλές μας αμαρτίες. Τους τιμούμε όταν μας είναι υποδείγματα κατά Χριστόν ζωής. Δεν τιμούμε τους αγίους όταν εξαντλούμε την «τιμή» τους σε κοσμικές διασκεδάσεις και γλέντια στην καλύτερη περίπτωση…
Ετσι εμείς οι Ορθόδοξοι, όπως αναφέρεται και στην Ορθόδοξη εορτάζουμε την μνήμη και το Μαρτύριο του Αγ. Βαλεντίνου στις 14 Φεβρουαρίου (στα ελληνικά Συναξάρια αναφέρεται η μνήμη του επίσης στις 19 Ιανουαρίου & στις 6 Ιουλίου) με χρονολογία Μαρτυρίου το 269.
Τιμή μάρτυρος – Μίμησις μάρτυρος!
Για να μιμηθούμε και για να κάνουμε τον Αγιο Βαλεντίνο να χαίρεται για εμάς πρέπει να ζούμε Χριστιανική ζωή, κοντά στο Μυστήριο της Θείας Εξομολόγησης κάνοντας Ορθόδοξο Χριστιανικό Γάμο (για όσους επιθυμούν το Γάμο).
Ευχόμαστε σύντομα τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Βαλεντίνου να επιστρέψουν στο Σπίτι τους, δηλαδή στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως πρόσφατα με θαυματουργικό τρόπο επιστράφηκαν και τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου τα οποία τα είχαν και αυτά οι Ρωμαιοκαθολικοί ως το 1965.
Άγιος Nathalan Ισαπόστολος καί Επίσκοπος Tullich Σκωτίας (+678)
19 Ιανουαρίου
Ο Άγιος Nathalan είναι ένας Ορθόδοξος Άγιος που έδρασε στην περιοχή Aberdeenshire της Σκωτίας.
Ο Άγιος Nathalan γεννήθηκε στο χωριό Tullich της Σκωτίας, όπου και έγινε Επίσκοπος. Η παλαιότερη εκκλησία στο Tullich ιδρύθηκε από τον Άγιο Nathalan τον 7ο αιώνα. Επίσης, έχτισε εκκλησίες στο Bothelim και στο Colle της Σκωτίας. Ο Άγιος Nathalan ήταν ένας ευγενής που καλλιεργούσε τη γή. Κατείχε μια μεγάλη περιουσία, την οποία καλλιέργησε και μοίρασε τη συγκομιδή απλόχερα στους φτωχούς.
Ο Άγιος Nathalan ήταν ένας από τους Αποστόλους της Σκωτίας και κατασκεύασε το πρώτο μικρό παρεκκλήσι στο ανεμοδαρμένο Cowie της Σκωτίας κατά τη διάρκεια του 7ου αιώνα.
Ένα πολύ βροχερό καλοκαίρι ο μεγάλος Άγιος Nathalan, στην αδυναμία μιας στιγμής, καταράστηκε τη βροχή η οποία εμπόδιζε την συγκομιδή. Αμεσώς μετανόησε και ως πράξη μετάνοιας για τη μεγάλη αμαρτία του που καταράστηκε την δημιουργία του Θεού έβαλε αλυσίδες με λουκέτο στο δεξί του χέρι και στο δεξί πόδι του, πέταξε το κλειδί στον ποταμό Dee και αλυσσοδεμένος ξεκίνησε με τα πόδια να πάει στη Ρώμη για να ζητήσει συγχώρεση.
Όταν έφτασε στη Ρώμη κάθισε για δείπνο και όταν έκοψαν στη μέση ένα μεγάλο μαγειρεμένο ψάρι βρήκε το κλειδί των αλυσσιδών του το οποίο είχε ρίξει στον ποταμό Dee πολλούς μήνες προηγουμένως.
Ο Άγιος Nathalan κοιμήθηκε οσιακά το 678 και τιμάται ως ένας από τους Ισαποστόλους της Σκωτίας.
<>
Ο Άγιος Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ, ο έγγαμος ιεραπόστολος της Αλάσκας (+1879)
31 Μαρτίου
Ο Ιωάννης γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1797 στην επαρχία Ιρκούτσκ (Σιβηρία) από φτωχούς γονείς, τον Ευσέβιο και την Θέκλα. Όταν ήταν μικρό παιδί ακόμα, στην ηλικία των πέντε ετών, κοιμήθηκε ο πατέρας του και την ανατροφή του ανέλαβε ο θείος του, ιερομόναχος Δαυίδ, ο οποίος τον έστειλε στο θεολογικό σεμινάριο της επαρχίας Ιρκούτσκ. Το 1817, σε ηλικία είκοσι ετών, νυμφεύθηκε την Αικατερίνη και στην συνέχεια – τον ίδιο χρόνο – χειροτονήθηκε διάκονος. Με αυτόν τον βαθμό της ιεροσύνης υπηρέτησε την Εκκλησία του Χριστού για τέσσερα συναπτά έτη, στο τέλος των οποίων τελέστηκε η εις πρεσβύτερον χειροτονία του.
Ορόσημο στη ζωή του Αγίου Ιννοκεντίου υπήρξε η στιγμή που η ιερά σύνοδος της εκκλησίας της Ρωσίας αναζήτησε εθελοντές ιερείς με σκοπό τον φωτισμό της Αλάσκας και των νησιών που την περιέβαλαν. Την ιερή αυτή πρόσκληση μόνο μια καρδιά που χόρευε στον ρυθμό της Θείας Αγάπης μπορούσε να την αποδεχτεί. Μια καρδιά σαν του Ιωάννη.Και η οικογένεια; Τι θα απογίνονταν η γυναίκα του, το παιδί του, η χήρα μητέρα του;
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το μεγαλείο του ανθρώπου. Ο Ιωάννης δεν διανοήθηκε να εγκαταλείψει τους οικείους του. Κατάφερε,όμως, να μετατρέψει το προσωπικό του ιδεώδες σε οικογενειακό. Κατόρθωσε να μεταγγίσει τη φλόγα της καρδιάς του, στις καρδιές των δικών του και να θεωρήσουν όλοι, τελικά, την υπόθεση της ιεραποστολής, την υπόθεση του Θεού, οικογενειακή τους υπόθεση. Έτσι, τον Μάιο του 1823, με ομόφρονες συνοδοιπόρους τα μέλη της οικογένειας του-την γυναίκα του, τον γιο του, τον αδελφό του και την μητέρα του-αναχώρησε μέσω Σιβηρίας για την Αλάσκα, ένα ταξίδι που διήρκησε περισσότερο από ένα χρόνο.
Στην Αλάσκα ο Ιωάννης ανακάλυψε «ψήγματα» χριστιανών, βαπτισμένων μεν, αλλά εγκαταλελειμμένων για δεκαετίες από την επίσημη εκκλησία. Αμέσως, άρχισε την ιεραποστολική του δράση αξιοποιώντας ένα ερειπωμένο εκκλησάκι. Ανοικοδόμησε ναούς, δημιούργησε υπηρεσίες της ιεραποστολής, νοσοκομεία και σχολεία. Έμαθε την γλώσσα των Αλεούτιων και επιχείρησε μεταφράσεις λειτουργικών κειμένων και περικοπών της Αγίας Γραφής. Έπειτα, ως άλλος Κύριλλος, συνέταξε την πρώτη γραμματική και το αλεουτιανό αλφάβητο. Εκπόνησε μελέτες για την φυσιογνωμία της περιοχής και των ντόπιων κατοίκων των νήσων Ουναλάσκα, ως πολύτιμο εγχειρίδιο αναγνώρισης και κατανόησής τους από τους διαδόχους του.
Ποιούς τόπους και τί είδους μέσα όμως χρησιμοποίησε ο Άγιος, για να πραγματοποιήσει την ιεραποστολική του δραστηριότητα;
Με έλκηθρα που σέρνονταν από σκυλιά, καγιάκ, αλλά και περπατώντας, πορεύθηκε στον παγωμένο τόπο, περιοδεύοντας από χωριό σε χωριό και από νησί σε νησί, για να ζεστάνει και να φωτίσει τις κρύες και σκοτεινές από την ειδωλολατρίακαρδιές των ανθρώπων. Ούτε ένας ιθαγενής δεν παρέμεινε στην πλάνη της ειδωλολατρίας μετά από δέκα χρόνια διακονίας του πρεσβυτέρου Ιωάννη. Παρ’ όλο που οι οικογενειακές του υποχρεώσεις αυξάνονταν, διότι είχε αποκτήσει επτά τέκνα, συνέχισε απρόσκοπτα την διακονία του. Μάλιστα, μετέφερε το ευαγγέλιο και σ’ ένα απομακρυσμένο νησί που κατοικείτο από ινδιάνους. Πέντε χρόνια χρειάστηκε να τους εκχριστιανίσει, αλλά με την Χάρη του Θεού και την υπομονή τουυλοποίησε τον στόχο του.
Η επιτυχημένη, καρποφόρα και συνεχώς αυξανόμενη ιεραποστολική του προσπάθειατον ανάγκασε να επιστρέψει προσωρινά στην Ρωσία αναζητώντας συνεργάτες. Στην Μόσχα αντιμετώπισε μία απρόσμενη και δυσάρεστη δοκιμασία, τόσο γι’ αυτόν όσο και για το έργο του. Η πρεσβυτέρα Αικατερίνη αναπαύτηκε, αφήνοντάς τον χήρο με επτά παιδιά. Δεν εγκατέλειψε όμως το έργο του. Δεν δίστασε ν’ ακουμπήσει στο Θείο έλεος τον εαυτό του και την οικογένειά του. Υπάκουσε στην προτροπή του μητροπολίτη Μόσχας Αγίου Φιλαρέτου και εκάρη μοναχός με το όνομα Ιννοκέντιος. Αμέσως, μετά την κουρά του, εξελέγη επίσκοπος από την ιερά σύνοδο και του ανατέθηκε η πνευματική φροντίδα ολόκληρης της ιεραποστολής στην Αμερική! Επέστρεψε στην Αλάσκα, ως επίσκοπος πλέον και συνέχισε με αμείωτο ρυθμό να αναλώνεται στο έργο της καλλιέργειας των ψυχών στον αγρό της παγωμένης ηπείρου. Ο απολογισμός του έργου του ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Έκτισε 9 ναούς, 37 οίκους προσευχής και απέκτησε ποίμνιο που υπερέβαινε τους 15.000 πιστούς.
Στα εβδομήντα του χρόνια ο Άγιος Ιννοκέντιος, παρ’ όλα τα προβλήματα υγείας που τον βασάνιζαν και ενώ σκεφτόταν να συνεχίσει την ιεραποστολική του προσπάθεια αποσυρόμενος σε μοναστήρι, ώστε να προσφέρει με την προσευχή του μέχρι την κοίμησή του, εξελέγη μητροπολίτης Μόσχας. Δέκα ολόκληρα χρόνια -μέχρι την οσία κοίμησή του- ως μητροπολίτης Μόσχας θυσιάστηκε με τον ίδιο συστηματικό και απαράμιλλο ζήλο για σπουδαία εκκλησιαστικά ζητήματα, όπως την λειτουργία ευαγών εκκλησιαστικών ιδρυμάτων, την μόρφωση των ιερέων, την υποστήριξη της εξωτερικής ιεραποστολή και πλήθος άλλων.
Έγγαμος ιεραπόστολος;
Μελετώντας τον βίο του Αγίου Ιννοκεντίου, ψηλαφώντας τον φλογερό ιεραποστολικό του πόθο και το θαυμαστό του έργο, ενώ ταυτόχρονα ήταν έγγαμος και είχε αποκτήσει πολύτεκνη οικογένεια, βασανίζουν την σκέψη μου «λογικά» ερωτήματα. Αν κάποιος έγγαμος οικογενειάρχης μαζί με την οικογένειά του, πάρουν την απόφαση να διακονήσουν την Εκκλησία του Χριστού στα έθνη, σε ποια κοινωνία θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους; Θα βαστάξουν το βάρος των δυσκολιών και των πειρασμών που θα συναντήσουν; Μπορούν οι γονείς να στερήσουν από τα παιδιά τους αγαθά, όπως πατρίδα, παιδεία και ανέσεις για τα οποία, αργότερα, είναι πολύ πιθανόν να στραφούν εναντίον τους;
Νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι – τα παιδιά μας, η γυναίκα μας ακόμα και ο ίδιος μας ο εαυτός – «χορτάσαμε» λόγια που τόσο εύκολα προφέρονται. Μας λείπουν όμως τα έργα, έργα που μας ωθούν να ξεπεράσουμε τον όμορφο αλλά γεμάτο πάθη γυάλινο κόσμο που φτιάξαμε, έργα που ευαρεστούν τον Κύριο. Διστάζουμε να πηδήξουμε στο «κενό της Θείας αγκαλιάς», αδυνατούμε να εμπιστευτούμε χωρίς όρια και προϋποθέσεις όχι μόνο την ζωή την δικιά μας, αλλά ολόκληρης της οικογένειάς μας στα χέρια του Θεού, έχοντας την βεβαιότητα ότι εφαρμόζουμε το θέλημά Του, όπως ακριβώς έπραξε ο Άγιος Ιννοκέντιος. Μας λείπει η Θεϊκή «τρέλα» της πλήρους εγκαταλείψεώς μας στο έλεος και την φροντίδα της Θείας Αγάπης.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, γιατί όχι έγγαμος ιεραπόστολος;
Η μνήμη του Αγίου Ιννοκεντίου Βενιαμίνωφ τιμάται στις 31 Μαρτίου.
http://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2018/07/blog-post_30.html
<>
Άγιος Maughold ο Ιρλανδός, Επίσκοπος της Νήσου Man των Βρεταννικών Νήσων (+488)
25 Απριλίου
Ο Άγιος Maughold ήταν Ιρλανδός πρίγκιπας και πρίν βαπτιστεί Χριστιανός από τον Άγιο Πατρίκιο (Saint Patrick) τον Φωτιστή της Ιρλανδίας ήταν καπετάνιος μιας ομάδας πειρατών.
Ο Maughold και οι πειρατές του προσπάθησαν νά κάνουν στον Άγιο Πατρίκιο ένα πολύ ανόητο αστείο. Έβαλαν έναν ζωντανό άνθρωπο σε ένα σάβανο προσποιούμενος τον πεθαμένο. Στη συνέχεια κάλεσαν τον Άγιο Πατρίκιο νά προσπαθήσει νά αναστήσει τον υποτιθέμενο νεκρό. Ο Άγιος Πατρίκιος ήρθε, έβαλε το χέρι του στο σάβανο και έφυγε. Όταν ο Maughold και οι φίλοι του άνοιξαν το σάβανο, βρήκαν τον άνθρωπο πεθαμένο.
Ένας πειρατής από τους φίλους του Maughold, με το όνομα Connor, πήγε γρήγορα στον Άγιο Πατρίκιο και του ζήτησε συγγνώμη. Ο Άγιος Πατρίκιος τότε συγκέντρωσε τον Maughold και τους πειρατές του, τους δίδαξε τον Χριστό και τους βάφτισε όλους Χριστιανούς. Στη συνέχεια ευλόγησε τον άνθρωπο που είχε πεθάνει, ο οποίος αμέσως επέστρεψε στη ζωή και βαφτίστηκε επίσης. Ο Άγιος Πατρίκιος επέκρινε τότε τον Maughold λέγοντας ότι έπρεπε νά βοηθά τους άνδρες του νά έχουν καλές ζωές και του είπε ότι πρέπει νά αντισταθμίσει τα άσχημα πράγματα που έχει κάνει στη ζωή του με αρετές.
<>
Άγιος Νεομάρτυς Ιωσίας (Iyosiyas Fekadu Ararsa) της Αιθιοπίας (+2023)
15 Φεβρουαρίου
Ένας σύγχρονος ομολογητής και νεομάρτυρας της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης στην Αιθιοπία
Γράφει ο Σεβ. Μητροπολίτης Αξώμης (Αιθιοπίας) κ. Δανιήλ
Όλα άρχισαν πριν 5 μήνες, όταν ένα πρωινό έλαβα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της Μητρόπολης το εξής μήνυμα: «Ονομάζομαι Εy….b Ka….er και είμαι φοιτητής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της πόλης Debre Tabor. Ήμουν προτεστάντης χριστιανός από την γέννησή μου, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια μετά από βαθειά μελέτη είμαι δυνάμει Ορθόδοξος. Αποσκίρτησα από την Διαμαρτύρηση και ηγούμαι - με πολύ διακριτικότητα - μιας ομάδας ένδεκα φοιτητών, όλοι πρώην μέλη της Προτεσταντικής Ομολογίας, με τους οποίους συναντιόμαστε σε διαφορετικά κάθε φορά μέρη και μελετάμε συστηματικά αρχαίους Πατέρες της κοινής Εκκλησίας και εκκλησιαστική ιστορία. Διαπιστώσαμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί ανόθευτη την πίστη των Αποστόλων και των Πατέρων μας. Θέλουμε να γίνουμε μέλη της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και ζητάμε να σας γνωρίσουμε για να μας οδηγήσετε στην βάπτισή μας. Παρακαλώ μη μας αγνοήσετε. Περιμένουμε με αγωνία την απάντησή σας».
Στέλνοντας πλούσιο κατηχητικό υλικό σε αυτή την νεανική ομάδα, βιβλία γνωριμίας με την Ορθόδοξη πίστη και ζωή, τους Αγίους και την Ορθόδοξη παράδοσή μας, ευχαρίστησα τον Άγιο Θεό για τους μύχιους και υπέρλογους τρόπους σωτηρίας που απεργάζεται για «κάθε άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Έκτοτε, στο πλαίσιο της κατήχησης και με καθημερινή επαφή για την απάντηση αποριών, οι ένδεκα Αιθίοπες νέοι στερεώθηκαν στην απόφασή τους να προσέλθουν το ταχύτερο στην απόθεση «του παλαιού ανθρώπου» και στην «ένδυση του νέου». Έλειπε μόνο να οριστεί ο κατάλληλος χρόνος και να οργανωθεί το δύσκολο ταξίδι, για να τελέσουμε τις Βαπτίσεις. Και εν συνεχεία, να τελέσουμε την Θεία Ευχαριστία σε τόπο που θα βρούμε, για να κοινωνήσουν οι νεοφώτιστοι του Κυριακού Σώματος. Μια συνηθισμένη διαδικασία στην Ορθόδοξη ιεραποστολή σε όλη την Αφρική, όταν δημιουργούνται οι πρώτοι πυρήνες πιστών. Άλλωστε, κάθε τόπος της Ηπείρου μπορεί να σαρκώσει έναν Ναό του Θεού, όπου «κύκλω της Τραπέζης» του Κυρίου παρακάθονται οι σύγχρονοι μαθητές Του, για να μετέχουν του Δείπνου «εις ανάμνησιν Αυτού».
Ένας από τους ένδεκα φοιτητές ήταν και ο Ιωσίας (Iyosiyas Fekadu Ararsa). Γεννημένος στην πόλη Gimbi της Αιθιοπίας, την 1η Ιουνίου 1997. Ήταν το δεύτερο παιδί (μαζί με άλλες τέσσερις αδελφές) πενταμελούς οικογένειας προτεσταντικής ομολογίας. Μετά την ολοκλήρωση των βασικών σπουδών, γράφτηκε ως φοιτητής Φαρμακευτικής στο Πανεπιστήμιο του Debre Tabor. Γνώρισε την Ορθοδοξία από τον φίλο του Εy…b και έκτοτε κήρυττε σε όλους την νέα του πίστη, με αποτέλεσμα πολλοί προτεστάντες να εγκαταλείπουν την ομολογία τους και να ζητούν να γνωρίσουν την Ορθοδοξία.
Κάθε Ιανουάριο, μετά τις εξετάσεις, τα πανεπιστήμια κλείνουν για μια εβδομάδα και οι φοιτητές επιστρέφουν στον τόπο καταγωγής τους για διακοπές. Έτσι κι αυτός πήγε στην πόλη του για να δει την οικογένειά του.
Ήταν Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2023, ώρα 2 το μεσημέρι, όταν σε έναν δρόμο κοντά στην αγορά της πόλης, κατά την στιγμή που μιλούσε δημόσια για την Ορθόδοξη Πίστη, μια ομάδα εξαγριωμένων Προτεσταντών άρχισε να τον πετροβολά και να τον τραυματίζει βάναυσα με κοφτερά αντικείμενα. «Σας παρακαλώ, έχω μια φτωχή μητέρα. Αφήστε με να ζήσω για την οικογένειά μου», εκλιπαρούσε τους μαινόμενους «μαχητές του χριστιανισμού»! Αλλά εκείνοι συνέχισαν να του πετούν με σφοδρότητα πέτρες… Μετά από μία ολόκληρη ώρα μαρτυρίου και αφού το σώμα του είχε υποστεί θανατηφόρα τραύματα, φώναξε: «Σκοτώστε με γρήγορα!», παραδίδοντας την ψυχή του στα χέρια του Θεού που αγάπησε. Όταν μετά από λίγο κατέφτασε στον τόπο της τραγωδίας η οικογένειά του, ήταν ήδη αργά. Το πληγωμένο από το «χριστιανικό μίσος» κορμί του ήταν αγνώριστο από τις κακουχίες. Ο θείος του βρήκε στα χέρια του αυτό που αγάπησε και πίστεψε: κρατούσε την εικονίτσα του Ευαγγελιστή Μάρκου, που του είχα στείλει πριν μήνες! Μαρτυρούσε και κρατούσε σφιχτά την εικόνα του Αγίου Μάρκου!
Ο Ιωσίας βαπτίσθηκε στο αίμα του Μαρτυρίου του, γενόμενος κοινωνός της δόξας του Θεού και ομολογώντας την φράση του Κυρίου: «ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν». Γράφτηκε ήδη στο Βιβλίο της Ζωής, προγεύεται του Παραδείσου και πορεύεται εις «απάντησιν του Κυρίου». Ας προσεύχεται για εμάς τους «περιλειπομένους» στον Θρόνο του Θεού, να βρούμε έλεος την «φοβερά ημέρα της Κρίσεως».
Αλήθεια, πότε θα σταματήσει η μάστιγα της θρησκευτικής βίας στον πλανήτη; Είναι δυνατόν «χριστιανοί» να πολεμούν ανθρώπους κάθε πίστης στην σημερινή εποχή; Ποιός είναι πραγματικά ο Θεός της Αγάπης που κηρύττουμε; Πού είναι η συγχώρηση και η αποδοχή του πλησίον; Πού ο σεβασμός των πιστευμάτων του Άλλου;
Δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια από την έλευση του Χριστού, οι μάρτυρες της Αγάπης Του συνεχίζουν να ποτίζουν με το Αίμα τους το αειθαλές δένδρο της Εκκλησίας Του. Όπως σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, έτσι και η Αφρική, τόπο «σποράς του Λόγου» αγνό και καθαρό, δέχεται το μήνυμα της Σωτηρίας και προσφέρει πολλούς καρπούς στην Βασιλεία Του. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες θαυμάτων μοναδικών, μεταστροφών και επιστροφών στην Πίστη. Η Ορθόδοξη ιεραποστολή «εις πάντα τα Έθνη» είναι εντολή του Χριστού προς όλους, κι όχι μόνο για τους «εκλεκτούς». Ενεργείται ποικιλοτρόπως και πολυμερώς, εν τόπω και χρόνω, και πάντοτε εν κόπω και μόχθω! Είναι γεμάτη προκλήσεις και κινδύνους. Ιδρώτα και αίμα. Αγώνα και αγωνία. Υπομονή και επιμονή. Σκύψιμο της κεφαλής και ταπείνωση. Άδειασμα του εαυτού μας και αγαπητικό μπόλιασμα των Αδελφών. Αδιάκριτα, ανόθευτα, ανεπιτήδευτα, χωρίς να περιμένουμε «ανταλλάγματα» και χωρίς να προσφέρουμε «χρυσίον» για να κερδίσουμε πιστούς. Κάνουμε καθημερινά το Σταυρό μας και προχωράμε μπροστά χωρίς φόβο και «κομπλεξικές απειλές». Πάντα με ελπίδα και αισιοδοξία!
http://www.nyxthimeron.com/2023/02/1997-1522023.html
<>
Αγία Arilda Παρθενομάρτυς στο Oldbury της Αγγλίας (+5ος-6ος αιώνας)
Προστάτρια κατά των σαρκικών πειρασμών
20 Ιουλίου
Η Αγία Αρίλντα (Saint Alrilda ή Arild), ήταν μία αγία από το Oldbury-on-Severn της Αγγλικής κομητείας του Gloucestershire. Πιθανόν να έζησε τον 5ο ή τον 6ο αιώνα και ήταν είτε Αγγλοσαξονικής είτε Ουαλικής καταγωγής.
Η Arilda ήταν μία παρθενομάρτυρας, η οποία, σύμφωνα με τον John Leland, σφάχτηκε από έναν νεαρό που τον έλεγαν Municus όταν αρνήθηκε να κοιμηθεί μαζί του.
Ο Leland υποστηρίζει πως η Arilda ζούσε στο Kington, ένα χωριουδάκι στην περιοχή Oldbury-on-Severn, όπου υπάρχει ένα πηγάδι με αγιασμένο νερό που φέρει το όνομα της Alrida. Τα νερά του πηγαδιού λέγεται πως είναι κόκκινα από το αίμα της αγίας όμως από άλλους υποστηρίζεται πως αυτό συμβαίνει λόγο κάποιων φυκιών που βρίσκονται στο πηγάδι και έχουν κόκκινο χρώμα.
Υπήρχε ένα ιερό αφιερωμένο στην Arilda στο Αββαείο του Αγίου Πέτρου στο Gloucester, το οποίο έχει γίνει τώρα ο Καθεδρικός του Gloucester, όμως καταστράφηκε την περίοδο της Ερήμωσης των Μοναστηριών. (Αναφέρεται στην περίοδο της Μεταρρύθμισης όπου καταστράφηκαν πολλά Μοναστήρια).
Στέλλα, το σπουργιτάκι του Θεού, μία δια Χριστόν Σαλή Αγία της Αθήνας (+2005)
Της Μηλίτσας Πισιμίση-Λουκίδου, Νομικού-Υπαλλήλου Υπ. Εργασίας:
Με την Στέλλα γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 1979 στην Σοκολατοποιΐα. Ήταν εργάτρια, εργαζόταν πολύ σκληρά, υπερέβαινε τις 9 ώρες καθημερινά. Όλοι την εκμεταλλευόντουσαν, όλοι την διέταζαν και αυτή υπήκουε άμεσα και με χαμόγελο. Στέλλα, εδώ, Στέλλα, εκεί. Ο ιδιοκτήτης-εργοδότης την αγαπούσε για την υπακοή της και την εργατικότητά της.
Για τους πιο πολλούς εργαζομένους ήταν «η Στέλλα η χαζή». Το πρόσωπό της έλαμπε, τα χείλη της ψέλλιζαν. Όταν την αφουγκραζόσουν άκουγες το «Δόξα σοι, ο Θεός».
Πολύ συχνά ο προϊστάμενος μας ανέθετε να διεκπεραιώσουμε από κοινού κάποια εργασία και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να δεχθώ την καλωσύνη της, την αγάπη της. Θυμάμαι ότι μονίμως έλεγε την ευχή, ξαφνικά γέλαγε, σήκωνε το κεφαλάκι της προς τους ουρανούς. Τότε έλαμπε.
«Δόξα σοι, ο Θεός» άκουγες συχνά από το στόμα της.
Η Σοκολατοποιΐα αυτή έκανε διάφορα είδη σοκολατάκια. Τα δεύτερης κατηγορίας τα εξήγαγε σε χώρες της Αφρικής. Αυτό στενοχωρούσε την Στέλλα πάρα πολύ. Κάποτε που εργαζόμασταν στην συσκευασία μαζί, θυμάμαι την Στέλλα πάνω από τα κουτιά συγκεντρωμένη να εύχεται «για τα αραπάκια που θα έτρωγαν τα σοκολατάκια».
Σε οποιαδήποτε αδικία που συνέβαινε στο χώρο της εργασίας –μας «τρώγανε» μεροκάματα– δεν απαντούσε, δεν κατέκρινε, δεν αντιδρούσε. Εκείνη την περίοδο η Στέλλα ήταν για μένα ένα λιμανάκι θαλπωρής, εγώ αντιδρούσα σε κάθε αδικία. Εκείνη στα σχόλιά μου απαντούσε με ένα γέλιο, με μια λέξη «Α! Μηλίτσα». Δεν την θυμάμαι ποτέ να έβαλε ένα σοκολατάκι στο στόμα της (υπενθυμίζω ότι εργαζόμασταν σε εργοστάσιο σοκολατοποιΐας!). Αν και οι πιο πολλοί εργαζόμενοι την θεωρούσαν «χαζή», εντούτοις την σέβονταν και διερωτώντο πως κατόρθωνε να εργάζεται τόσο αποτελεσματικά.
Η Στέλλα δεν συμμετείχε σε συζητήσεις που κάναμε· ήταν μαζί μας, αλλά συγχρόνως μακριά από σχόλια, μακριά από περιττές κουβέντες. Πολλές φορές, όταν την ρωτούσαν να πη τη γνώμη της, έκανε την παλαβή. Το είχα προσέξει ότι το έκανε επίτηδες. Για όλα τα του κόσμου ήταν τρελή, παλαβή, όταν όμως της ζητούσες βοήθεια στην εργασία, τα χεράκια της κινιόντουσαν με στοργή να βοηθήσουν, ει δυνατόν και να δουλέψουν για σένα.
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον γνωριστήκαμε. Την σεβόμουν τόσο που ποτέ δεν την ρώτησα για την προσωπική της ζωή. Από μόνη της μου είπε ότι καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι όλοι όσοι την γνώριζαν την χαρακτήριζαν λίαν επιεικώς «τρελή», ενώ εγώ ένιωθα ότι κάνουν λάθος. Η αλήθεια είναι ότι πολύ νωρίς κατάλαβα ότι η τελλίτσα ήθελε να την θεωρούν «τρελή». Κάποιες φορές τύχαινε να είμαστε οι δυό μας και να μιλάμε φυσιολογικά και όταν πλησίαζε κάποιος άρχιζε και έλεγε άλλα αντί άλλων. Εμένα μου δημιουργούσε αίσθημα γαλήνης και με άφηναν αδιάφορη οι κρίσεις των άλλων.
Στο εργοστάσιο αυτό της Σοκολατοποιΐας εργάσθηκα για λίγο χρονικό διάστημα. Την Στελλίτσα την συναντούσα συχνά στους δρόμους και πάντα είχε στην καρδιά της, στα χείλη της την ευχή. Συνήθιζε να την λέη εκφώνως, αλλά πολύ σιγά. Που και που ερχόταν στο σπίτι μου. Εκείνη την εποχή κατοικούσε στο πλυσταριό μιας διώροφης κατοικίας.
Τα χρόνια πέρασαν, την έχασα, μα πάντα την θυμόμουν με μια γλυκειά ανάμνηση και νοσταλγία.
Μετά παντρεμμένη πια θα την συναντούσα στην Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Οσίας Πελαγίας) στο Ακραίφνιο. Είχαμε πάει με τον άνδρα μου και θα διανυκτερεύαμε στην Μονή για την πρωϊνή Θεία Λειτουργία. Οι μοναχές με πολλή στοργή και ευγένεια μου ζήτησαν συγγνώμη, επειδή λόγω των οικοδομικών εργασιών δεν είχαν χώρο να με φιλοξενήσουν και αναγκαστικά έπρεπε να μοιραστώ το κελλί, όπου εφιλοξενείτο «μια ιδιόρρυθμη γυναίκα». Δέχθηκα. Με οδήγησαν στο κελλί, όπου με κατάπληξη διεπίστωσα ότι «η ιδιόρρυθμη γυναίκα» ήταν η στοργική μου Στελλίτσα, που είχα χρόνια να την ιδώ. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Μείναμε αγκαλιασμένες για αρκετή ώρα και ξαφνικά ακούω τις αδελφές να φωνάζουν: «Ελάτε, Γερόντισσα, να δήτε την Στελλίτσα με την Μηλίτσα αγκαλιά». Όλοι χαρήκαμε. Εκείνο το βράδυ η Στελλίτσα έκανε σαν παιδάκι από την χαρά της. Χτυπούσε παλαμάκια, γελούσε, σταυροκοπιόταν…
-Μηλίτσα μου, πολύ χάρηκα που παντρεύτηκες. Ξέρεις πολύ προσευχήθηκα για να παντρευτής. Χαίρομαι, χαίρομαι. Στενοχωριέμαι που υποφέρεις από τα ποδαράκια σου. Ξέρω έχεις πρόβλημα. Υπομονή, προσευχή. (Υπ’ όψιν ότι η Στελλίτσα δεν γνώριζε ότι μου είχε εμφανισθή ένα χρόνιο επώδυνο πρόβλημα υγείας στα πόδια μου). Ο άνδρας σου θ’ αλλάξη χώρο, μην ανησυχής, θα είναι καλύτερα. (Πράγματι, τελείως ξαφνικά, αναγκάσθηκε να μεταφέρη σε άλλο χώρο το κτηνιατρείο του).
Εκείνο το βράδυ ειπώθηκαν πολλά. Την άλλη μέρα και ενώ η Στέλλα ήταν μακριά, είπα στις αδελφές ο,τι είχα αντιληφθή γι’ αυτήν, ότι επρόκειτο για αγία ψυχή… Τήν επόμενη μέρα η Στέλλα έφυγε από το Μοναστήρι. Το κατάλαβε. Δεν ήθελε να την επαινής. Όταν αργότερα συναντηθήκαμε, με αυστηρό τρόπο με επέπληξε για το ότι την επαινώ. Ξαφνιάστηκα, γιατί μπροστά της δεν είχα πη τίποτε. Κι όμως το ήξερε…
Αργότερα, κάποια άλλη στιγμή, μου είχε πη: «Δεν αντέχω την τιμή που μου κάνει η Γερόντισσα. Να, κοίτα να δης· τελευταία με έβαλε να φάω μαζί τους· με τις αγίες ψυχές! Ποιά είμαι εγώ… Πω, πω, πω, Μηλίτσα!».
Για μεγάλο χρονικό διάστημα χάσαμε τα ίχνη της. Η Γερόντισσα μας τηλεφωνούσε και μας ρωτούσε αν την είδαμε. Εκείνο το διάστημα κατάλαβα ότι, αν θέλω να τη δω δεν πρέπει να μιλώ γι’ αυτήν.
Τώρα η Στελλίτσα ήταν άστεγη, από την εργασία της είχε συνταξιοδοτηθή με το πιο μικρό ποσό της σύνταξης του ΙΚΑ (411 ευρώ μηνιαίως), τα οποία μοίραζε σε φτωχούς, φυλακισμένους, στην Εξωτερική Ιεραποστολή κ.α. Τώρα πλέον ζούσε στα παγκάκια, στα υπόστεγα, στα ερημοκκλήσια, στις σκάλες, σε οικοδομές. Μου το εμπιστεύθηκε.
Κάτω από την πίεση της Γερόντισσας και τη δική μου, ήλθε κάποιες φορές, όταν έκανε βαρυχειμωνιά, και έμεινε κοντά μας. Ζητούσε να μείνη στο πιο ταπεινό μέρος του σπιτιού.
Θυμάμαι με πολλή νοσταλγία, όταν την φιλοξενούσαμε στο σπίτι επικρατούσε γαλήνη, φως, όλα ειρηνικά. Όταν στην παρέα μας ερχόταν ο άνδρας μου, η Στελλίτσα έφευγε και όταν της μιλούσε δεν τον κοιτούσε ποτέ. Χαρά της ήταν να τρώη αλάδωτες ντοματόσουπες. Συνέχεια δοξολογούσε τον Θεό και η ψυχή της ξεχείλιζε από ευγνωμοσύνη με ένα αδιάκοπο «σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ».
Πολλές φορές το βράδυ, προφασιζόμενη ότι είμαι κουρασμένη, της ζητούσα να κάνη αυτή το Απόδειπνο. Αδύνατον να περιγράψω τι συνέβαινε, όταν άρχιζε την προσευχή. Σιγά-σιγά αλλοιωνόταν η έκφρασή της, το προσωπάκι της φωτιζόταν, ξεχνιόταν στην δοξολογία του Θεού. Την άφηνα και πήγαινα για ύπνο.
Κάποια φορά, ενώ την σκεπτόμουν με συμπόνοια «πως γυρνάει σαν σπουργιτάκι στους δρόμους» ξαφνικά με κοιτάζει και μου λέει: -«Μη στενοχωριέσαι, θέλημα Θεού είναι να κοιμάμαι στα παγκάκια. Είμαι πολύ καλά, είμαι ευτυχισμένη. Ξέρεις εκεί στα παγκάκια ράβω και τα ρούχα μου. (Η Στέλλα ήταν και πολύ καλή ράπτρια). Να, το Πάσχα πέρασα πολύ ωραία. Το Μ. Σάββατο πήγα και πήρα λίγο αρνάκι, το έβαλα σε ένα ταψάκι από μπακλαβά, το έδωσα στο φούρνο και μου το έψησαν. Το έκρυψα στο παγκάκι και την άλλη μέρα έκανα Πάσχα στο παγκάκι μου, χαρούμενη και ευτυχισμένη, γιατί ο Ιερέας μου είχε δώσει κι ένα κόκκινο αυγό. Μη στενοχωριέσαι για μένα. Όχι, όχι, γιατί είμαι υπό την σκέπη της Παναγίας μας».
Μια άλλη φορά, όπως μου διηγήθηκε, πήγε και λούστηκε στην τουαλέτα των Ιατρείων του Δήμου. Την είδαν οι εργαζόμενοι και την επέπληξαν αυστηρά. Η Στέλλα δεν δέχθηκε την παρατήρηση λέγοντάς τους ότι δεν κλέβει τίποτα, ούτε νερό, ούτε σαπούνι, γιατί όλα αυτά τα έχει πληρώσει εισφορές στο ΙΚΑ ως εργαζόμενη. Τους μίλησε άσχημα και αυτοί κάλεσαν την Αστυνομία κι έτσι η Στέλλα οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα. Κάπως έτσι μου διηγήθηκε τον διάλογο με τον Διοικητή:
«Κύριε Διοικητά, συγχωρέστε με που σας κουράζω, αλλά ακούστε με, σας παρακαλώ. Είμαι άστεγη, δεν έχω τίποτα δικό μου. Να μόνο αυτό το βιβλιάριο ασθενείας του ΙΚΑ, που βεβαιώνει ότι έχω πληρώσει εισφορές. Τα Ιατρεία που λούστηκα είναι του ΙΚΑ, άρα ανήκουν και σε μένα. Όταν βρίσκομαι μέσα στο ΙΚΑ, νιώθω ότι είμαι μέσα στο σπίτι μου. Συγχωρέστε με».
Διοικητής: «Πήγαινε τώρα, αλλά την άλλη φορά που θα λουστής να προσέξης να μη σε δουν. Άντε στο καλό».
Έφυγε δοξάζοντας τον Θεό και ευγνωμονώντας τον Διοικητή.
Πολλά βράδια κοιμόταν σε σαλόνια Νοσοκομείων, καλύτερα να πούμε προσποιόταν ότι κοιμόταν, γιατί όταν ησύχαζε το Νοσοκομείο, έτρεχε κοντά σε μοναχικούς ασθενείς, που είχαν ανάγκη βοηθείας και τους συνέτρεχε, αλλά, όταν καταλάβαινε ότι κάποιο τρίτο πρόσωπο την αντιλαμβανόταν, τότε άρχιζε τα «παλαβά» της.
Πολλά πρωϊνά πηγαίνοντας για την εργασία μου (γύρω στις 6,30-7π.μ.) την συναντούσα να βγαίνη από το Νοσοκομείο ΚΑΤ και στην επιμονή μου γιατί δεν έρχεται να κοιμηθή στο σπίτι μας μου ομολόγησε: Αγαπούσε πολύ τους Αγίους, τους θεωρούσε φίλους της, συγγενείς της, έτρεχε στην εορτή τους, στα πανηγύρια, χαιρόταν όταν μοίραζαν και φαγητό, όπως μου έλεγε. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους γύριζε σε διάφορα προσκυνήματα. Την Κυριακή των Μυροφόρων στο Μανταμάδο για την εορτή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα, της Αγίας Παρασκευής στην Ναύπακτο κ.α. Ενδεικτικά αναφέρω το εξής: Μια φορά της Αγίας Παρασκευής πήγε στην Ναύπακτο και έκανε σαν μικρό παιδί, όπως μου το διηγήθηκε. Αγαπούσε τον Σεβασμιώτατο Ιερόθεο, τον θεωρούσε δικό της άνθρωπο, χαιρόταν που τον έβλεπε να χοροστατή με τα λαμπρά του άμφια και να μιλάη τόσο ωραία. Του είχε μεγάλο σεβασμό. Καμάρωνε πολύ που της είχε μιλήσει και της έδωσε την ευχή του στο μοναστήρι στο Ακραίφνιο. Τον χαιρόταν, όπως έλεγε.
Όλες οι διηγήσεις της Στελλίτσας ήταν για μένα απόλαυση, ξεκούραση. Έβλεπα μια μεγάλη γυναίκα να νιώθη και να εκφράζεται σαν μικρό παιδί.
Κάποτε είχαμε γιορτή στο σπίτι μας με αρκετούς καλεσμένους. Ξαφνικά ήλθε η Στελλίτσα. Κάθισε και ακριβώς δίπλα της εγώ. Μεταξύ των καλεσμένων και ένα ζευγάρι με πολλά προβλήματα, τα οποία γνώριζα. Η Στελλίτσα «στον κόσμο της» ψιθύριζε την ευχή και συγχρόνως πολύ χαμηλόφωνα έλεγε τι συμβαίνει με αυτό το ζευγάρι, τι φταίει, ενώ στους άλλους έλεγε άσχετα η τους χαμογελούσε. Πάντα όμως συγκεντρωμένη στην ευχή. Οι πιο πολλοί την θεώρησαν «παλαβή», άλλο που δεν ήθελε η Στέλλα, για να μην την καταλαβαίνουν.
Πλατεία Ομονοίας. Δυστυχισμένες υπάρξεις αλλά και αγιασμένες ψυχές κατοικούν εκεί, αθέατες από τα τυφλά, εγωιστικά ή/και φοβισμένα μάτια μας. Εκεί έζησε κι ο Γέροντας Πορφύριος. Πάρε ένα φαναρι, κάνε το σταυρό σου και ψάξε. Θα εκπλαγείς – αν τολμάς.
Ήταν 12 Αυγούστου 2004, ήμουν στο γραφείο μου και εκείνη την ημέρα ήταν να ταξιδέψω για Λέσβο για τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Από το πρωΐ βασανιζόμουν από μια ασήμαντη σκέψη, κοινώς είχα «κολλήσει». Δεν είχα ένα μπρελόκ να βάλω τα κλειδιά που θα άφηνα στους γείτονες να ποτίζουν τον κήπο. Ξαφνικά γύρω στο μεσημέρι ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται η Στελλίτσα, καταϊδρωμένη, κουρασμένη, ασθμαίνουσα και μου λέει: «Να, πάρτο. Ήμουν στην Ομόνοια και μου είπε να σπεύσω να σου φέρω το μπρελόκ». Τα έχασα. Στην ερώτηση ποιός της είπε να μου το φέρη στην αρχή ψέλλισε «η Παναγία», μετά άρχισε τα δυσνόητα, τα «παλαβά» της. Το μπρελόκ το είχε αγοράσει από το μοναστήρι και παρίστανε το γενέσιο της Παναγίας μας. Στην επιμονή μου να μείνη λίγο κοντά μου να ξεκουραστή, να πιή κάτι, να δροσιστή κάθισε στον καναπέ και άρχισε να μιλάη για τον εαυτό της. Και τότε μου είπε: «Μηλίτσα μου, εγώ θα πεθάνω στους δρόμους μόνη μου. Κανένας δεν θα το μάθη, κανείς, κανείς». Αυτό με πόνεσε πολύ και της είπα με απαίτηση: «Στελλίτσα μου, σε παρακαλώ θέλω να το μάθω. Θέλω να μάθω το φευγιό σου». Και την αγκάλιασα. Μετά από αυτό σταμάτησε να μιλάη για αρκετά λεπτά. Ξαφνικά με κοιτάζει με ένα στοργικό βλέμμα γεμάτο αγάπη και μου λέει: «Μηλίτσα μου, θα το μάθης, θα το μάθης».
Για τελευταία φορά έμεινε στο σπίτι μου τον Οκτώβριο του 2004. Τότε της πονούσε το πόδι και αναγκάσθηκε να περιορίση τις πεζοπορίες. Έτυχε τότε να χρειασθή να φιλοξενήσω κάποιο πρόσωπο που δυσκολευόταν από την παρουσία της και ιδιαίτερα από την βραδινή προσευχή, διότι έπεφτε για ύπνο νωρίς και σηκωνόταν αργά τη νύχτα και προσευχόταν ψάλλοντας δυνατά. Πολλές φορές ακούγαμε να επαναλαμβάνη το: «Ζη Κύριος ο Θεός».
Εν όψει αυτού του προβλήματος, λοιπόν, προσφέρθηκε μια φίλη μας, η Χρυσούλα, να της παραχωρήση ένα διαμερισματάκι, που ήταν άδειο μετά τον θάνατο των γονέων της. Χάρηκε που έμενε σε σπιτάκι κοντά σε ανθρώπους με αγάπη και κατανόηση, τώρα μάλιστα που δυσκολευόταν από τους πόνους των ποδιών της. Εκεί έμεινε μέχρι τον Μάϊο του 2005. Την 1η Ιουνίου 2005 η Χρυσούλα την είδε να φεύγη από το σπίτι. Από την ημέρα εκείνη χάθηκαν τα ίχνη της.
Αργότερα ανησυχήσαμε, αλλά επειδή συνήθιζε να εξαφανίζεται, πιστεύαμε ότι θα εμφανισθή. Κάθε τόσο επικοινωνούσαμε με την Γερόντισσα η Χρυσούλα και εγώ για να μάθουμε για την Στέλλα. Η Γερόντισσα έλεγε συνέχεια: «Ψάξτε να την βρήτε». Εμείς όμως πιστεύαμε ότι είχε φύγει για κάποιο ταξίδι και ότι θα επέστρεφε.
Μετά το Πάσχα του 2006 ένα βράδυ, πολύ αργά και ενώ η οικογένειά μου είχε αποκοιμηθή, ξάπλωσα κι εγώ και αποκοιμήθηκα αμέσως, πράγμα παράδοξο για μένα, και ξύπνησα αμέσως (το διεπίστωσα βλέποντας το ξυπνητήρι) από ένα δυνατό όνειρο: Είδα την Στελλίτσα κάτω από ένα ωραίο δένδρο, όρθια να ακουμπάη ελαφρά στον κορμό του, σε νεανική ηλικία, πανέμορφη, γλυκύτατη και με κοιτούσε με ένα βλέμμα γεμάτο απέραντη θαλπωρή. Ένιωσα την ψυχή μου να βγάζη μια ουρανομήκη κραυγή, που αισθανόμουν να μου ξεσχίζη το στέρνο: «Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου…» Κι έτρεξα να την αγκαλιάσω, προτείνοντας τα χέρια μου, αλλά όταν έφτασα στο δένδρο εξαφανίστηκε και στην θέση της έκαιγε μια ολόλευκη πασχαλιάτικη λαμπάδα, που έχυνε γύρω ένα υπέροχο φως και η φλόγα της ανέβαινε ολόϊσα στον ουρανό. Αμέσως βλέπω στο χώμα, δίπλα στη λαμπάδα, ένα απόκομμα εφημερίδας που έδειχνε ένα εξαιρετικά κακοποιημένο σώμα σαν από τρομακτικό αυτοκινητικό δυστύχημα.
Ένα βαρύ μήνυμα κατέκλυσε το είναι μου: «Η Στέλλα πέθανε!». Ξύπνησα κυριευμένη από αμφιθυμία αισθημάτων: Χαρά μεγάλη από την παρουσία της Στέλλας και το φως της λαμπάδας και φόβο από την φωτογραφία της εφημερίδας. Ήθελα να ξυπνήσω τον Δημήτρη, τον άνδρα μου, να του πω για την Στέλλα, «το σπουργιτάκι», όπως τη λέγαμε, όχι μόνον επειδή ζούσε «ως στρουθίον μονάζον επί δώματος», αλλά και επειδή το βάδισμά της θύμιζε σπουργίτι. Κάτι δυνατό όμως με απέτρεψε να τον ξυπνήσω. Την επομένη τηλεφώνησα στην Γερόντισσα και στην Χρυσούλα και τους είπα το όνειρο. Και οι δυό μου συνέστησαν να ψάξουμε για την Στέλλα. Από εκείνη την στιγμή άρχισε η αγωνιώδης αναζήτηση. Τροχαία, Νοσοκομεία, Στρατονομία, Νεκροτομεία….
Η Χρυσούλα έμαθε ότι στις 3 Ιουνίου 2005 και ώρα 6,10 μ.μ. κοντά στο σπίτι της σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό μία γυναίκα αγνώστων στοιχείων. (Τα πουλιά δεν έχουν όνομα!). Ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Όλη η έρευνα απέδειξε ότι η γυναίκα αυτή ήταν η Στελλίτσα. Ενώ διέσχιζε τον δρόμο, την παρέσυρε ένα αυτοκίνητο με οδηγό αξιωματικό του στρατού, ο οποίος έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα [“Νεκρός”: ο Θεός να τον συγχωρέσει, με τις πρεσβείες της οσίας μητέρας μας Στέλλας]. Την συνέθλιψε. Μόνο το προσωπάκι της ήταν ευδιάκριτο (όπως έδειξαν οι φωτογραφίες της Τροχαίας).
Η Στελλίτσα παρέμεινε μέχρι τις 18 Ιουνίου 2005 στο Νοσοκομείο «Ασκληπιείον» και μετά το πτώμα της μεταφέρθηκε στο Κεντρικό Νεκροτομείο του Λαϊκού Νοσοκομείου, όπου παρέμεινε στα αζήτητα μέχρι τις 20 Ιουλίου 2005, οπότε και δόθηκε για ενταφιασμό. Το Γραφείο που την ενταφίασε μας πληροφόρησε ότι Νεκρώσιμη Ακολουθία δεν εψάλη, μόνο ένα Τρισάγιο επί του τάφου.
Πρέπει να τονισθή ότι όλοι όσοι ασχοληθήκαμε με την ανεύρεσή της, στην προσευχή μας της μιλούσαμε και της λέγαμε: «Εάν μας ακούς, εάν έχης παρρησία στο Θεό, οδήγησέ μας, βοήθησέ μας». Και πράγματι μας βοήθησε και φθάσαμε μέχρι τον χορταριασμένο «ανύπαρκτο» τάφο της, στην ανατολική άκρη του Νεκροταφείου του Ζωγράφου, με το νούμερο 8915.
Την ημέρα της αποδόσεως της εορτής του Πάσχα, ένα χρόνο μετά την κοίμησή της, εψάλη η Νεκρώσιμη Ακολουθία της Στέλλας, στον Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, όπου συνήθιζε να εκκλησιάζεται κατά την Πασχάλιο Περίοδο. Ο Ιερέας είπε για την Στέλλα: «Έκανε τα παλαβά της, αλλά έλεγε σωστά πράγματα και πάντα ερχόταν γεμάτη τρόφιμα για τους πτωχούς, πρόσφορο, λάδι, νάμα για την Θεία Λειτουργία… Μάλιστα έχει παραγγείλει να αγιογραφηθή η Αγία Μαρίνα στον Ναό μας…..».
Στις 3 Ιουνίου 2006 έγινε το ετήσιο μνημόσυνό της χοροστατούντος του λίαν προσφιλούς της Επισκόπου, π. Ιεροθέου, στο Μοναστήρι του Γενεθλίου της Θεοτόκου (Οσίας Πελαγίας) στο Ακραίφνιο.
Σε μια από τις τελευταίες μας συναντήσεις μου είπε: «Νιώθω γεμάτη από αυτή τη ζωή. Όλα μου τα έχει δώσει ο Κύριος. Μόνο μια επιθυμία μου δεν έχει εκπληρωθή: Ήθελα να βαπτίσω δυό παιδάκια, που να τους έδινα το όνομα του Αγίου Νεκταρίου και της Παναγίας μας, αλλά κανείς δε με θέλησε για κουμπάρα». Όταν της πρότεινα ότι θα προσπαθήσω να βαπτίσω εγώ τα δυό παιδάκια στη θέση της και μάλιστα, όταν μεγαλώσουν θα τους μιλήσω για την «πραγματική νονά τους», καταχάρηκε και αναφώνησε: «Τώρα ησύχασα. Είμαι έτοιμη να φύγω».–
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Οι κατά Χριστόν σαλοί ανήκαν σε μια κατηγορία ανθρώπων που αποφάσιζαν να ακολουθήσουν μια δύσκολη οδό. Ζώντες στις πόλεις, προσεποιούντο τον τρελλό. Έκαναν πράξεις που θα έκανε ένας τρελλός, αλλά όμως οι πράξεις αυτές είχαν ουσιαστικό περιεχόμενο. Οι κατά Χριστόν σαλοί είχαν σε ύψιστο βαθμό νοερά ενέργεια, είχαν ακόμη σώας τας φρένας, διάλεγαν όμως έναν σκληρό δρόμο και τρόπο ζωής…
Η ζωή των κατά Χριστόν σαλών ήταν μια τέλεια, ίσως και ακραία εφαρμογή της μωρίας κατά Χριστόν, που είναι η πεμπτουσία όλου του πνεύματος του Ευαγγελίου. Δεν μπορούν, βέβαια, όλοι να παριστάνουν τον κατά Χριστόν σαλό, όπως το είδαμε προηγουμένως, γιατί αυτό είναι ένα ιδιαιτερο χάρισμα και μια ιδιαίτερη ευλογία του Θεού, αλλά όλοι μπορούν να βιώσουν την κατά Χριστόν σαλότητα σε μετριότερη μορφή και ανάλογη προσαρμογή. Και αυτό γίνεται αντιληπτό από το ότι η ζωή που έχει η Εκκλησία, ζωή της αγάπης, της πίστεως, της εγκρατείας αποβλέπει και εμπνέεται από ένα άλλο πολίτευμα, που είναι σαφώς αντίθετο από τα ανθρώπινα πολιτεύματα. Όλη αυτή η ζωή που έχει η Εκκλησία δεν μπορεί να γίνη εύκολα αντιληπτή από τους ανθρώπους, που κέντρο τους έχουν την λογική και τις αισθήσεις. Η χριστιανική ζωή, χωρίς να καταργή την λογική και τις αισθήσεις, κινείται πέρα από αυτές.
https://www.vimaorthodoxias.gr/peri-zois/i-astegi-agia-tou-kentrou-tis-athinas/
<>
Αγία Γεωργία του Clermont Γαλλίας (+500)
15 Φεβρουαρίου
Η Αγία Γεωργία του Clermont έζησε τον 6ο αιώνα στην Ωβέρνη της Γαλλίας.
Οι μοναδικές πληροφορίες προέρχονται από το έργο του Αγίου Γρηγορίου Τουρώνης De Gloria confessorum.
H πόλη του Κλερμόν, πρωτεύουσα της Μεροβίγγειας Γαλατίας, ήταν πολύ θορυβώδης. Ως εκ τούτου, είχε αποσυρθεί πολύ νωρίς στη γύρω περιοχή και εκεί πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της προσευχόμενη και εν μετανοία.
Όπως μας πληροφορεί ο Άγιος Γρηγόριος Τουρώνης, κατά την κηδεία της, ένα σμήνος περιστεριών ακολούθησε το φέρετρο και φύλαγαν τον τάφο της για όλο το υπόλοιπο της ημέρας. Η μνήμη της τιμάται στις 15 Φεβρουαρίου.
https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2023/02/15.html
<>
Άγιος Μωϋσής ο Ούγγρος, Ομολογητής στην Πολωνία και Μοναχός στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου (+1043) - Προστάτης κατά των σαρκικών πειρασμών
26 Ιουλίου
Ο Άγιος Molagga (Molacus / Laicin) ο Ιρλανδός ιεραπόστολος της Ιρλανδίας και της Μεγάλης Βρεταννίας ήταν μαθητής του Αγίου Δαυϊδ της Ουαλλίας και ιδρυτής και ηγούμενος της Μονής του Fermoy της Ιρλανδίας, στην Κομητεία Cork και κοιμήθηκε στην Ιρλανδία το 665.
Ο πατέρας του Αγίου Molagga ονομαζόταν Dubhligh και η μητέρα του Mioncolla, οι οποίοι ζούσαν ταπεινά στο (Cloch)-Liathmhuire, κοντά στο Fermoy, στην Κομητεία του Cork της Ιρλανδίας. Οι γονείς του ήταν αρκετά μεγάλοι σε ηλικία και χωρίς παιδιά, όταν o Άγιος Cuimin Fada (12 Νοεμβρίου) με τον αδελφό του Άγιο Comdhan και την συνοδεία τους πέρασαν από το σπίτι του Dubhligh και της Mioncolla και ζήτησαν βοήθεια η οποία και τους δόθηκε.
Αφού μίλησαν για τις συνθήκες της ζωής του ζευγαριού και για το ότι το ζευγάρι δεν είχει παιδιά, ο Άγιος Coimin τους προφήτεψε ότι θα γεννήσουν ένα γιο ο οποίος θα γίνει διάσημος στην Ιρλανδία για τις αρετές του, την αγιότητα του και τη μάθησή του. Επίσης, ότι θα ήταν ένα λαμπρό φως στη γενιά του και σύμβουλος του λαού της χώρας και ασπίδα τους στις αντιξοότητες.
Σύντομα, ο Dubhligh και η Mioncolla βιώσαν μια θαυματουργή αλλαγή στα πρόσωπα τους. Έχασαν όλα τα σημάδια της ηλικίας και έγιναν και πάλι νέοι. Έπειτα, η Mioncolla συνέλαβε και γέννησε τον Molagga μετά από 7 μήνες. Οι άνθρωποι αναρωτήθηκαν για τις αλλαγές τους και πώς μπόρεσαν να έχουν ένα παιδί. Οι συνθήκες του Βαπτίσματος του μικρού Αγίου Μολάγγα (St Molagga) είχαν επίσης ένα θαυματουργό χαρακτήρα, η οποία τελέστηκε από τον Άγιο Cuimin, όταν οι γονείς τον συνάντησαν τυχαία, ενώ σκοπεύουν να πάνε αλλού. Σε κοντινή απόσταση, μια νέα πηγή και ποταμάκι εμφανίστηκαν ξαφνικά για να δώσουν νερό για το Βάπτισμα και ο Άγιος Coimin είδε αγγέλους παρόντες στην τελετή.
Όταν μεγάλωσε ο Άγιος Molagga απέκτησε πολλές αρετές και πολλή γνώση από μια σειρά ιερών δάσκαλων και καθηγητών. Πιστεύεται ότι είχε εκπαιδευτεί για ένα χρόνο από τον Άγιο Coimin. Όταν έγινε ενήλικας ίδρυσε ένα μοναστήρι κοντά στο Fermoy, ενδεχομένως στο Tullach-Mhin της Κομητείας Tipperary ή στο Teampall-Molagga, περίπου ένα μίλι βορειοανατολικά του Kildorrery (Cill-dá-rí ή Church-of-the-Two-Kings, Εκκλησία των Δύο Βασιλιάδων), στην Κομητεία Cork. Σε κοντινή απόσταση βρίσκονται μια σειρά L(e)abba (=bed of)-Molagga όπου έγιναν πολλά θαύματα σε προσκυνητές.
Περίπου το 620, ο Άγιος Molagga και η συνοδεία του επισκέφθηκαν το δικαστήριο του τοπικού βασιλιά Cuanna του οποίου η βασίλισσα είχε μόλις πεθάνει στη γέννα. Βάπτισε το αγόρι-το παιδί Cuíganmáthair (Caoi-gan-máthair το οποίο σημαίνει, sorrow-without-mother, θλίψη χωρίς μητέρα) και εξέφρασαν την επιθυμία ότι το παιδί δεν θα πρέπει να είναι χωρίς μητέρα, και τότε η μητέρα βασίλισσα αναστήθηκε και αποκαταστάθηκε στη ζωή. Προέβλεψε επίσης ένα σημαντικό μέλλον για το παιδί.
Λίγη ώρα αργότερα, για να δείξει την αποδοκιμασία του για τις ενέργειες του βασιλιά και των ευγενών, o Άγιος Molagga εγκατέλειψε την περιοχή και ταξίδεψε στο Conor (Κομητεία Antrim). Στο ταξίδι του για το Conor χρειάστηκε να περάσει πάνω από νερό κάτι που επιτεύχθηκε ως εκ θαύματος, χρησιμοποιώντας απλώς μερικά κλαδιά αντί για βάρκα.
Σε ένα άλλο μέρος ο Άγιος Molagga ξέχασε το καμπανάκι του (το οποίο κτύπαγαν στην Θεία Λειτουργία πριν Κοινωνήσοιν οι πιστοί) και ως εκ θαύματος το καμπανάκι μεταφέρθηκε στον τόπο όπου ήταν ο Άγιος. Ο τόπος όπου συνέβη το θαύμα αυτό στη συνέχεια ονομάστηκε Tearmonn-an-Chluig, Place-of-the-Bell, δηλαδή Τόπος της Καμπάνας.
Στη συνέχεια, διέσχισε τη θάλασσα και πέρασε απέναντι στη Σκωτία για να θεραπευτεί ένα 17χρονο αγόρι που έπασχε από νοητική στέρηση εκ γεννετής. Στη συνέχεια μετέβη στην Μονή Αγίου Δαβίδ στην Ουαλία και επανέφερε στη ζωή έναν νεκρό μοναχό. Εκεί, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, είδε σε όραμα έναν άγγελο που τον έδωσε εντολή να επιστρέψει στην Ιρλανδία.
Μεταφέρθηκε θαυματουργικά κοντά στο Δουβλίνο, όπου θεράπευσε έναν άρρωστο οπλαρχηγό. Ο οπλαρχηγός του έδωσε για αυτό ένα χωράφι για να κτίσει μια εκκλησία και μοναστήρι στο Fingall. Εκεί έφερε μέλισσες από την Ουαλία και έτσι ο τόπος πλέον ονομάζεται Lann-Beachaire ή Church-of-the-Bees (=εκκλησία των μελισσών). Στη συνέχεια προχώρησε στην Clonmacnoise όπου παρέμεινε για λίγο πριν επιστρέψει στην επικράτειά του στην Κομητεία Cork, όπου έτυχε θερμής υποδοχής πίσω και του δόθηκαν πολλά δώρα για την εκκλησία και το μοναστήρι του στην Tegh (=House of)-Molagga.
Επίσης ο Άγιος Molagga ίδρυσε την τοπική Εκκλησία του Timoleague, στην Κομητεία Cork της Ιρλανδίας και θεράπευσε πολλούς ασθενής ώστε να τους βοηθήσει να μετανοήσουν για τις αμαρτίες τους.
Το 664, η Ιρλανδία χτυπήθηκε από έναν καταστροφικό λοιμό, που ονομάζεται Buidhe-Chonaill ή κίτρινος πυρετός. Στο Corcabhaiscind στα Νότιο-Δυτικά της Κομητείας Clare ήταν ιδιαίτερα άσχημα η κατάσταση.
Διακρίθηκε για πολλές αρετές και θαύματα και αγαπήθηκε και θαυμάστηκε από όλους. Κοιμήθηκε στις 20 Ιανουαρίου, το έτος 655 και θάφτηκε στο Leaba-Molagga.
https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2019/01/st-molagga-timoleague-2-cork-665-20.html
Άγιος Μάρτυς Olaf Β' (Olav Haraldsson), βασιλιάς της Νορβηγίας (+1030)
29 Ιουλίου
Ο Άγιος Olaf Haraldsson (995 -1030) κατέχει μια μοναδική θέση μεταξύ των Νορβηγών Αγίων. Γιος ενός Νορβηγού αρχηγού και γόνος της βασιλικής οικογένειας της Νορβηγίας, Άγιος της Ορθοδοξίας και εθνικός ήρωας της πατρίδας του, καθιέρωσε την πρώτη εθνική νομοθεσία της Νορβηγίας και συνέβαλε καθοριστικά στην εδραίωση του λαού του στο χριστιανισμό.
Σε ηλικία μόλις 12 ετών συμμετείχε σε επιδρομές των Βίκινγκς εναντίον της Αγγλίας, και στη συνέχεια έλαβε μέρος σε μάχες στο πλευρό των ορθόδοξων χριστιανών βασιλέων Ριχάρδου της Νορμανδίας και Έθελμπερτ της Αγγλίας. Γύρω στο 1013 βαφτίστηκε χριστιανός στη Ρουέν της Νορμανδίας. Επέστρεψε στη Νορβηγία το 1015 και - προσεταιριζόμενος διάφορους ισχυρούς ευγενείς – κατόρθωσε να απαλλάξει τη χώρα του από τη δανοσουηδική κυριαρχία και να ανακηρυχτεί βασιλιάς (Olaf Β΄). Η βασιλεία του τα επόμενα 11 χρόνια θεωρείται μια βασιλεία σχετικής ειρήνης. Ενίσχυσε το κύρος του βασιλικού θεσμού ενώνοντας τη χώρα, οργανώνοντας το κράτος και το στρατό, αλλά και αποδυναμώνοντας τους τοπικούς αρχηγούς, ενώ συγχρόνως εργάστηκε για τη διάδοση του χριστιανισμού στην πατρίδα του. Στην προσπάθειά του αυτή έφερε ιερείς και ιεραποστόλους στη Νορβηγία, με κυριότερο τον επίσκοπο Γκριμ του Κελ (GrimKjell, Γκρίμκελ).
Ο άγιος Olaf Β΄ ανακήρυξε επίσημα τη Νορβηγία χριστιανικό βασίλειο το 1024 και επέβαλε μια νομοθεσία βασισμένη στο χριστιανικό ήθος, που θεωρείται η πρώτη εθνική νομοθεσία της Νορβηγίας. Η νομοθεσία αυτή καθιερώθηκε στη συνεδρίαση της Ting (Κοινοβούλιο). Έπληττε καίρια τα αρχαία νορβηγικά έθιμα και επέβαλλε την εφαρμογή της με ποινές θανάτου και ακρωτηριασμών. Φυσικά η «επιβολή του χριστιανισμού», από χριστιανική άποψη δεν είναι σωστή. Για να κατανοήσουμε όμως τις συνθήκες που επικρατούσαν στην περίπτωσή μας, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι τα σκληρά έθιμα των Βίκινγκς, που καταργούνταν με τη νομοθεσία του 1024, καταπατούσαν βίαια την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Αυτό ήταν φυσικό, αφού στις παγανιστικές κοινωνίες κατά κανόνα ήταν άγνωστη η ιδέα του σεβασμού στον άνθρωπο – αλλά επίσης ήταν φυσικό ένας βασιλιάς που θέλει να αναβαθμίσει τη χώρα του να προσπαθήσει να πατάξει τις απάνθρωπες αρχαίες πρακτικές.
Ανάμεσα στα άλλα, απαγορεύτηκε η «έκθεση των βρεφών», ο βιασμός, οι αναγκαστικοί γάμοι, η πολυγαμία και ο γάμος μεταξύ στενών συγγενών. Ελήφθησαν μέτρα για το σεβασμό των παιδιών και των δούλων. Καθιερώθηκαν κανονικές ταφές (απαγορεύτηκε η ταφή σε σωρούς χωρίς φροντίδα), η αργία της Κυριακής, η νηστεία της Παρασκευής (αποχή από το κρέας) και η μεγάλη σαρακοστή πριν το Πάσχα. Καθιερώθηκε η ισονομία, με την ισότητα απέναντι στο νόμο των ευγενών με τους απλούς χωρικούς (ίδιες ποινές). Και φυσικά απαγορεύτηκαν οι ανθρωποθυσίες, που ήταν συνδεδεμένες με τη λατρεία των αρχαίων θεών. Οικοδομήθηκαν εκκλησίες και εισήχθησαν χριστιανικές εορτές.
Όλα τα παραπάνω φανερώνουν ότι ο άγιος δεν κινήθηκε για τον εκχριστιανισμότης χώρας από κάποια κυνική πολιτική σκοπιμότητα, αλλά από ειλικρινή διάθεση για βελτίωση της ζωής του λαού του. Η «σύγκρουση με την παραδοσιακή νορβηγική κουλτούρα» δεν ήταν μια παραξενιά προερχόμενη από μισαλλοδοξία, θρησκοληψία και φανατισμό, ούτε μια βίαιη επίθεση ενός βασιλιά εναντίον του ίδιου του λαού του. Ο σύγχρονος άνθρωπος υποκρίνεται πως θεωρεί ισάξιες και εξίσου σεβαστές όλες τις πολιτισμικές παραδόσεις και πως είναι κακό να εγκαταλείπει ένας λαός τη θρησκεία του (με τους μύθους, τα ήθη και τα έθιμα που συνδέονται με αυτήν) και να υιοθετεί μια «ξένη» θρησκεία – άραγε πρέπει να θεωρήσουμε ίσης αξίας τις ανθρωποθυσίες και την έκθεση των βρεφών με την αναίμακτη θυσία της θείας Μετάληψης και το ευαγγελικό μήνυμα της αγάπης;
Παράλληλα, ο Olaf προώθησε σε ανώτερες θέσεις της αυλικής και στρατιωτικής ιεραρχίας έντιμους και αφοσιωμένους ανθρώπους ταπεινής καταγωγής, παραγκωνίζοντας τους αμφίβολης ηθικής ποιότητας ευγενείς. Αυτό προκάλεσε τη φοβερή εχθρότητα των ευγενών, οι οποίοι, κατά την επίθεση του βασιλιά της Δανίας και της Αγγλίας Κανούτου Β΄ του Μεγάλου (1028), συντάχθηκαν στο πλευρό του κατορθώνοντας να εκθρονίσουν τον Olaf.
Ο άγιος υποχρεώθηκε να καταφύγει στη Ρωσία, από την οποία επέστρεψε το 1030 για να συνεχίσει τον αγώνα του, δεν κατόρθωσε όμως να συγκεντρώσει αξιόμαχο στρατό και σκοτώθηκε (τρυπημένος με δόρυ στην κοιλιά) στη μάχη του Στίκλεσταντ (Stiklestad). Στη μάχη αυτή ο άγιος κατέβηκε όχι με όλο το στρατό του, αλλά μόνο με τους χριστιανούς. Αρχαίες επικές πηγές λένε πως λίγο πριν τη μάχη ένα όραμα τον είχε προειδοποιήσει πως θα σκοτωθεί. Την επόμενη μέρα το αίμα του αποκαθιστά την όραση ενός τυφλού, ενώ αργότερα πηγές νερού αρχίζουν να ρέουν από τον τάφο του. Στις τάξεις του Κανούτου απλώνεται φόβος, ενώ ο δολοφόνος του Αγίου, Thore Hound, συγκλονίζεται και μετανοεί για το φόνο του. Είναι τα πρώτα από μια σειρά θαυμάτων, που φανέρωσαν την αγιότητα του νεκρού βασιλιά. Τους αιώνες που ακολουθούν συντάσσονται ολόκληρα βιβλία, όπου καταγράφονται τα θαύματά του.
Ένα χρόνο μετά, το 1031, παρουσία του λαού και των ισχυρών Δανών κατακτητών, γίνεται ανακομιδή του σώματός του, το οποίο ανακαλύπτεται άφθορο και ευωδιάζον και τοποθετείται στο ναό του αγίου Κλήμεντα στο Nidaros (Trondheim). «Τα κόκκινα μάγουλά του ήταν σα να είχε μόλις κοιμηθεί», κατά τη σάγκα του Αγίου Olaf (saga, λαϊκό έπος), ενώ, με απαίτηση της Δανής βασίλισσας Elgiva, τα μαλλιά του δοκιμάζονται με φωτιά, από την οποία βγαίνουν άθικτα. Έτσι, ένα μόλις χρόνο μετά το θάνατό του, αναγνωρίζεται ως άγιος από το λαό του.
Φαίνεται πως ο άγιος τιμήθηκε αμέσως και στην Αγγλία, εξαιτίας του Βρετανού επισκόπου Γκριμ (Γκρίμκελ). Στη χώρα του αναγορεύτηκε ταχύτατα σε κοσμαγάπητο άγιο και ήρωα. Το Nidaros (Trondheim), όπου βρισκόταν ο τάφος του, έγινε μεγάλο προσκύνημα. Εικόνες και ναοί προς τιμήν του εντοπίζονται όχι μόνο στη Νορβηγία, αλλά και σε άλλες χώρες, όπως η Ρωσία (Νόβγκοροντ), η Πολωνία, η Εσθονία (Ταλίν) κ.λ.π., ενώ παρεκκλήσι αφιερωμένο σ’ αυτόν υπήρχε και στην Κωνσταντινούπολη (τόπος λατρείας των ορθόδοξων Βαράγγων στρατιωτών). Το όνομά του διαδόθηκε πολύ στη Νορβηγία ως βαφτιστικό όνομα, ενώ, λόγω των πολλών θαυμάτων του, δόθηκε και σε ένα βότανο με θεραπευτικές ιδιότητες. Η ημέρα της μνήμης του (29 Ιουλίου) εορτάζεται από το νορβηγικό λαό με διάφορα έθιμα, με χορό, φωτιά και ένα ιδιαίτερο γεύμα, που περιλαμβάνει μπύρα, ξινή κρέμα, χυλό και αλλαντικά. Η ανακομιδή του σώματός του, το 1031, εορτάζεται με μια μικρότερη γιορτή στις 3 Αυγούστου. Η 29 Ιουλίου, αφιερωμένη στον άγιο, είναι επίσης ημέρα εθνικής αργίας λαμπρά εορταζόμενης στα νησιά Φερόε (μεταξύ νορβηγικής θάλασσας και βόρειου Ατλαντικού), αλλά και ημέρα έναρξης των εργασιών του κοινοβουλίου.
Σύμφωνα με το μεσαιωνικό Ισλανδό ιστορικό Snorri Sturluson, το 1066, ο βασιλιάς της Νορβηγίας Χάραλντ Γ΄ (Harald ΙΙΙ), που ετοιμαζόταν να εισβάλει στην Αγγλία, ονειρεύτηκε ότι ήταν στο Trondheim και συναντήθηκε με τον Άγιο Olaf εκεί. Ο άγιος προσπάθησε να τον αποτρέψει από την επίθεση, προειδοποιώντας τον ότι θα σκοτωθεί και θα κατασπαραχτεί από τους λύκους. Ο Harald αδιαφόρησε για την προφητεία και σκοτώθηκε κατά τις μάχες του Stamford Bridge στην Αγγλία. Έτσι ο άγιος Olaf, που όσο ζούσε προσπάθησε να κάνει το καλύτερο για το λαό του, έδωσε και μετά θάνατον ένα μήνυμα ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Όπως επισημαίνει σε κείμενό της η σύγχρονη ορθόδοξη νορβηγική κοινότητα στο Helsfyr (4), ο άγιος Olaf δεν ήταν ένας ασκητής. Η ζωή του δεν ήταν ολόκληρη μια ζωή πίστης και αρετής. Έκανε λάθη. Συμμετείχε σε πολέμους, επέβαλε σκληρές ποινές σε ανθρώπους, δημιούργησε εχθρότητες. Επίσης η ζωή του κατέληξε σε μια αποτυχία, πράγμα που ίσως φανερώνει ότι δεν ευλογήθηκαν όλες οι πράξεις του. Έχασε το θρόνο του, εξορίστηκε, ηττήθηκε και σκοτώθηκε στη μάχη. Κι όμως αγαπήθηκε και τιμήθηκε ως άγιος και ήρωας. Η τιμή του ως αγίου δεν οφείλεται στις «υπηρεσίες του προς την Εκκλησία», αλλά στα θαύματά του. Αν πρόσφερε κάποιες υπηρεσίες στην Εκκλησία, δηλαδή στον εκχριστιανισμό της χώρας του, αυτό οφείλεται στην πίστη του και ήταν στην πραγματικότητα μια υπηρεσία προς το λαό του. Δεν είναι εύκολο να τον κρίνουμε. Δεν ξέρουμε πόσο είχε μετανιώσει για τις νεανικές πειρατικές επιχειρήσεις του, πώς προσευχόταν, σε ποια συνειδησιακή κατάσταση ευρισκόμενος – ίσως θλίψη – προσπαθούσε να επιβάλλει τη δικαιοσύνη, υποβάλλοντας σε σκληρές ποινές τους εξίσου σκληρούς παραβάτες των νόμων. Από πολιτική άποψη, τίποτα δεν του πρόσφερε ο εκχριστιανισμός. Αρχικά πολέμησε με χριστιανούς βασιλιάδες για να απελευθερώσει τη χώρα του από τη δανοσουηδική κυριαρχία. Και τελικά εκθρονίστηκε και σκοτώθηκε από τον Κανούτο, έναν επίσης χριστιανό βασιλιά.
Το 1164 (ενώ ήδη η Νορβηγία βρισκόταν στη σφαίρα της σχισματικής παπικής Εκκλησίας) ο άγιος Olaf ανακηρύχθηκε προστάτης άγιος της Νορβηγίας, ενώ το 1847 θεσπίστηκε παράσημο με το όνομά του από το βασιλιά της Σουηδίας και της Νορβηγίας Όσκαρ Α'.
Ο άγιος, ένδοξος μάρτυρας βασιλέας Olaf ο δεύτερος της Νορβηγίας, επίσης γνωστός σαν Olaf Haraldson, ήταν γιος του Earl Harald Grenske της Νορβηγίας. Γεννήθηκε το 995 και βασίλευσε στη Νορβηγία από το 1015 έως το 1028, οπότε και εξορίστηκε. Σκοτώθηκε δύο χρόνια μετά σε μάχη στην πεδιάδα του Stiklestad, τον σκότωσαν για την στήριξη του στην Χριστιανική πίστη και για το εγχείρημα του να ενώσει τη Νορβηγία σε ένα έθνος. Η μνήμη του τιμάται στις 29 Ιουλίου. Δεν πρέπει να συγχέεται με τον πρόγονο του τον βασιλιά Olaf Tryggvason (εκείνος ήταν ο Olaf ο πρώτος).
Σύμφωνα με τον Snorri Sturluson (έναν Ισλανδό ιστορικό του 12ου και 13ου αιώνα), βαπτίστηκε το 998 στη Νορβηγία, αλλά πιθανότερα το 1010 στο Rouen, στη Γαλλία, από τον Αρχιεπίσκοπο Robert. Σε νεαρή ηλικία πήγε σαν Βίκινγκ στην Αγγλία, όπου συμμετείχε σε πολλές μάχες και του τράβηξε την προσοχή η Χριστιανική πίστη. Μετά από πολλές δυσκολίες έγινε βασιλιάς της Νορβηγίας και έβαλε ως στόχο να ξεριζώσει την ειδωλολατρία και να κάνει την Χριστιανική πίστη τη βάση του βασιλείου του.
Είναι ο μεγάλος Νορβηγός νομοθέτης της Εκκλησίας, και όπως και ο πρόγονος του ο Olaf Tryggvason, έκανε πολλές επιθέσεις στην παλιά ειδωλολατρική πίστη, γκρέμισε τους ειδωλολατρικούς ναούς και έχτισε Χριστιανικές εκκλησίες στη θέση τους. Έφερε πολλούς επισκόπους και ιερείς από την Αγγλία όπως έκανε αργότερα ο βασιλιάς Canute στη Δανία. Γνωρίζουμε τα ονόματα κάποιον από αυτούς: Grimkel, Sigfrid, Rudolf, Bernhard. Φαίνεται πως χρησιμοποίησε το Αγγλοσαξονικό μοντέλο για την εκκλησιαστική οργάνωση του βασιλείου του.
Όμως τελικά η οργή εναντίον του έγινε τόσο ισχυρή ώστε οι δυνατές φυλές ξεσηκώθηκαν εναντίον του και ζήτησαν βοήθεια από τον βασιλιά Canute της Δανίας και από την Αγγλία. Αυτή η βοήθεια δόθηκε και ο Olaf εξορίστηκε ενώ ο Canute έγινε βασιλιάς της Νορβηγίας. Ο Olaf έφυγε για την περιοχή Kievan Rus και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του έμεινε στη Σουηδία στην περιοχή Nerike όπου σύμφωνα με την τοπική παράδοση βάπτισε πολλούς ντόπιους.
Μετά από δύο χρόνια εξορίας γύρισε στη Νορβηγία με στρατό. Μόλις αποβιβάστηκε στη Νορβηγία, συνάντησε τους επαναστάτες οι οποίοι διοικούνταν από τους Νορβηγούς αριστοκράτες στο Stiklestad, όπου η ιστορική μάχη συνέβη στις 29 Ιουλίου του 1030. Ούτε ο βασιλιάς Canute ούτε οι Δανοί πήραν μέρος στη μάχη. Ο βασιλιάς Olaf πολέμησε με πολύ κουράγιο όμως έπεσε στο πεδίο της μάχης θανάσιμα πληγωμένος καθώς προσευχόταν λέγοντας «Θεέ μου βοήθησε με».
Πρέπει να θυμόμαστε πως η επανάσταση ενάντια στον Olaf δεν έγινε μόνο για τα Χριστιανικά πιστεύω του αλλά και για την ισχυρή επιρροή του ενάντια στο καθεστώς των παλιών κομητειών και στην προσπάθεια της ένωσης της Νορβηγίας. Θεωρείτε από πολλούς σύγχρονους Νορβηγούς σαν ο πρωταθλητής της εθνικής ανεξαρτησίας. Χάρη σε αυτόν διαδόθηκε ο Χριστιανισμός στην Ισλανδία (δυστυχώς σήμερα έχει επικρατήσει ο Προτεσταντισμός εκεί).
Το σώμα του παρέμεινε άφθαρτο. Το μετακίνησαν κατά την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση ώστε να μην το καταστρέψουν οι αιρετικοί Προτεστάντες και δεν γνωρίζουμε που βρίσκεται σήμερα. Η μνήμη του τιμόταν ευρέος σε όλη τη Σκανδιναβία.
Ο Άγιος Olaf της Νορβηγίας και η καταστροφή του ειδώλου του Θωρ
Μία από τις ποιο γνωστές πράξεις που έκανε ο Olaf και βοήθησε στον εκχριστιανισμό της Νορβηγίας ήταν η καταστροφή του ειδώλου του Θωρ στην περιοχή Gulbrandsdal στην κεντρική Νορβηγία. Πριν να κάνει οτιδήποτε εκεί, ο βασιλιάς Olaf προσευχόταν όλη τη νύχτα, ικετεύοντας τον Θεό να τον λυτρώσει μέσα στο μεγάλο Tου έλεος από το κακό. Όταν τελείωσε η λειτουργία, και το πρωινό ήταν γκρίζο, ο Olaf πήγε εκεί που επρόκειτο να συμβεί αυτή η καταστροφή του ειδώλου. Ο άγιος Olaf είδε τους ντόπιους να κουβαλάνε ένα μεγάλο ξύλινο είδωλο του Θωρ, στο οποίο είχαν τη συνήθεια να προσφέρουν φαγητό και χρυσά κοσμήματα. Τότε, ένας τοπικός άρχοντας προκάλεσε τον Olaf και τον επίσκοπο του με τα παρακάτω λόγια:
Που βρίσκεται τώρα ο θεός σου βασιλιά; Νομίζω πως τώρα θα σκύψει το κεφάλι του και ούτε εσύ, ούτε ο επίσκοπος σου που κάθεται πίσω σου είστε τόσο γενναίοι όπως τις προηγούμενες ημέρες. Γιατί τώρα ο θεός μας, που κυριαρχεί σε όλους, έφτασε και έχει στρέψει το οργισμένο βλέμμα του επάνω σας. Και τώρα βλέπω πολύ καλά πως είστε τρομοκρατημένοι και δεν τολμάτε να υψώστε το βλέμμα σας. Διώξτε μακριά σας κάθε άρνηση και πιστέψτε στον θεό που κρατάει τη μοίρα σας στα χέρια του.
Όμως ο άγιος Olaf απάντησε:
Πολλά μας είπες σήμερα το πρωί και υποστηρίζεις πως ο Θεός μας δεν υπάρχει. Όμως πιστεύουμε πως σύντομα θα έρθει κοντά μας. Παρότι θέλησες να μας τρομάξεις με τον θεό σου, ο οποίος είναι και τυφλός και κουφός και δεν μπορεί να σώσει ούτε τον εαυτό του ούτε κάποιον άλλο και δεν μπορεί ούτε καν να κουνηθεί εάν δεν τον κουβαλήσουν, εγώ θαρρώ πως σε λίγη ώρα θα συναντήσει την μοίρα του. Στρέψε τα μάτια σου προς την ανατολή, δες τον Θεό μας να έρχεται μέσα σε άπλετο φως.
Έτσι, καθώς όλοι οι άνθρωποι κοιτούσαν τον ανατέλλοντα ήλιο, ο άγιος Olaf χρησιμοποιώντας το δεξί του χέρι, χτύπησε το είδωλο με ένα μεγάλο ρόπαλο. Το σάπιο ξύλο του ειδώλου έσπασε, διασκορπίζοντας το χρυσό και βγάζοντας από μέσα αρουραίους (μεγάλους σαν γάτες) και ζωύφια. Σύμφωνα με τον ιστορικό Sturluson, ο άγιος Olaf, βλέποντας την ταραχή των παγανιστών μετά από αυτό το γεγονός, τους μίλησε με τα παρακάτω λόγια:
Δεν καταλαβαίνω γιατί πανικοβάλλεστε. Είδατε και μόνοι σας τι μπορεί να κάνει ο θεός σας, Το είδωλο που στολίσατε με χρυσό και ασήμι και του φέρατε κρέας και άλλες προμήθειες. Βλέπετε τώρα πως αυτοί που ωφελούνταν από αυτό ήταν τα ποντίκια, οι έχιδνες και τα ερπετά (εννοεί πως αυτά τρέφονταν με τις προσφορές.) Και είναι μεγάλο λάθος το να συνεχίσετε να πιστεύεται σε αυτά τα είδωλα. Μαζέψτε τώρα το χρυσό και τα κοσμήματα που βρίσκονται στο χορτάρι και δώστε τα στις γυναίκες σας και στις κόρες σας. Μην τα κρεμάσετε ποτέ ξανά επάνω σε ξύλο ή πέτρα.
Με αυτόν τον τρόπο, όλοι οι άνθρωποι που παρευρίσκονταν εκεί ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό.
Ένα εκπληκτικό κείμενο για την ασκητικότητα του Αγίου βασιλιά Olaf της Νορβηγίας
Κάποτε συζητούσε ο άγιος επίσκοπος Sigfrid (φωτιστής της Σουηδίας) με τον βασιλιά Canut. Ο βασιλιάς Canut ήταν παλιά στενός φίλος του Olaf, όμως έπειτα άρχισε να τον ζηλεύει και τώρα τον κατηγορούσε για την πολυτελή ζωή του.
Έλεγε ο Canut: «Εγώ φοράω ένα λινό και όχι ένα μεταξωτό πουκάμισο, ένα πορφυρό ένδυμα και όχι ένα βελούδινο ή μωβ. Πίνω μόνο μπίρα και όχι υδρόμελι. Όμως ο Olaf φοράει ένα πουκάμισο από μετάξι και ένα βελούδινο ένδυμα. Έχει τα ποιο εκλεκτά φαγητά ετοιμασμένα για αυτόν και ένα αγγείο με κρασί βρίσκεται στο τραπέζι του».
Ο επίσκοπος Sigfrid απάντησε: «Είναι αλήθεια, άρχοντα μου, πως ο Olaf φοράει ένα πουκάμισο από μετάξι, όμως φοράει ένα μάλλινο ένδυμα κάτω από το πουκάμισο για άσκηση και άλλο ένα ένδυμα που φτάνει από τους γοφούς του μέχρι την ωμοπλάτη του και είναι επενδυμένο με σίδερο. Θα παρατηρήσεις πως όταν ο βασιλιάς Olaf κάθεται στη θέση του και τα ποιο εκλεκτά φαγητά σερβίρονται μπροστά του, υπάρχει ένα ανάχωμα στο σημείο όπου κάθεται. Εκεί κρύβεται ένας παράλυτος και αυτός είναι που τρώει τα εκλεκτά φαγητά. Ο Olaf τρώει ψωμί και αλάτι. Υπάρχει ακόμη και ένα αγγείο με νερό και αυτό είναι που πίνει ο Olaf και δεν πίνει τίποτα άλλο. Ο παράλυτος πίνει όλο το κρασί.»
Σχετικά με τον θάνατο του αγίου Olaf της Νορβηγίας
Τελικά, παρότι ο άγιος Olaf σκεφτόταν να πάει να προσκυνήσει στους Αγίους Τόπους και πιθανόν να γίνει μοναχός, είχε μέσα στην ψυχή του την επιθυμία να επανακτήσει το βασίλειο του στην Νορβηγία εάν βρισκόταν κάποια ευκαιρία. Έτσι, όταν κάποιοι υπήκοοι του Canute στην Νορβηγία χάθηκαν στη θάλασσα, ο άγιος Olaf επέστρεψε σκοπεύοντας να επανακτήσει τον θρόνο.
Ο άγιος Olaf αποβιβάστηκε με μία μικρή δύναμη, φωνάζοντας προς τους άνδρες του με αυτή την πολεμική ιαχή: «Εμπρός. εμπρός, Χριστιανοί άνδρες! Άνδρες του σταυρού! Άνδρες του βασιλιά!» Εμπιστεύτηκε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό σε έναν άνδρα προκειμένου αυτά τα χρήματα να προσφερθούν για την μνημόνευση των ψυχών των εχθρών του οι οποίοι θα έπεφταν στην μάχη. Πίστευε σταθερά πως ο Θεός θα φρόντιζε για τους άνδρες που θα έπεφταν πολεμώντας στο πλευρό του. Συνάντησε τις δυνάμεις του Canute στο Stiklestad στις 29 Ιουνίου του 1030. Ο εχθρός υπερείχε αριθμητικά, με τον Olaf να έχει 3,500 άνδρες και τον Canute να έχει 13,000. Ο Olaf ενθάρρυνε τους άνδρες του, λέγοντας τους πως αν πέθαιναν στη μάχη ο Θεός θα τους αντάμειβε για αυτά που θα έχαναν σε αυτόν τον κόσμο. Πολλοί από τους υπηκόους του που βρίσκονταν στο στρατό του Canute δίστασαν να πολεμήσουν τον άνδρα που ήξεραν σαν βασιλιά τους.
Τελικά, ο άγιος Olaf χτυπήθηκε στο πόδι από ένα τσεκούρι και έπεσε πάνω σε μία πέτρα. Έπειτα, αφού του διαπέρασε την κοιλιά ένα δόρυ το οποίο κράδαινε ο Kalf Arnason και αφού τον χτύπησε στον λαιμό ένας άλλος εχθρός ο άγιος παρέδωσε την ψυχή του. Αυτές οι τρείς πληγές ήταν ο θάνατος του αγίου Olaf. Μετά τον θάνατο του βασιλιά το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων που είχαν επιτεθεί μαζί του έπεσε με τον βασιλιά. Σύμφωνα με τον Ισλανδό ιστορικό Sturluson, αφότου οι εναπομείναντες υποστηρικτές του βασιλιά άρχισαν να υποχωρούν, ένας από αυτούς που πολέμησαν εναντίων του έγινε ο πρώτος που διαπίστωσε ένα θαύμα το οποίο έκανε ο Olaf μετά τον θάνατο του.
Ο Thorer Hund πήγε στο σημείο όπου βρισκόταν το σώμα του βασιλιά Olaf, το φρόντισε, το εναπόθεσε με φροντίδα στο χώμα και άπλωσε ένα ύφασμα από πάνω του. Είπε πως όταν σκούπισε το αίμα από το πρόσωπο του αυτό ήταν πολύ όμορφο. Τα μάγουλα του Olaf ήταν κόκκινα, σαν να είχε μόλις κοιμηθεί. Το αίμα του βασιλιά έπεσε επάνω στο χέρι του Thorer και έτρεξε ανάμεσα στα δάχτυλα του στα σημεία όπου είχε πληγωθεί και η πληγή θεραπεύτηκε τόσο γρήγορα που δεν χρειάστηκε να την δέσει. Αυτό το γεγονός το επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Thorer όταν η αγιότητα του βασιλιά Olaf έγινε γνωστή σε όλους τους ανθρώπους. Ο Thorer Hund ήταν ανάμεσα στους πρώτους ισχυρούς εχθρούς του βασιλιά ο οποίος πάσχισε να διαδώσει παντού την αγιότητα του.
Κάποια θαύματα του αγίου Olaf της Νορβηγίας μετά τον θάνατο του
Αφού σκοτώθηκε στην μάχη ο άγιος Olaf, άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα θαύματα. Ένα φως έλαμπε επάνω στο σώμα του την νύχτα. Ένας τυφλός βρήκε την όραση του όταν πίεσε τα μάτια του με τα δάχτυλα του τα οποία είχε βουτήξει προηγουμένως στο αίμα του αγίου. Πηγές με θαυματουργό νερό ανέβλυσαν στον τάφο του.
Ο Άγιος Olaf της Νορβηγίας και η θαυματουργική θεραπεία ενός αγοριού
Ο ιστορικός Sturluson αναφέρει ένα θαύμα που έγινε από τον άγιο Olaf όταν βρισκόταν στο Κίεβο. Όταν ο γιος μίας χήρας αρρώστησε από ένα πρήξιμο στο λαιμό του και κόντευε να πεθάνει, η μητέρα του πήγε στην βασίλισσα Ingegerd του Κιέβου η οποία την έστειλε στον άγιο Olaf λέγοντας: "Πήγαινε στον βασιλιά Olaf, είναι ο καλύτερος γιατρός εδώ. Παρακάλεσε τον να βάλει τα χέρια του στο παλικάρι σου και πες του ότι έδωσα εγώ αυτή την εντολή εάν δεν θελήσει να το κάνει." Παρότι ο άγιος αρχικά της είπε να πάει σε έναν γιατρό, αφού άκουσε πως αυτή την εντολή την έδωσε η βασίλισσα ακούμπησε τα χέρια του στο λαιμό του αγοριού και αισθάνθηκε τον πυρετό. Έπειτα ο άγιος πήρε ένα κομμάτι ψωμιού, το ακούμπησε επάνω σε έναν σταυρό που κρατούσε στην παλάμη του και έπειτα έδωσε το ψωμί στο αγόρι για να το φάει. Το αγόρι έφαγε το ψωμί και το πρήξιμο εξαφανίστηκε αμέσως και μέσα σε λίγες ημέρες ανάρρωσε πλήρως.
Η προειδοποίηση του Αγίου Olaf στον αδερφό του Harald
Σύμφωνα με τον Ισλανδό ιστορικό του μεσαίωνα, Snorri Sturluson, το 1066 ενώ ο ετεροθαλής αδερφός του αγίου Olaf, ο βασιλιάς Harald της Νορβηγίας ετοιμαζόταν να εισβάλει στην Αγγλία, ονειρεύτηκε ότι βρισκόταν στο Trondheim και συνάντησε τον Olaf εκεί (μετά τον θάνατο του αγίου Olaf). Ο Olaf του είπε πως είχε καταφέρει πολλές νίκες και πέθανε σαν άγιος γιατί είχε μείνει στην Νορβηγία.
Όμως τώρα φοβόταν πως αυτός, ο Harald, θα συναντούσε τον θάνατο του, «λύκοι θα σκίσουν το σώμα σου. Δεν πρέπει να πας ενάντια στον Θεό.»
Ο Snorri έγραψε πως ο Harald είδε και άλλα όνειρα εκείνο τον καιρό και τα περισσότερα ήταν δυσοίωνα. Ο Harald σκοτώθηκε, σύμφωνα με την πρόρρηση του αγίου Olaf, στις Μάχες της Stamford Bridge στην Αγγλία.
Σχετικά με την Παναγία την Βαραγκιώτισσα και το εκκλησάκι του Αγίου Olaf της Νορβηγίας στην Κωνσταντινούπολη
Ο Επίσκοπος Ambrose von Sievers γράφει: «Από πηγές που έχω συλλέξει η Παναγία η Βαραγκιώτισσα βρισκόταν δίπλα στην δυτική πρόσοψη της Αγίας Σοφίας και σχεδόν την ακουμπούσε. Την περίοδο της βασιλείας του Αλέξη του Κομνηνού (ή λίγο νωρίτερα) ο άγιος Olaf συμπεριλαμβανόταν ανάμεσα στους αγίους της Κωνσταντινούπολης και στην εκκλησία της Παναγίας της Βαραγκιώτισσας χτίστηκε ένα εκκλησάκι στην μνήμη του αγίου Olaf και έπειτα η εκκλησία της Παναγίας της Βαραγκιώτισσας έγινε γυναικείο μοναστήρι.
Η Ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία του Αγίου Olaf (ή Olav) στο Stiklestad της Νορβηγίας
Ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Olaf (ή Olav) της Νορβηγίας χτίζεται στη Νορβηγία.
Στις 16 Ιουλίου του 2014 ξεκίνησαν οι εργασίες για την οικοδόμηση ενός ορθόδοξου ναού αφιερωμένο στη μνήμη του Αγίου Βασιλιά Olaf της Νορβηγίας (995 -1030, ημέρα μνήμης 29 Ιουλίου / 11 Αυγούστου) στην περιοχή Stiklestad (100 χιλιόμετρα από το Trondheim) με την τοποθέτηση των θεμελίων, αναφέρει η ιστοσελίδα Department of External Church Relations. Το εκκλησάκι χτίζεται στον τόπο όπου μαρτύρησε το 1030 ο Άγιος Olaf, ο προστάτης της Νορβηγίας.
Ο θεμέλιος λίθος και ένα κομμάτι γης στην περιοχή του Εθνικού Πολιτιστικού Κέντρου του Stiklestad ευλογήθηκαν από τον Αρχιεπίσκοπο Μάρκο του Yegoryevsk, στις 28 Ιουλίου του 2013 μια ημέρα πριν από την ημέρα της μνήμης του Αγίου Olaf. Το 2003 η κύρια εκκλησία (το άρθρο αναφέρεται στην εκκλησία του αγίου Olaf που παρουσίασα προηγουμένως) εγκαινιάστηκε από τον Επίσκοπο Ιλαρίωνα τώρα Μητροπολίτη του Volokolamsk και υπεύθυνο του Τμήματος των Εξωτερικών Εκκλησιαστικών σχέσεων του Πατριαρχείου της Μόσχας.
Οι εργασίες για την οικοδόμηση της εκκλησίας σχεδιάζεται να ολοκληρωθούν στο τέλος του Αυγούστου αυτού του έτους (2014) χρόνος εορτής καθώς εορτάζονται 1000 χρόνια από την βάπτιση του αγίου Olaf στην πόλη Rouen της Γαλλίας. Σχετικά με αυτή την ημέρα, μια Θεία Λειτουργία θα εορταστεί στις 16 Οκτωβρίου στην Ορθόδοξη Εκκλησία στο Steklestad με τη συμμετοχή πολλών Ορθόδοξων κληρικών.
Στις 16 και 17 Οκτωβρίου του 2014, οι Ενορίες της αγίας Άννας του Novgorod και της Αγίας Πριγκίπισσας Όλγας εόρτασαν μαζί την χιλιετία από την ημέρα της βάπτισης του Αγίου Olaf, του βασιλιά της Νορβηγίας, του Ισαποστόλου.
Η ιστοσελίδα της Ενορίας της αγίας Όλγας του Novgorod στο Trondheim αναφέρει πως την ημέρα της βάπτισης του αγίου Olaf, 16 Οκτωβρίου, του 2014, ο Αρχιεπίσκοπος Μάρκος του Yegoryevsk, λειτούργησε στην Ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία που είναι αφιερωμένη στον άγιο Olaf, η οποία είναι χτισμένη στον ιστορικό τόπο Stiklestad στην Κεντρική Νορβηγία.
Η εορτή άρχισε με μια λιτανεία μαζί με τον Σταυρό καθώς οι κληρικοί και πολλοί προσκυνητές πορεύονταν μαζί με την εικόνα και τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Olaf της Νορβηγίας μέσα από την πεδιάδα του Stiklestad προς την νεόκτιστη εκκλησία.
Μετά την λειτουργία, δόθηκαν δώρα σε όσους βοήθησαν στην οικοδόμηση της εκκλησίας.
Ο Αρχιεπίσκοπος Μάρκος ευχαρίστησε θερμά τον εφημέριο, πατέρα Αλέξανδρο Volokhan, τους ενορίτες και όλους όσους εργάστηκαν σκληρά για να χτίσουν την εκκλησία στο Stiklestad.
Στις 17 Οκτωβρίου, ο Ορθόδοξος κλήρος οδηγημένος από τον Αρχιεπίσκοπο Μάρκο εόρτασε την Θεία Λειτουργία στο Nidarosdomen, τον παλιό ενοριακό ναό στο Trondheim, τον τόπο όπου τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Olaf φυλάσσονται για αιώνες.
Οι παρευρισκόμενοι στην λειτουργία ήταν ο πατέρας Αλέξανδρος Volokhan, εφημέριος της Ενορίας της Αγίας Άννας του Novgorod στο Trondheim, ο Πρωτοπρεσβύτερος Igor Aksenov και ο πατέρας Sergiy Bondarev, εφημέριος της Ενορίας του Αγίου Αλεξάνδρου στο Nevsky της Κοπεγχάγης.
Μετά την λειτουργία, έγινε μια λιτανεία μαζί με το Σταυρό και μια εικόνα του Αγίου Olaf γύρω από τον καθεδρικό.
https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2019/02/29_14.html
<>
Άγιος Ιερομάρτυς Βλάσιος, Επίσκοπος Σεβαστείας και οι συν αυτώ (+316)
11 Φεβρουαρίου
Ο Άγιος Βλάσιος έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορος Λικινίου (308 – 323 μ.Χ.). Σπούδασε την ιατρική και οι γνώσεις πού πήρε άπ’ αυτή συνετέλεσαν να ενισχυθεί ή πίστη του. Διότι στη μελέτη του ανθρωπίνου σώματος, του θαυμάσιου αυτού ζωντανού οργανισμού, έβλεπε αναρίθμητα και καταπληκτικά δείγματα σοφίας. Θα ήταν παραφροσύνη να τα αποδώσει στην τύχη. Όλα αυτά μαρτυρούν τον παντοδύναμο και πάνσοφο Δημιουργό.
Ο Άγιος Βλάσιος, λοιπόν, ήταν άριστος επιστήμονας και σοφός στο μυαλό. Όμως αυτό δε φθάνει, και ρωτάει ο θεόπνευστος λόγος της Άγιας Γραφής: «Τίς σοφός και επιστήμων εν ύμίν; δειξάτω εκ της καλής αναστροφής τα έργα αυτού εν πραΰτητι σοφίας». Δηλαδή, ποιος από σας είναι σοφός και φωτισμένος; Όποιος είναι, ας το δείξει όχι με λόγια, αλλά με τα έργα της καλής του ζωής και με πραότητα, πού δίνει στον άνθρωπο ή αληθινή σοφία. Και ο Άγιος Βλάσιος το έδειξε. Την επιστήμη του δεν την έκανε επάγγελμα, αλλά αγαθοεργία.
Προσέφερε χωρίς χρήματα τις υπηρεσίες του, ως φιλανθρωπία, στους πάσχοντες και ασθενείς. Εκτός από την ιατρική βοήθεια χορηγούσε δωρεάν στους ασθενείς τα φάρμακα και τους έδινε τα έξοδα νοσηλείας τους. Η φιλανθρωπική δραστηριότητα εκαλλιεργείτο στην ψυχή του από την αγάπη προς τον Θεό και τη μελέτη της Αγίας Γραφής.
Πήγαινε στα σπίτια των φτωχών ασθενών, πού θεράπευε και φρόντιζε με κάθε τρόπο. Συγχρόνως όμως, μελετούσε αδιάκοπα και την Αγία Γραφή. Όλη του ή καλή εργασία έφερε τον Άγιο Βλάσιο στις τάξεις του κλήρου και τον ανέδειξε επίσκοπο Σεβαστείας. Από τη θέση αυτή, χρησιμοποιεί περισσότερο την επιστήμη του για τη δόξα του Θεού, με έργα και διδασκαλία.
Επί της βασιλείας του Λικινίου, ο έπαρχος Αγρικόλας τον συνέλαβε και τον υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια. Οι στρατιώτες, αφού τον μαστίγωσαν ανηλεώς με ραβδιά, τον κρέμασαν από ξύλο και στην συνέχεια τον οδήγησαν δεμένο στην φυλακή. Έπειτα τον έριξαν στο βυθό μιας λίμνης. Όμως ο Άγιος, μετά την θαυματουργική του επέμβαση του Θεού, διασώθηκε. Εξοργισθέντες τότε οι εχθροί της πίστεως τον αποκεφάλισαν το 316 μ.Χ.. Έτσι, ο Άγιος Ιερομάρτυς Βλάσιος έλαβε από τον Κύριο της δόξας το στέφανο του μαρτυρίου.
Η Σύναξή του ετελείτο στο Μαρτύριό του, το οποίο βρισκόταν κοντά στο Μαρτύριο του Αγίου Αποστόλου Φιλίππου.
Άγιοι Δύο Παίδες.
Μαζί με τον Άγιο Βλάσιο ήσαν στην φυλακή και δύο νέοι, τους οποίους ο Άγιος κατήχησε και βάπτισε. Και οι δύο συνάθλησαν μετά του Αγίου και κατέστησαν κοινωνοί του μαρτυρικού θανάτου αυτού και της δόξας του Θεού.
Αγίες Επτά Γυναίκες.
Κατά το μαρτύριο του Αγίου Βλασίου, επτά γυναίκες, οι οποίες τον ακολουθούσαν, αισθάνθηκαν τόση αγανάκτηση για την σκληρή αδικία και θαυμασμό για τον Άγιο, ώστε έλεγξαν τον έπαρχο Αγρικόλα και διεκήρυξαν με παρρησία την πίστη τους στον Χριστό. Για την ομολογία τους αυτή αποκεφαλίσθηκαν και, έτσι έλαβαν τους στέφανους του Μαρτυρίου.
Άγιος Βλάσιος Επίσκοπος Σεβαστείας και το έθιμο του μοιράσματος "Του χειμωνικού".
O Άγιος Βλάσιος έζησε στο χρόνια του αυτοκράτορα Λικίνιου. Σπούδασε ιατρική, όμως την επιστήμη του δεν την εξάσκησε ως επάγγελμα αλλά ως αγαθοεργία. Παράλληλα μελετούσε ασταμάτητα την Αγία Γραφή.
Η Εκκλησία επιβραβεύοντας την όλη του παρουσία και προσφορά, τον δέχθηκε στις τάξεις του κλήρου και τελικά τον ανέδειξε επίσκοπο Σεβαστείας. Λίγο αργότερα ο άγιος εγκατέλειψε τη επισκοπή του και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε ένα σπήλαιο, όπου αφιερώθηκε στην προσευχή και την άσκηση.
Όταν αργότερα ξέσπασε διωγμός κατά των χριστιανών, ο ασεβής έπαρχος Αγρικόλας, διέταξε τη σύλληψη του αγίου, ο οποίος μετά από φρικτά βασανιστήρια αποκεφαλίστηκε.
Την παραμονή του θανάτου του έπεσε επιδημία στην περιοχή, με πολλαπλά συμπτώματα ασθένειας στον λαιμό ειδικά των μικρών παιδιών και ο Άγιος Βλάσιος ευλόγησε φρούτα που ζήτησε να του φέρουν οι κάτοικοι και τα μοίρασε στους άρρωστους οι οποίοι και θαυματουργικά θεραπεύτηκαν.
Από τότε στην Κέρκυρα, όπου εορτάζεται πανηγυρικά η μνήμη του μαζί με αυτήν της Αγίας Θεοδώρας, που τιμιτικά φέρει και το όνομα τους ο Μητροπολιτικός Ναός, τελείται το έθιμο, μια ακόμα όμορφη τοπική παράδοση, όπου την ημέρα της εορτής τους κόβονται καρπούζια και μοιράζονται στους πιστούς. "Το χειμωνικόν".
Ίσως δεν είναι τόσο γνωστό στους πιστούς, αλλά στην Κέρκυρα εκτός από το άφθαρτο λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνος, υπάρχει και το άφθαρτο λείψανο της Αγίας Θεοδώρας της Αυγούστας της αναστειλωσάσης τις Ιερές Εικόνες, Αυτοκράτειρας του Βυζαντίου συζύγου του Θεοφίλου. Κατά μία φήμη που έχει επικρατήσει ακόμα και μεταξύ Κερκυραίων, το Σεπτό Λείψανο είναι «ακέφαλο» και στη θέση του τοποθετείται ένα καρπούζι που μοιράζεται ανήμερα του εορτασμού της μνήμης της, στις 11 Φεβρουαρίου.
Το σεπτό λείψανο της Αγίας έχει εναποτεθεί στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Κέρκυρας, που είναι αφιερωμένος στην Υπεραγία Θεοτόκο Σπηλαιώτισσα και στους Αγίους, Βλάσιο και Θεοδώρα, είναι άφθαρτο και αρτιμελές αλλά επειδή η Αγία Θεοδώρα κοιμήθηκε ως μοναχή το κεφάλι της είναι καλυμμένο κατά τη συνήθη τάξη των μοναχών και έκτοτε παραμένει έτσι.
Το χειμωνικό (η ελληνική λέξη για το καρπούζι, λέξη που είναι τουρκικής προέλευσης) δεν μοιράζεται για την Αγία Θεοδώρα αλλά για τον Άγιο Βλάσιο Αρχιεπίσκοπο Σεβαστείας, που μαρτύρησε στα χρόνια του διωγμού του Λικινίου.
Ο Άγιος ιατρός το επάγγελμα θεράπευε δωρεάν ασθένειες του λαιμού, την δε παραμονή του μαρτυρίου του είχε πέσει θανατηφόρα επιδημία ασθένειας του λαιμού. Ζήτησε να του φέρουν οπώρας (φρούτα) που αφού ευλόγησε παρήγγειλε να δίνουν στα παιδιά όπου και θεραπεύθηκαν. Έτσι στη Κέρκυρα επικράτησε το έθιμο να ευλογείται ανήμερα της μνήμης του, χειμωνικό, καρπούζι δηλαδή, και να μοιράζεται από ένα κομμάτι στους πιστούς.
https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2023/02/blog-post.html
<>
Άγιος Dermot ιδρυτής Μονής στη Νήσο Inchceraun της λίμνης Lough Ree Ἰρλανδίας (+542)
10 Ιανουαρίου
Ο Άγιος Dermot είναι ένας Ορθόδοξος Ιρλανδός Άγιος του 6ου αιώνα. Ήταν από βασιλική οικογένεια και γεννήθηκε στην επαρχία Connaught της Ιρλανδίας. Ήταν διάσημος καθηγητής, ποιητής, συγγραφέας, εξομολόγος και ιεραπόστολος της εποχή του. Γύρω στο 530 ίδρυσε το μεγάλο Μοναστήρι στη Νήσο Inchcleraun (Clothran) στην λίμνη Lough Ree, στον ποταμό Shannon της κεντρικής Ιρλανδίας.
Επιθυμώντας να βρεθεί μακριά από τους περισπασμούς του πολιτισμού, επέλεξε αυτό το απομονωμένο νησί.
Η φήμη του σύντομα προσέλκυσε πολλούς μαθητές, όπως τον Άγιος Κιέρναν (St Kiernan) του Clonrnacnoise της Ιρλανδίας.
Ο Άγιος Dermot στη Νήσο Inchcleraun ίδρυσε 6 εκκλησίες και μία Μοναστική Σχολή. Η Μοναστική Σχολή που ίδρυσε κράτησε τη φήμη της για έξι αιώνες μετά την κοίμησή του και το ίδιο το Νησί ήταν τόπος μεγάλου προσκυνήματος. Ίδρυσε επίσης τα αρχαία Ορθόδοξα Μοναστήρια του Caille-Fochladha και του Lough Derryvaragh στην Κομητεία του Westmeath της Ιρλανδίας.
Κοιμήθηκε στις 10 Ιανουαρίου του 542 στη Μονή της Νήσου Inchcleraun και θάφτηκε στο Νησί, το οποίο έγινε προσκυνηματικό κέντρο. Τα ερείπια των έξι ναών του σώζονται μέχρι σήμερα.
<>
Όσιος Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης-Αγιορείτης, ο Υμνογράφος (+1991)
7 Δεκεμβρίου
Ο Άγιος Modomnoc του Ossory της Ιρλανδίας (+550), προστάτης Άγιος των μελισσών και των μελισσοκόμων
13 Φεβρουαρίου
Ο Άγιος Modomnoc (αλλιώς Domnoc και Dominic) έζησε στο πρώτο μισό του έκτου αιώνα. Αυτό το όνομα, με το οποίο είναι γενικά γνωστός, σημαίνει «ο δικός μου Domnoc», ή «μικρός Domnoc». Οι Ιρλανδοί συγγραφείς των βίων των αγίων συνήθιζαν να προσθέτουν το πρόθεμα «mo», το οποίο σημαίνει «δικό μου», «μικρό», «αγαπημένο» πριν από τα ονόματα αγίων τους οποίους αγαπούσαν και τιμούσαν ιδιαίτερα. Το όνομα «Domnoc» έχει άγνωστη Ιρλανδική προέλευση, ενώ το όνομα του σαν «Dominic» σημαίνει «αυτός που ανήκει στον Θεό».
Ο άγιος Modomnoc καταγόταν από την αριστοκρατική οικογένεια του O’Neil στο Ulster, στην Βορειότερη Ιρλανδία. Με όλη του την καρδιά ο νεαρός Modomnoc επιθυμούσε να υπηρετήσει τον Θεό σαν ιερέας, έτσι πήγε στην Ουαλία για να έχει μια καλή εκπαίδευση στο μεγάλο μοναστήρι της Mynyw, ή αλλιώς της Menevia (τώρα η τοποθεσία ονομάζεται άγιος Δαβίδ, στον άγιο Δαβίδ της Ουαλίας) υπό τον άγιο Δαβίδ, τον προστάτη άγιο της Ουαλίας. Σε αντίθεση με άλλους υποτακτικούς του μεγάλου ηγουμένου Δαβίδ οι οποίοι έκαναν χειρονακτικές εργασίες, έψελναν και καλλιεργούσαν λαχανικά, ο νεαρός ασκητικός Modomnoc πρόσεχε τις μέλισσες και αυτό ήταν το διακόνημα του. Ο Modomnoc αγαπούσε αυτό το διακόνημα πάρα πολύ και φρόντιζε πολύ τα μικρά πλάσματα τα οποία είχε υπό την προστασία του. Τις φρόντιζε, τις φύλαγε σε μια ειδικά φτιαγμένη φωλιά από άχυρα σε μια προστατευμένη γωνιά του μεγάλου μοναστηριακού κήπου όπου καλλιεργούσε τα ποιο όμορφα λουλούδια τα οποία αγαπούσαν και εκτιμούσαν οι μέλισσες του.
Ο Modomnoc συχνά μιλούσε στις μέλισσες του και εκείνες, με την σειρά τους, πετούσαν σε σμήνη γύρω από το κεφάλι του, σαν να μιλούσαν σε αυτόν στην γλώσσα τους και εξέφραζαν αμοιβαιότητα για την αγάπη του. Στο τέλος του καλοκαιριού οι μέλισσες προμήθευαν τον άγιο Modomnoc με τόσο μεγάλη ποσότητα μελιού που χρειαζόταν βοηθούς για να το μεταφέρει στο μοναστήρι. Χάρη στον Modomnoc και στις πιστές του μέλισσες, οι μοναχοί του Μοναστηριού Mynyw είχαν άφθονο μέλι. Ο άγιος Modomnoc πάντα ευχαριστούσε τον Θεό που του έδωσε αυτό το διακόνημα. Όλοι οι άλλοι μοναχοί φοβούνταν τις μέλισσες και απέφευγαν να περνούν από την γωνία του κήπου όπου ζούσαν οι μέλισσες του Modomnoc γιατί μπορεί να τους τσιμπούσαν όμως τα έντομα ποτέ δεν τσίμπησαν τον Modomnoc.
Πολλά χρόνια πέρασαν. Ήταν καιρός για τον άγιο Modomnoc να επιστρέψει στην πατρίδα του την Ιρλανδία και να αρχίσει την υπηρεσία του σαν ιερέας. Σύμφωνα με την παράδοση, ένα ολόκληρο σμήνος από πιστές μέλισσες πέταξαν συνοδεύοντας τον αγαπημένο τους κύριο στην Ιρλανδία. Να πως συνέβη. Την ημέρα πριν από την αναχώρηση του, ο Modomnoc αποχαιρέτησε τον άγιο ηγούμενο του και την αδελφότητα και στο τέλος πήγε στον κήπο για να αποχαιρετήσει τους ποιο αγαπημένους του φίλους, τις μέλισσες, γνωρίζοντας πως θα του λείψουν στην Ιρλανδία. Οι μέλισσες, σαν να ένιωθαν το ότι ο αγαπημένος τους πατέρας θα έφευγε, πέταξαν έξω από τις κυψέλες τους και με πολύ έντονα ζουζουνίσματα άρχισαν να πετάν γύρω από τον άγιο (ήταν χιλιάδες στον αριθμό). Ενώ γίνονταν αυτά οι μοναχοί στέκονταν σε απόσταση από τον άγιο άντρα και ήταν πολύ εντυπωσιασμένοι. Ο άγιος Modomnoc μπήκε στην βάρκα και αναχώρησε για την Ιρλανδία.
Παρόλα αυτά, πριν να πλεύσει τρία μίλια είδε ξαφνικά ένα μικρό μαύρο σύννεφο το οποίο τον προσέγγιζε με ταχύτητα από την ακτή της Ουαλίας. Σύντομα το σύννεφο πλησίασε και ο άγιος άντρας έκπληκτος κατάλαβε πως αυτό το σύννεφο ήταν όλες οι μέλισσες από όλες τις φωλιές του μοναστηριού του Mynyw. Τα έντομα άρχισαν να διασκορπίζονται χαρούμενα μέσα στην βάρκα του κυρίου τους. Ο άγιος Modomnoc, λυπημένος για τους μοναχούς που θα στερούνταν το υπέροχο μέλι και φοβούμενος για την ασφάλεια των μελισσών οι οποίες θα μπορούσαν να πεθάνουν κατά το ταξίδι από την Ουαλία προς την Ιρλανδία τις διέταξε να πετάξουν πίσω. Όμως τα μικρά πλάσματα δεν υπάκουσαν αυτή τη φορά τον κύριο τους. Την ίδια στιγμή, οι ναύτες, φοβούμενοι τις μέλισσες, παρακάλεσαν τον Modomnoc να πάρει μια απόφαση όσο το δυνατόν ποιο σύντομα. Και ο άγιος αναγκάστηκε να ζητήσει από τους ναύτες να επιστρέψουν στην Ουαλία.
Η αδελφότητα του Mynyw ξαφνιάστηκε πολύ βλέποντας τον άγιο Modomnoc να επιστρέφει μαζί με όλες τις μέλισσες στην Ουαλία! Ο άγιος άντρας διηγήθηκε στον ηγούμενο ότι του συνέβη και ο άγιος Δαβίδ του πρότεινε να πλεύσει το επόμενο πρωί, αλλά αυτή τη φορά χωρίς να αποχαιρετήσει τις μέλισσες. Ο Modomnoc έκανε όπως του είπε. Όμως το γεγονός επαναλήφθηκε. Όταν ο άγιος κάλυψε τρία μίλια στη θάλασσα οι μέλισσες σαν σύννεφο τον πρόλαβαν. Τότε ο άγιος αποφάσισε να πλεύσει πίσω στο Mynyw ξανά.
Ο ηγούμενος, βλέποντας πως ο Modomnoc έπρεπε να επιστρέψει δεύτερη φορά, του είπε: «Modomnoc, σου δίνω αυτές τις μέλισσες. Να τις πάρεις με την ευλογία μου. Βλέπω πως δεν είναι δυνατόν να ζήσουν χωρίς εσένα. Και θα ζητήσουμε νέες μέλισσες για εμάς.» Ο Modomnoc συμφώνησε να εκπληρώσει το θέλημα του ηγουμένου, όμως του πήρε ώρα να πείσει τους ναύτες να πάρουν τις μέλισσες μαζί τους. Καθώς αναχωρούσε, ο άγιος Δαβίδ είπε στον Modomnoc πως οι μέλισσες δεν θα πλήγωναν τους ναύτες όσο ο άγιος θα παρέμενε στην βάρκα. Πριν να φύγει, ο Modomnoc προσευχήθηκε ώστε οι μέλισσες, εάν αυτό ήταν το θέλημα του Θεού, να παραμείνουν και να ζήσουν στον κήπο του Mynyw καθώς θα μπορούσαν όλες να πεθάνουν κατά την πτήση τους προς την Ιρλανδία. Παρόλα αυτά και αυτή τη φορά όλες οι μέλισσες πέταξαν πίσω από τον κύριο τους. Ο Modomnoc έφτιαξε μια φωλιά για τις μέλισσες στην βάρκα και όλες τους με την εντολή του μπήκαν εκεί μέσα περιμένοντας υπομονετικά για το τέλος του θαλάσσιου ταξιδιού και δεν πείραξαν καθόλου τους ναύτες.
Μόλις έφτασε στην Ιρλανδία, σύμφωνα με την παράδοση, ο άγιος Modomnoc οικοδόμησε μια εκκλησία στο Bremore κοντά στην πόλη του Balbriggan, στο σημερινό County Dublin (κομητεία του Δουβλίνου). Κοντά στην εκκλησία, όπως λέει η παράδοση, εγκατέστησε το σμήνος των μελισσών σε φωλιές σε έναν υπέροχα όμορφο κήπο ο οποίος αντιπροσώπευε τον κήπο στο Mynyw. Αυτό το σημείο είναι γνωστό σαν «η εκκλησία του μελισσοκόμου» (“Llan-Beach-Aire”) μέχρι και σήμερα. Οι Ιρλανδοί από τους παλιούς καιρούς πιστεύουν πως οι μέλισσες όπως και η μελισσοκομία εμφανίστηκαν στη χώρα τους χάρη στον άγιο Modomnoc.
Πιθανόν, φτάνοντας στην Ιρλανδία, ο Modomnoc ανέλαβε ιεραποστολική δράση και υπηρέτησε σαν επίσκοπος του Ossory. Υπάρχει μια παράδοση που λέει πως ο άγιος Modomnoc πέρασε τις τελευταίες ημέρες του σαν ερημίτης στο Tibraghny στα νοτιοδυτικά του σημερινού County Kilkenny όπου τον τιμούσαν ιδιαίτερα. Ο άγιος πατέρας μας Modomnoc κοιμήθηκε εν Κυρίω γύρω στο έτος 550. Το όνομα του Modomnoc συμπεριλήφθηκε στο «Μαρτυρολόγιο του αγίου Oengus» από το Μοναστήρι του Tallacht. Ειδικά, ο άγιος Oengus έγραψε: «Σε μια μικρή βάρκα, από την ανατολή, μέσα από την καθαρή θάλασσα, ο Domnoc μου έφερε το ευλογημένο είδος των μελισσών της Ιρλανδίας.» Παρεμπιπτόντως, τον ίδιο καιρό με τον Modomnoc ζούσε στην Ιρλανδία μια αγία γυναίκα ονόματι Gobnait, η οποία ήταν ηγουμένη του Ballyvourney στο County Cork και θαυματουργή (ημέρα μνήμης 11/24 Φεβρουαρίου, μόλις δύο μέρες πριν τον Modomnoc) η οποία ήταν επίσης μελισσοκόμος. Έρευνες υποθέτουν πως οι μέλισσες της είχαν συγγένεια με τις μέλισσες του αγίου Modomnoc.
Ο άγιος Modomnoc τιμάται ευρέος σαν προστάτης άγιος των μελισσών και της μελισσοκομίας μέχρι και σήμερα.
Άγιε πατέρα Modomnoc, προσευχήσου στον Θεό για εμάς!
http://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2015/03/modomnoc-ossory.html
<>
Άγιος Φινεές ο Δίκαιος, Προπάτορας της Παλαιάς Διαθήκης
2 Σεπτεμβρίου και 12 Μαρτίου
Ο Φινεές ήταν γιος του Ελεάζαρ και εγγονός του Ααρών (Έξοδος 6,25. Ιησούς του Ναυή 24,33. Κριταί 20,28. Α' Παραλειπομένων 5,29-30). Καταγόταν από τη φυλή Λευΐ. Μετά το θάνατο του πατέρα του ο Φινεές έγινε αρχιερέας του Ισραήλ (Κριταί 20,28). Υπήρξε επίσης και άρχοντας της πατριάς των Κοριτών (Α' Παραλειπομένων 9,20). Γιος του Φινεές και διάδοχός του στο αξίωμα του αρχιερέα ήταν ο γιος του ο Αβισού (Αβισουά) (Α' Παραλειπομένων 5,30).
Η πρώτη αναφορά για τον Φινεές αναφέρεται κατά την περίοδο που οι Ισραηλίτες στράφηκαν στην ειδωλολατρία. Ο λαός του Ισραήλ, πριν μπει στη Χαναάν, είχε εγκατασταθεί στην κοιλάδα της Μωάβ, στην περιοχή Σαττείν. Εκεί άρχισε να πορνεύεται με τις Μωαβίτισσες και τις Μαδιανίτισσες. Αυτές τους προσκάλεσαν να συμμετάσχουν στις θυσίες των θεών τους και λάτρεψαν το Βάαλ. Ο Κύριος οργίστηκε πάρα πολύ με τους Ισραηλίτες που πήραν μέρος στη λατρεία του Βάαλ και άρχισε να θανατώνει τους Ισραηλίτες. Τότε ο Φινεές πήρε ένα δόρυ και μ' αυτό σκότωσε ένα Ισραηλίτη, που είχε φέρει στο στρατόπεδο μια Μαδιανίτισσα. Τότε σταμάτησε η συμφορά του Κυρίου ανάμεσα στους Ισραηλίτες. Αυτοί που πέθαναν από τη συμφορά ήταν 24.000. Για την ενέργειά του αυτή και για το ζήλο του για το Θεό του, ο Κύριος τον κατέστησε ιερέα και έκανε διαθήκη αιώνιας ιεροσύνης γι' αυτόν και τους απογόνους του (Αριθμοί 25,1-17. Ψαλμοί 105,28-31).
Αμέσως μετά, όταν οι Ισραηλίτες ήταν στην περιοχή Αραβώθ, κοντά στον Ιορδάνη ποταμό, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, επιτέθηκαν στους Μαδιανίτες, προκειμένου να πάρουν εκδίκηση για την προηγούμενη απιστία του λαού. Ο Μωυσής έστειλε εναντίον τους χίλιους άντρες από κάθε φυλή. Μαζί τους ήταν και ο Φινεές, ο οποίος κρατούσε τα ιερά σκεύη και τη σάλπιγγα για τα διάφορα παραγγέλματα. Οι Ισραηλίτες πολέμησαν εναντίον των Μαδιανιτών και σκότωσαν όλους τους Μαδιανίτες, άντρες και γυναίκες, εκτός από τις νεαρές κοπέλες. Σκότωσαν και τους πέντε βασιλιάδες της Μαδιάμ, τον Ευΐν, τον Ροκόν, τον Σουρ, τον Ουρ και τον Ροβόκ, όπως και τον προφήτη Βαλαάμ, που ήταν μεταξύ των Μαδιανιτών. Άρπαξαν τα ζώα τους, όλα τους τα υπάρχοντα και πυρπόλησαν τις πόλεις τους (Αριθμοί 31,1-24).
Έπειτα από επτά χρόνια τον συναντάμε επικεφαλής των Ισραηλιτών από τη Σηλώ, προς τους απογόνους Ρουβήν, Γαδ και το μισό της φυλής Μανασσή, για να τους συμβουλεύσει να απομακρυνθούν από το θυσιαστήριο που έχτισαν στην περιοχή του ποταμού Ιορδάνη (Ιησούς του Ναυή 22,11-29).
Συγκεκριμένα, όταν οι φυλές αυτές έφτασαν στον Ιορδάνη, οικοδόμησαν στα Γάλγαλα ένα μεγάλο θυσιαστήριο, ως μνημείο ενότητας όλων των φυλών (Ιησούς του Ναυή 22,10). Οι άλλοι Ισραηλίτες όταν άκουσαν, ότι έχτισαν θυσιαστήριο δυτικά του Ιορδάνη, συγκεντρώθηκε ολόκληρη η ισραηλιτική κοινότητα στη Σηλώ, για να εκστρατεύσουν εναντίον των δυόμιση φυλών. Πρώτα όμως έστειλαν το Φινεές, γιο του αρχιερέα Ελεάζαρ, και μαζί του δέκα άρχοντες, χιλίαρχους, έναν από κάθε φυλή, στις δυόμιση αυτές φυλές, στη Γαλαάδ. Πήγαν λοιπόν και τους είπαν εξ ονόματος όλης της ισραηλιτικής κοινότητας, ότι η πράξη τους ήταν προσβλητική για τον Κύριο και τους κάλεσαν να μην αποστατήσουν κατά του Κυρίου, χτίζοντας δικό τους θυσιαστήριο (Ιησούς του Ναυή 22,11-20).
Τότε οι αρχηγοί της φυλής Ρουβήν, Γαδ και μισή Μανασσή απάντησαν στους άρχοντες των άλλων φυλών, ότι το θυσιαστήριο χτίστηκε ως ένα μνημείο μαρτυρίας και ενότητας όλων των φυλών για τις επερχόμενες γενιές και όχι για να αποστατήσουν από τον Κύριο, θυσιάζοντας σε δικό τους θυσιαστήριο, αλλά αναγνώριζαν ως μόνο θυσιαστήριο του Κυρίου αυτό που ήταν μπροστά στη Σκηνή του Μαρτυρίου (Ιησούς του Ναυή 22,21-29).
Όταν ο ιερέας Φινεές και οι άρχοντες της ισραηλιτικής κοινότητας άκουσαν αυτά τα λόγια, τους φάνηκαν λογικά και επέστρεψαν στη Χαναάν. Η απάντηση ευχαρίστησε τους Ισραηλίτες και ο Ιησούς ονόμασε το θυσιαστήριο: «ο βωμός αυτός είναι μαρτυρία μεταξύ μας, ότι ο Κύριος είναι ο Θεός μας» και το ονόμασαν «Εδ» που σημαίνει «Μαρτυρία» (Ιησούς του Ναυή 22,30-34).
Μετά τη διανομή της γης Χαναάν, ο Φινεές εγκαταστάθηκε στη Γαβαάρ, στην ορεινή περιοχή της φυλής Εφραίμ. Εκεί τάφηκε και ο πατέρας του Ελεάζαρ (Ιησούς του Ναυή 24,33). Μετά το θάνατο του πατέρα του ο Φινεές έγινε αρχιερέας μέχρι που πέθανε και τάφηκε στη Γαβαάρ (Ιησούς του Ναυή 24,33).
Ο Φινεές ως αρχιερέας ανάγγειλε το θέλημα του Θεού κατά των κατοίκων της Γαβαά (Κριταί 20,28). Συγκεκριμένα στη Βαιθήλ είχαν στρατοπεδεύσει όλες οι φυλές του Ισραήλ, για να τιμωρήσουν τη φυλή Βενιαμίν, για το ανοσιούργημα των ανδρών της Γαβαά, οι οποίοι ασέλγησαν πάνω στην παλλακίδα ενός Λευίτη από τη φυλή Εφραίμ, την οποία άφησαν νεκρή μετά την αποτρόπαια πράξη τους. Οι Ισραηλίτες, αφού ηττήθηκαν κατά την πρώτη μάχη, συγκεντρώθηκαν στη Βαιθήλ, εκεί που ήταν η Σκηνή του Μαρτυρίου και η Κιβωτός της Διαθήκης και έκλαψαν ενώπιον του Κυρίου. Οι Ισραηλίτες ρώτησαν τον Κύριο, εάν έπρεπε να συνεχίσουν τον πόλεμο και μέσω του αρχιερέα Φινεές πήραν θετική απάντηση. Μετά όμως και από τη δεύτερη ήττα, οι Ισραηλίτες ξανασυγκεντρώθηκαν στη Βαιθήλ και έκλαψαν πάλι ενώπιον του Κυρίου. Νήστεψαν μέχρι το βράδυ και πρόσφεραν θυσίες στον Κύριο. Οι Ισραηλίτες ρώτησαν ξανά τον Κύριο, εάν έπρεπε να συνεχίσουν τον πόλεμο και ο Κύριος πάλι μέσω του αρχιερέα Φινεές τους απάντησε, ότι την επόμενη φορά θα τους παραδώσει στα χέρια τους (Κριταί 20,18-29). Έτσι ξεκίνησε η τρίτη μάχη, σύμφωνα με την οποία ηττήθηκε ολοκληρωτικά η φυλή Βενιαμίν (Κριταί 20,30-48).
Αναφέρεται επίσης ότι ήταν άρχοντας των Κοριτών (Α' Παραλειπομένων 9,20). Γιος του Φινεές και διάδοχός του στο αξίωμα του αρχιερέα ήταν ο γιος του ο Αβισού (Αβισουά) (Α' Παραλειπομένων 5,30).
Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του δίκαιου και αρχιερέα Φινεές μαζί με τον πατέρα του Ελεάζαρ στις 2 Σεπτεμβρίου. Ο Δίκαιος Φινεές εορτάζει και μόνος του στις 12 Μαρτίου.
https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2023/03/2-12.html
<>
Αγία Γερασίμη και τα τέκνα αυτής, Αδριανός, Αούρεας, Βαβύλας, Ιουλιανή και Βικτωρία, Μάρτυρες στην Γερμανία, από Μεσσήνη της Σικελίας (+453)
21 Οκτωβρίου
Η Αγία Γερασίμη (ή Γερασίνα), ανήκε σύμφωνα με την παράδοση σε βασιλική οικογένεια που καταγόταν από την Μεσσήνη της Σικελίας, και μαζί με τα παιδιά της μαρτύρησαν μαζί με την συγγενή τους Αγία Ούρσουλα, το 453 από τους Ούννους στην Γερμανία. Τα λείψανά τους φυλασσόταν αρχικά στην Τριέρ, ενώ η κάρα της αγίας στις Βρυξέλες. Αργότερα τα λείψανα μεταφέρθηκαν στην Ασίζη και τελικά στην Μεσσήνη της Σικελίας.
https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2022/10/21.html
<>
Άγιος Μάρτυς Ωρίων και 37 Μάρτυρες στήν Αίγυπτο
10 Νοεμβρίου
Ο Άγιος Ωρίων της Αιγύπτου ήταν μεταξύ της ομάδας 37 ευγενών χριστιανών που συνεργάστηκαν για τη διάδοση της πίστης στην Αίγυπτο.
Αν και υπήρχαν πολλοί προσήλυτοι, οι άνδρες δέχθηκαν επίθεση σε διάφορα μέρη της χώρας. Ο κυβερνήτης της περιοχής ζήτησε να συλληφθούν, να προσαχθούν και τους διέταξε να κάνουν δημόσια θυσίες για να αποδείξουν ότι ήταν καλοί πολίτες. Όλοι αρνήθηκαν.
Ο Άγιος Ωρίων μαρτύρησε, αφού τον έθαψαν ζωντανό στη γη.
https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2023/03/10_21.html
<>
Άγιος Ciaran του Saigir της Ιρλανδίας, ο γηραιότερος (+5ος αιώνας)
5 Μαρτίου
Ο Άγιος Ciaran ή Kieran, ο Γηραιότερος πιστεύεται πως έζησε την ίδια εποχή με τον άγιο Πατρίκιο ή ότι έζησε πριν από αυτόν τον μεγάλο άγιο. Γεννήθηκε στην περιοχή Cape Clear (Ιρλανδία), όπου υπάρχει μια εκκλησία πιθανόν χτισμένη από τον ίδιο, ταξίδεψε στην ήπειρο για τις σπουδές του και χειροτονήθηκε επίσκοπος πριν να γυρίσει στην Ιρλανδία. Εγκαταστάθηκε σαν ερημίτης στην περιοχή Saighir κοντά στα βουνά Slieve Bloom όμως σύντομα υποτακτικοί μαζεύτηκαν γύρω του και ένα μεγάλο μοναστήρι αναπτύχτηκε γύρω από το κελί του, το οποίο έγινε ο τόπος όπου θάβονταν οι βασιλιάδες του Ossory. Η μητέρα του, ονόματι Liaden, λέγεται πως πήγε στο Saighir με μια ομάδα γυναικών οι οποίες αφιέρωσαν τη ζωή τους στην υπηρεσία του Θεού και στα μέλη της κοινότητας του γιου της.
Υπάρχουν πολλές ιστορίες για θαύματα που έκανε ο Θεός δια μέσο του Ciaran, συμπεριλαμβανομένων πολλών επαναφορών στη ζωή όσων είχαν πεθάνει και υπάρχουν ελκυστικές ιστορίες για την σχέση του με το βασίλειο των ζώων. Μια από αυτές αναφέρει το πώς ο αγαπημένος επίσκοπος σαν νέος είδε ένα γεράκι να πετάει προς τα κάτω και να αρπάζει έναν νεοσσό από την φωλιά του. Ο Ciaran, γεμάτος θλίψη για το μικρό πλάσμα, προσευχήθηκε για την απελευθέρωση του και το γεράκι πέταξε προς τα κάτω και το άφησε στα πόδια του, τραυματισμένο και ματωμένο, όμως αμέσως θεραπεύτηκε πλήρως θαυματουργικά. Υπάρχουν αξιόλογα απομεινάρια από το Saighir μεταξύ αυτών μια σκαλισμένη βάση ενός σταυρού και ο άγιος Ciaran θεωρείτε σαν ο πολιούχος άγιος του Munster και η μνήμη του τιμάται στις 5 Μαρτίου.
Ο άγιος Ciaran τιμάται σε όλες τις επισκοπές της Ιρλανδίας, γιατί θεωρείτε πως είναι ο πρώτος όλων των αγίων της Ιρλανδίας. Υπάρχουν πολλές ασάφειες στην βιογραφία του. Λέγεται γενικά, πως εγκατέλειψε την Ιρλανδία πριν την άφιξη του αγίου Πατρικίου. Έχοντας βαπτιστεί, και με καταγωγή από την αριστοκρατική οικογένεια του Ulster ήταν αποφασισμένος να μελετήσει για την εκκλησία. Σπούδασε στην πόλη Tour και στη Ρώμη. Όταν επέστρεψε από την Γαλλία, έχτισε ένα μικρό κελί στα δάση του Άνω Ossory.
Εκεί πέρασε μερικά χρόνια σαν ερημίτης. Αναπόφευκτα, άλλοι αφοσιωμένοι άντρες τον συνόδευσαν για να δημιουργήσουν ένα μοναστήρι ονόματι «Saigher» (που σημαίνει «η έδρα του Ciaran). Αργότερα, έχτισε κοντά ένα μοναστήρι για γυναίκες, την φροντίδα των οποίων εναπόθεσε στην μητέρα του Liadan. Έτσι φαίνεται, πως ο Ciaran ήταν ο αρχικός ιδρυτής των γυναικείων μονών και όχι η Brigid. Γύρω από αυτές τις εγκαταστάσεις άνθισε ένα χωριό ονόματι Saigher που πήρε το όνομα του από το μοναστήρι.
Όταν ο άγιος Πατρίκιος έφτασε στην Ιρλανδία για να διαδώσει την Πίστη, ο ηγούμενος Ciaran τον βοήθησε με χαρά. Μερικοί συγγραφείς λένε πως ο Ciaran ήταν ήδη τότε επίσκοπος. Φαίνεται ποιο πιθανό πάντως πως ήταν ένας από τους δώδεκα άντρες τους οποίους ο Πατρίκιος, με την άφιξη του, χειροτόνησε σαν βοηθούς του. Ήταν συνηθισμένο τους πρώτους καιρούς για τους ηγουμένους να χειροτονούνται σαν επίσκοποι αλλά να παραμένουν επικεφαλείς των μοναστηριών τους. Η Επισκοπή του Ossory θεωρεί τον ηγούμενο Ciaran σαν τον πρώτο επίσκοπο της. (Ίσως να είναι και ο άγιος Piran ο οποίος τιμάται στην Κορνουάλλη, στην Ουαλία και την Βρετάνη).
Αναπόφευκτα πολλοί θρύλοι άνθισαν, πολύ ελκυστικοί για να μην τους διηγηθούμε, σχετικά με αυτόν τον αρχαίο ερημίτη και επίσκοπο.
Μια ιστορία περιλαμβάνει την λειτουργία των Χριστουγέννων της αγίας Cuach, ηγουμένης ενός μοναστηριού μακριά από το Saigher. Ήταν η νοσοκόμα του Ciaran όταν ήταν παιδί και σαν ιερέας ο Ciaran, γιόρταζε πάντα την λειτουργία την νύχτα των Χριστουγέννων με την κοινότητα της αφού είχε πρώτα λειτουργήσει στο δικό του μοναστήρι. Όμως κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πως έφτανε στο γυναικείο μοναστήρι του Ross-Bennchuir, τόσα μίλια μακριά, και επέστρεφε την ίδια νύχτα. Τα χρονικά της ιστορίας μας λένε πως αυτό γινόταν θαυματουργικά όπως τότε που ο Θεός ανύψωσε τον προφήτη Αββακούμ και τον μετέφερε από την Παλαιστίνη στην Χαλδαία.
Μια δεύτερη ιστορία είναι αυτή του Chrichidh, του αγοριού από το Clonmacnois τον οποίο ο άγιος Ciaran είχε στο μοναστήρι του σαν υπηρέτη. Ένα Πάσχα ο νεαρός υπηρέτης έσβησε επίτηδες την Πασχαλινή Φωτιά. (Την Πασχαλινή Φωτιά την άναβαν στο μοναστήρι το Μεγάλο Σάββατο και την άφηναν να καίει όλο το χρόνο σαν την μόνη πηγή θέρμανσης και φωτός στο μοναστηριακό οίκημα). Ο Ciaran προείπε πως για αυτήν την απερίσκεπτη πράξη, ο νεαρός θα έβρισκε έναν πρόωρο θάνατο. Την ακριβώς επόμενη ημέρα, καθώς ο Chrichidh τριγύριζε μέσα στο δάσος, θανατώθηκε και φαγώθηκε από έναν λύκο.
Αργότερα, ο άγιος Ciaran ο Νεότερος (του Clonmacnois) έφτασε στο Saigher και προσκλήθηκε να δειπνήσει με τους μοναχούς. Όμως είπε πως δεν θα έτρωγε μαζί τους ώσπου ο νεαρός φίλος του ο Chrichidh από το Clonmacnois να επανερχόταν στη ζωή. Από φιλόξενη διάθεση μέσα στο κρύο μοναστήρι τους, ο γηραιότερος Ciaran προσευχήθηκε για λίγη ζεστασιά και μια μπάλα φωτιάς κατέβηκε στην αγκαλιά του η οποία ζέστανε τους μοναχούς και τους επισκέπτες. Ο επίσκοπος Ciaran είπε στον συνονόματο του να μην βιαστεί να καθίσει στο τραπέζι μαζί τους, γιατί το αγόρι επρόκειτο να μπει μέσα. Τότε ο Chrichidh, αναστημένος από τους νεκρούς, μπήκε μέσα, κάθισε και άρχισε να τρώει.
Η τελευταία ιστορία περιλαμβάνει και αυτή μια θαυματουργική επαναφορά στη ζωή. Ο βασιλιάς Aengus του Munster είχε εφτά τροβαδούρους των οποίων τα τραγούδια για νεκρούς ήρωες των ευχαριστούσαν. Αυτοί οι τροβαδούροι, περιπλανώμενοι μέσα στη χώρα, δολοφονήθηκαν μια ημέρα από τους εχθρούς του βασιλιά. Πέταξαν τα σώματα τους στα νερά ενός βάλτου και κρέμασαν τις άρπες τους σε ένα δέντρο. Ο Aengus θρήνησε τον χαμό τους. Όμως ο άγιος Ciaran τον πληροφόρησε πως η ταυτότητα των δολοφόνων και ο τόπος της δολοφονίας του είχαν αποκαλυφθεί. Ο βασιλιάς συνόδευσε τον άγιο στον τόπο του εγκλήματος. Αφού ο Ciaran νήστεψε μια ημέρα από ψωμί και νερό, ο βάλτος ξεράθηκε, και αυτός και ο Aengus είδαν τα εφτά πτώματα των τροβαδούρων να κείτονται στον βάλτο. Έπειτα ο Ciaran προσευχήθηκε να έρθουν πίσω στη ζωή. Παρότι ήταν ένα μήνα νεκροί, αναστήθηκαν και οι εφτά απόλυτα υγιείς. Αφού πήραν τις άρπες τους, ευχαρίστησαν τους ευεργέτες τους με τα γλυκύτερα τραγούδια τους. Το χρονικό μας λέει, πως αυτός ο βάλτος παρέμεινε στεγνός από τότε.
http://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2014/11/ciaran.html
<>
Άγιος Molua της Ιρλανδίας (+622)
4 Αυγούστου
Γεννήθηκε στο Limerick (Ιρλανδία). Κοιμήθηκε στις 4 Αυγούστου του 622.
Ο άγιος Molua διαπαιδαγωγήθηκε στο μοναστηριακό σχολείο του Bangor (Ιρλανδία) υπό τον άγιο Comgall και ήταν γνωστός σαν μοναχός, ερημίτης και χτίστης.
Όπως μας διαβεβαιώνει ο Bernard του Clairvaux, ο Molua ίδρυσε πάνω από 100 μοναστήρια στην Ιρλανδία, συμπεριλαμβανομένου του Killaloe (στην Κομητεία Clare) και το Cluain-Fearta Molua, στα σύνορα του Ossory και της Queen's County (Κομητεία της Βασίλισσας) στο Leinster.
Ο άγιος Molua όρισε έναν πολύ αυστηρό μοναστηριακό κανόνα τον οποίο τηρούσαν για καιρό στην Ιρλανδία. Επέβαλε την ποιο αυστηρή σιωπή και μετάνοια και απαγόρευε στις γυναίκες να πλησιάσουν την εκκλησία των μοναχών. Παρά την αυστηρότητα του στην μοναστηριακή πειθαρχεία, ήταν ένας άντρας που έδειχνε μεγάλη τρυφερότητα στους ανθρώπους και στα ζώα. Ο υποτακτικός του, άγιος Flannan, τον διαδέχτηκε σαν ηγούμενος στο Killaloe. Η επισκοπή του Molua στο Νησί Friar, μερικά μέτρα μακριά από τον καθεδρικό ναό, αναγέρθηκε και πάλι πριν η περιοχή να βυθιστεί από τις υδροηλεκτρικές εργασίες στον ποταμό Shannon το 1929.
https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2014/07/molua.html
<>
Αγία Samthann της Ιρλανδίας (+739)
27 Νοεμβρίου και 18 Δεκεμβρίου
Μερικοί την εορτάζουν στις 18 Δεκεμβρίου. Η τιμή στην αγία Samthann, την Ιρλανδή μοναχή η οποία ίδρυσε το μοναστήρι Clonbroney (Cluain-Bronach) δίπλα στο Granard στην κομητεία Longford, προτάθηκε και διαδόθηκε από τον άγιο Virgilius (Βιργίλιο) του Salzburg (εορτάζει στις 27 Νοεμβρίου). Το όνομα της συμπεριλαμβάνεται στην λιτανεία και στους κανόνες των λειτουργικών κειμένων του Stowe καθώς και σε αρχαίες λιτανείες στο Salzburg στην Αυστρία.
Μια βιογραφία που γράφτηκε μετέπειτα μας λέει πως η Samthann ανατράφηκε από τον Cridan, βασιλιά του Cairbre Cabhra. Εκείνος κανόνισε να την παντρέψει όμως ένα θαύμα το απέτρεψε. Έπειτα έγινε μοναχή υπό τον άγιο Cognat στο Ernaide (σημερινό Donegal), από όπου μετακινήθηκε στο Clonbroney.
Ο βίος της περιέχει μερικά από τα σοφά της λόγια. Όταν ένας μοναχός την ρώτησε σε ποια στάση πρέπει να γίνεται η προσευχή, εκείνη απάντησε: «Σε οποιαδήποτε στάση. Όρθιος, καθιστός και ξαπλωμένος». Κάποιος άλλος είπε πως θα σταματούσε να μελετάει προκειμένου να προσεύχεται περισσότερο. Τον συμβούλεψε λέγοντας του πως ποτέ δεν θα κατάφερνε να καθαρίσει τον νου του και να προσευχηθεί εάν παραμελούσε τη μελέτη. Όταν κάποιος άλλος της είπε πως βρισκόταν σε ένα προσκυνηματικό ταξίδι, εκείνη σημείωσε πως η Ουράνια Βασιλεία μπορεί να βρεθεί χωρίς να διασχίσεις τη θάλασσα και πως ο Θεός βρίσκεται δίπλα σε όλους όσους τον ζητούν.
Μια ιστορία αναφέρει πως η Samthann κάποτε προσευχήθηκε και έσωσε μια ψυχή από την κόλαση, κάτι που κατάφεραν μόνο λίγοι από τους μεγάλους αγίους. Το να ελευθερώνουν μια ψυχή από την κόλαση με την προσευχή δεν ήταν ένα ασυνήθιστο κατόρθωμα ανάμεσα στους Ιρλανδούς αγίους.
Η Samthann δεν δεχόταν μεγάλες εγκαταστάσεις για το κοινόβιο της. Προτιμούσε οι αδερφές της να ζουν στη φτώχεια και αυτό φαίνεται από το ότι είχαν μόνο έξι αγελάδες στο κοπάδι τους.
Μια παράδοση λέει πως το μοναστήρι του Clonbroney ιδρύθηκε από τον άγιο Πατρίκιο για τις κόρες του πρώην αφέντη του, του Milchu. Μια άλλη λέει πως η εγκατάσταση φτιάχτηκε από τους υποτακτικούς της αγίας Brigid. Όμως στα μετέπειτα χρόνια αυτή η τιμή δόθηκε στην Samthann. Το μοναστήρι ήταν ένα από τα τρία ποιο σημαντικά, μαζί με αυτά του Kildare και του Cloonburren, στην Ιρλανδία. Η τελευταία γνωστή ηγουμένη του κοιμήθηκε το 1160.
https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2014/07/samthann.html
<>
Αγία Μάρτυς Γκρέκα (Ελληνίς) η εν Σαρδηνία (+304)
12 Ιανουαρίου
Η Αγία Γκρέκα γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου του 284 μ.Χ. από χριστιανούς γονείς, πιθανόν καταγόμενους από την Ελλάδα, οι οποίοι εξωρίσθηκαν στη Σαρδηνία, αρνούμενοι να αλλαξοπιστήσουν.
Δε γνωρίζουμε βάσιμες πληροφορίες για τη γέννησή της, εφόσον υπάρχουν διάφορες εκδοχές και μερικές από αυτές αντίθετες. Η παράδοση λέει, ότι οι γονείς της έδωσαν στην κόρη τους το όνομα Γκρέκα, εις ενθύμησιν της καταγωγής τους.
Έμεινε από την παιδική της ηλικία στο χωριό Ντέτσιμομάννου (Decimomannou), βορειοδυτικά του Κάλιαρι. Η ονομασία του χωριού προέρχεται από την απόσταση 10 μιλίων Ρωμαϊκών από την πόλη του Κάλιαρι.
Οι γονείς έδωσαν στην Γκρέκα παραδειγματική χριστιανική ανατροφή. Η κόρη μεγάλωσε με αθωότητα καρδιάς και αγνότητα σώματος, αποφασισμένη να γίνει άξια Νύφη του Χριστού μας.
Το 304, κατά την διάρκεια των άγριων διωγμών του Αυτοκράτορος Διοκλητιανού, κάποιοι υποψιάστηκαν ότι η εικοσάχρονη Γκρέκα είναι Χριστιανή και την οδήγησαν ενώπιον του Ρωμαίου Διοικητού Φλαβιανού. Αρχικά προσπάθησε να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της με κολακείες και δελεάσματα.
Όμως, εις μάτην, διότι η νεαρά κόρη ενδυναμούμενη από τον Θεό, χωρίς φόβο, ομολόγησε σταθερά την αγάπη της για τον Νυμφίο Χριστό.
Διέταξε τότε να την μαστιγώνουν αλύπητα, με την βεβαιότητα ότι η επιθυμία της ελευθερίας, λόγω της νεαράς ηλικίας της, θα την ανάγκαζε να αρνηθεί το όραμά της. Η Γκρέκα παρέμενε ακλόνητη στην απόφασή της και άντεξε τα φοβερά κολαστήρια. Ο σκληρός Διοικητής, υπερβαίνοντας κάθε νομιμότητα, την υπέβαλε σε ένα άλλο απάνθρωπο βασανιστήριο: διέταξε να μπήξουν με σφυρί τρία μεγάλα καρφιά στην αγία κεφαλή της. Αλλά όλα εις μάτην.
Οι δήμιοι έμειναν κατάπληκτοι μπροστά στη σταθερότητα της Γκρέκας η οποία ενδυναμώθηκε ακόμη περισσότερο.
Ο Διοικητής ηττημένος πλέον, γεμάτος οργή εξέδωσε διαταγή να αποκεφαλισθεί δια ξίφους στις 12 Ιανουαρίου 304.
Τα ιερά Λείψανά της παρέμειναν κρυμμένα για αιώνες. Γύρω στα 1600 ανακαλύφθηκε, κάτω από μία αρχαία Αγία Τράπεζα ο τάφος με το Ιερό Σκήνωμά της.
Στην ταφόπλακα έγραφε: «Η Μακαρία Μάρτυς Γκρέκα, αναπαύεται εδώ εν ειρήνη. Έζησε είκοσι χρόνια, δύο μήνες και δύο ημέρες. Ενταφιάσθηκε στις 12 Ιανουαρίου».
Επάνω στον τάφο της, κτίσθηκε στην εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου μια «cella memoriae», ένα παρεκκλήσι, στον τόπο που σήμερα βρίσκεται η Εκκλησία αφιερωμένη στο όνομά της.
Με την εξάπλωση της Ορθοδοξίας στο νησί της Σαρδηνίας, χάρις στην αποστολική δράση του Οσίου Φουλγεντίου Επισκόπου Ρούσπε, ο οποίος εξωρίσθηκε στη Σαρδηνία από τον Βασιλέα των Βανδάλων Τρασαμόντο, ιδρύθηκε στο Ντετσιμομάννου μία Μοναστική Κοινότητα, Βυζαντινού Τύπου, για την οποία σώζονται μαρτυρίες του 9ου αιώνος.
Στο αρχαίο Μοναστήρι ήταν συνημμένο το πρώτο εκκλησάκι αφιερωμένο στην Αγία. Βεβαιώνει την ύπαρξη της Μονής μία μαρμάρινη σαρκοφάγος, η οποία βρέθηκε εκεί και φυλάσσεται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Κάλιαρι, με την εξής επιγραφή: «Μνήσθιτι, Κύριε, της δούλης Σου Γκρέκας Μοναχής (ίσως να ήταν το όνομα της Ηγουμένης), Αμήν. Να έχουν το ανάθεμα των 318 Πατέρων (της Συνόδου της Νίκαιας), όσοι τολμήσουν ν'ανοίξουν τον τάφο, διότι δεν περιέχει ούτε χρυσό, ούτε αργυρό».
Τα Αγία Λείψανά της, η Εκκλησία και η κρύπτη (η φυλακή, σύμφωνα με κάποιες προφορικές παραδόσεις), είναι τιμή και δόξα της νήσου της Σαρδηνίας.
Όλοι οι κάτοικοι ευλαβούνται βαθειά την νεαρά κόρη, η οποία με θερμή αγάπη για το Θεό της, μαρτύρησε για την αγνότητα της πίστεώς της.
Ως πηγή αένναος αναβλύζουν από τα Άγια Λείψανά της αναρίθμητα θαύματα και ιάσεις, για όσους καταφεύγουν στην μεσιτεία της με πίστη και ευλάβεια.
Η Αγία Μνήμη της εορτάζεται την 12ην Ιανουαρίου.
https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2019/01/12.html
<>
Άγιος Brendan του Birr Ιρλανδίας (+572)
29 Νοεμβρίου
Ο άγιος Brendan του Birr ήταν ένας από τους πρώτους Ιρλανδούς μοναχούς αγίους. Ήταν μοναχός και έπειτα ηγούμενος του 6ου αιώνα. Είναι γνωστός σαν “άγιος Brendan ο γηραιότερος” προκειμένου να τον ξεχωρίζουν από τον φίλο του άγιο Brendan τον πλοηγό. Ήταν ένας από τους δώδεκα αποστόλους της Ιρλανδίας, φίλος και υποτακτικός του αγίου Columba, και σύντροφος του Brendan του Clonfert.
Στην Χριστιανική Ιρλανδία η παράδοση των Δρυίδων κατέρρευσε με την εξάπλωση της νέας πίστης. Η μελέτη των Λατινικών και της Χριστιανικής Θεολογίας στα μοναστήρια άνθησε. Ο Brendan έγινε μαθητής στο μοναστηριακό σχολείο στο μοναστήρι του Clonard. Κατά τη διάρκεια του 6ου αιώνα, μερικά από τα ποιο αξιοσημείωτα ονόματα στην ιστορία της Ιρλανδικής Χριστιανοσύνης φοίτησαν στο μοναστήρι Clonard. Λέγεται ότι ο αριθμός των σπουδαστών στο Clonard έφτανε τους 3.000. Δώδεκα μαθητές οι οποίοι σπούδασαν υπό τον άγιο Finian έγιναν γνωστοί σαν οι Δώδεκα Απόστολοι της Ιρλανδίας, ο Brendan του Birr ήταν ένας από αυτούς. Στο Clonard ο Brendan έγινε φίλος και σύντροφος του Brendan του Clonfert.
Ίδρυσε μοναστήρι στο Birr στην κεντρική Ιρλανδία γύρω στο 540, υπηρετώντας σαν ηγούμενος. Σε παλιά Ιρλανδικά γραπτά τον χαρακτηρίζουν σαν γενναιόδωρο και ελεήμονα άντρα με έφεση στην αγιοσύνη και την πνευματικότητα και μπορούσε να διακρίνει καθαρά τον χαρακτήρα του άλλου. Τον θεωρούσαν σαν έναν από του βασικούς προφήτες της Ιρλανδίας. Αυτό μαρτυρείτε στο όνομα που του δώσανε (Προφήτης της Ιρλανδίας), και στην συμμετοχή του στην σύνοδο του Meltown, στην οποία ο άγιος Columba είχε κληθεί προκειμένου να δικαστεί για τον ρόλο του στην μάχη του Cúl Dreimhne το 561. Ο Brendan μίλησε υπέρ του αγίου Columba προτρέποντας τους κληρικούς να καταδικάσουν σε εξορία τον άγιο Columba και όχι με αφορισμό. Η φιλία του και η υποστήριξη του για τον Columba οδήγησε σε μια σημαντική σύνδεση ανάμεσα στο Birr και στα μοναστήρια του Columba. Ένας βοηθός του Columba είπε πως ο άγιος είδε ένα όραμα στο οποίο Άγγελοι μετέφεραν την ψυχή του αγίου Brendan μετά το θάνατο του. Έπειτα έδωσε εντολή να γίνεται θεία λειτουργία προς τιμήν του. Το μοναστήρι του Brendan θα έδινε αργότερα τα Ευαγγέλια MacRegol, τα οποία σήμερα φυλάσσονται στην βιβλιοθήκη Bodleian στην Οξφόρδη.
Η μνήμη του τιμάται στις 29 Νοεμβρίου
https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2014/03/brendan-birr.html
<>
Άγιος Νικόλαος Ντρομπιάζκιν Ιεραπόστολος Σρι Λάνκα, Ινδίας, Κίνας και Θιβέτ ιερομάρτυς στη Ρωσία (+1924)
Ἅγιος Νικόλαος Ντρομπιάζγκιν, ἐφημέριος σέ διάφορους Ναούς πρεσβειῶν καί ἡγούμενος μερικῶν Μονῶν καί Ἰσαπόστολος Ἰνδίας, Θιβέτ, Κίνας, Σρί Λάνκα κλπ. καί ἱερομάρτυρας στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (+1924)
(Σύναξι 25/1 καί 19/10)
Ἦταν ἀντιπλοίαρχος τοῦ πολεμικοῦ ναυτικοῦ καί ἀποκρυφιστής. Σέ ναυάγιο σώθηκε θαυματουργικά ἀπ’ τόν Ἅγ. Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ καί πῆγε γιά προσκύνημα στή Μονή τοῦ Σάρωφ. Ὕστερα ἔγινε ἱερέας καί ἱεραπόστολος στήν Ἰνδία, Κίνα, Θιβέτ καί Σρι Λάνκα. Μετά τό 1914 ἔζησε στή Μονή τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου καί ἔκανε συχνά ὁμιλίες κατά τοῦ ἀποκρυφισμοῦ. Τό φθινόπωρο τοῦ 1924 ἕνα μήνα μετά ἀπό ἐπίσκεψι κάποιου ἀποκρυφιστή βρέθηκε δολοφονημένος στό κελλί του μέ μαχαίρι πού γιά λαβή εἶχε ἀποκρηφιστικό σύμβολο (Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Ἐκκλησία καί Μαγεία, ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2012, 14).
«Ὁ αὐτόπτης μάρτυρας καί ἀφηγητής τοῦ κατωτέρω περιστατικοῦ, ἀρχιμανδρίτης Νικόλαος Ντρομπιάζγκιν, εἶναι ἕνας ἀπό τούς πολλούς νεομάρτυρες κληρικούς τῆς ἐπαναστατικῆς περιόδου τῆς Ρωσίας. Στήν κοσμική του ζωή εἶχε μιά λαμπρή σταδιοδρομία σάν ἀντιπλοίαρχος τοῦ πολεμικοῦ ναυτικοῦ καί παράλληλα ἀναμίχθηκε βαθειά μέσα στον ἀποκρυφισμό ἐκδίδοντας τό ἀποκρυφιστικό περιοδικό Rebus. Μετά τή σωτηρία του ἀπό σχεδόν βέβαιο θάνατο στή θάλασσα διά θαύματος τοῦ ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ πραγματοποίησε προσκύνημα στό Σάρωφ καί στή συνέχεια ἀπαρνήθηκε τήν κοσμική του καρριέρα καί τούς δεσμούς του μέ τόν ἀποκρυφισμό καί ἔγινε μοχαχός. Χειροτονήθηκε ἱερεύς καί ὑπηρέτησε ὡς ἱεραπόστολος στήν Κίνα, τήν Ἰνδία καί τό Θιβέτ, ὡς ἐφημέριος σέ διαφόρους ναούς πρεσβειῶν καί ὡς ἡγούμενος μερικῶν μονῶν. Μετά τό 1914 ἔζησε στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. Στούς νέους πού τόν ἐπισκέπτονταν ἐκεῖ μιλοῦσε συνεχῶς γιά τήν ἐπίδρασι τοῦ ἀποκρυφισμοῦ στά διαδραματιζόμενα τότε στή πολιτική σκηνή τῆς Ρωσίας. Τό φθινόπωρο τοῦ 1924, ἕνα μῆνα ἀφοῦ δέχθηκε τήν ἐπίσκεψι κάποιου κυρίου ὀνόματι Τουχόλξ, συγγραφέως βιβλίου μέ τίτλο Μαύρη Μαγεία, δολοφονήθηκε στό κελλί του “ἀπό ἀγνώστους”, μέ τή φανερή ἀνοχή τῶν Μπολσεβίκων. Τό ὄργανο τοῦ ἐγκλήματος ἦταν ἕνα μαχαίρι μέ εἰδική λαβή σέ σχῆμα συμβόλου ἀποκρυφιστικῆς σημασίας. Τό περιστατικό τό ὁποῖο μᾶς ἀφηγεῖται ἐδῶ ὁ π. Νικόλαος ἀποκαλύπτει τήν πραγματική φύσι τῶν πνευματιστικῶν φαινομένων πού συναντᾶ κανείς στίς διάφορες ἀνατολικές θρησκεῖες. Ἔλαβε χώρα λίγο πρίν ἀπό τό 1900, κατεγράφη γύρω στό 1922 ἀπό τόν ἰατρό Δρα Ἀ. Π. Τιμοφέγιεβιτς καί δημοσιεύτηκε ἀπό τόν ἴδιο σέ ρωσικό περιοδικό τῆς διασπορᾶς (“Ὀρθόδοξος Ζωή”, 1956, ἀρ. 1)».
Διηγεῖται ὁ σύγχρονος ἱεραπόστολος τῆς Κίνας, τοῦ Θιβέτ καί τῆς Σρί Λάνκα ἱερομάρτυρας Νικόλαος Ντρομπιάζγκιν:
«Εἶχε κιόλας βραδιάσει ὅταν ἀφήναμε πίσω μας τούς θορυβώδεις δρόμους τῆς πόλεως [Κολόμπο τῆς Κεϋλάνης, Σρί Λάνκα] καί παίρναμε ἕνα θαυμάσιο δρόμο πού διέσχιζε τή ζούγκλα. Δεξιά καί ἀριστερά παιχνίδιζαν οἱ λάμψεις ἑκατομμυρίων πυγολαμπίδων. Πρός τό τέλος του ὁ δρόμος φάρδαινε ἀπότομα. Βρεθήκαμε μπροστά σ᾽ ἕνα μικρό ξέφωτο περικυκλωμένο ἀπό ζούγκλα. Σέ μιά ἄκρη του κάτω ἀπο ἕνα μεγάλο δένδρο ὑπῆρχε κάτι σάν καλύβα καί δίπλα της σιγόκαιγε μιά μικρή φωτιά. Ἕνας λεπτός, ἀποστεωμένος γέρος μέ τουρμπάνι στό κεφάλι καθόταν σταυροπόδι μέ τό βλέμμα του ἀκίνητο καί στραμμένο πρός τή φωτιά. Παρά τόν θόρυβο τῆς ἀφίξεώς μας ὁ γέρος συνέχιζε νά κάθεται τελείως ἀκίνητος δίχως νά μᾶς δίνη τήν παραμικρή προσοχή. Κάπου μέσα ἀπό τό σκοτάδι ἐμφανίσθηκε ἕνας νεαρός καί πηγαίνοντας κοντά στόν συνταγματάρχη [πού τούς ὁδήγησε στό φακίρη] τόν ρώτησε κάτι χαμηλόφωνα. Σέ λίγο ἔβγαλε μερικά σκαμνιά καί ἡ ὁμάδα μας κάθησε σέ ἡμικύκλιο κοντά στή φωτιά… Ὅλοι σώπασαν ἄθελά τους καί περίμεναν νά δοῦν τί θά συμβῆ.
“Κοιτάξτε! Κοιτάξτε ἐκεῖ στό δένδρο!”, ψιθύρισε ταραγμένα ἡ δεσποινίς Μαίρη. Ὅλοι στρέψαμε τό κεφάλι πρός τήν κατεύθυνσι πού ἔδειξε. Καί πράγματι, ὁλόκληρη ἡ ἐπιφάνεια τῆς τεράστιας φυλλωσιᾶς τοῦ δένδρου πού κάτω του καθόταν ὁ φακίρης ἦταν σάν νά κυμάτιζε ἤρεμα μέσα στο ἁπαλό φεγγαρόφωτο, ἐνῶ τό ἴδιο τό δένδρο ἄρχισε βαθμιαῖα νά διαλύεται καί νά χάνη το περίγραμμά του. Κυριολεκτώντας θά ἔλεγα ὅτι κάποιο ἀόρατο χέρι εἶχε ρίξει πάνω του ἕνα ἀέρινο κάλυμμα, πού ἀπό στιγμή σέ στιγμή γινόταν ὅλο καί πυκνότερο. Πολύ σύντομα ἐμφανίσθηκε ὁλοκάθαρα μπροστά στό ἔκπληκτο βλέμμα μας ἡ κυματιστή ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας. Μ᾽ ἕνα ἐλαφρό βουητό τό ἕνα κῦμα ἐρχόταν πίσω ἀπό τό ἄλλο σχηματίζοντας λευκούς ἀφρούς. Ἀνάλαφρα σύννεφα πετοῦσαν σ᾽ ἕναν οὐρανό πού εἶχει γίνει γαλανός. Θαμπωμένοι δέν μπορούσαμε νά ξεκολλήσουμε τό βλέμμα μας ἀπό αὐτή τήν καταπληκτική εἰκόνα.
Καί τότε φάνηκε μακρυά ἕνα ἄσπρο πλοῖο. Παχύς καπνός ξεχύνονταν ἀπό τίς δύο μεγάλες καμινάδες του. Μᾶς πλησίαζε γοργά σχίζοντας τά νερά. Μέ μεγάλη κατάπληξι ἀναγνωρίσαμε τό πλοῖο μας, αὐτό πού μᾶς ἔφερε στό Κολόμπο! Ἕνας ψίθυρος διαπέρασε ἀπ᾽ ἄκρη σ᾽ ἄκρη τό ὑπαίθριο θεωρεῖο μας, ὅταν διαβάσαμε στή πρύμνη μέ χρυσά ἀνάγλυφα γράμματα τό ὄνομα τοῦ πλοίου μας: Λουΐζα. Ἐκεῖνο, ὅμως, πού μᾶς κατέπληξε περισσότερο ἀπ᾽ ὅλα ἦταν αὐτό τό ὁποῖο εἴδαμε πάνω στό πλοῖο —ἐμᾶς τούς ἴδιους! Ἄς μή ξεχνᾶμε ὅτι τόν καιρό πού συνέβησαν ὅλα αὐτά ὁ κινηματογράφος δέν εἶχε κἄν ἐπινοηθῆ καί ἦταν ἀδύνατο ἀκόμη καί νά συλλάβη κανείς κάτι παρόμοιο. Ὁ καθένας ἀπό μᾶς ἔβλεπε τόν ἑαυτό του στό κατάστρωμα τοῦ πλοίου ἀνάμεσα σέ ἀνθρώπους πού γελοῦσαν καί συζητοῦσαν. Αὐτό ὅμως, πού ἦταν ἰδιαίτερα ἐκπληκτικό ἦταν τό ἑξῆς: Ἔβλεπα ὄχι μόνο τόν ἑαυτό μου, ἀλλά ταυτόχρονα καί ὅλο τό κατάστρωμα τοῦ πλοίου, μέχρι καί τίς μικρότερες λεπτομέρειες, σάν σέ μιά πανοραμική κάτοψι —κάτι πού φυσικά εἶναι ἀδύνατο στήν πραγματικότητα. Σέ μιά καί τήν αὐτή στιγμή ἔβλεπα τόν ἑαυτό μου ἀνάμεσα στούς ἐπιβάτες, τούς ναυτικούς πού ἐργάζονταν στήν ἄλλη ἄκρη τοῦ πλοίου καί τόν πλοίαρχο στήν καμπίνα του· ἀκόμη καί τόν πίθηκο Νέλλυ, τή συμπάθεια ὅλων μας, νά τρώη μπανάνες ἀνεβασμένη πάνω στόν κεντρικό ἱστό. Τήν ἴδια ὥρα ὅλοι οἱ σύντροφοί μου καί μέ διαφορετικό τρόπο ὁ καθένας ἦταν ἐξαιρετικά ἀναστατωμένοι μέ ὅσα ἔβλεπαν καί ἐξωτερίκευαν τά συναισθήματά τους μέ σιγανά ἐπιφωνήματα καί ἀναστατωμένους ψιθύρους.
Εἶχα τελείως ξεχάσει ὅτι ἤμουν ἱερομόναχος καί προφανῶς δέν εἶχα καμμία δουλειά νά συμμετέχω σ᾽ ἕνα τέτοιο θέαμα. Ἡ γοητεία ἦταν τόσο δυνατή, πού ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά εἶχαν σωπάσει. Ἡ καρδιά μου ἄρχισε νά κτυπᾶ δυνατᾶ σέ συναγερμό. Ξαφνικά βρέθηκα ἐκτός ἑαυτοῦ. Ἕνας φόβος κατέλαβε ὅλη μου τή ὕπαρξι.
Τά χείλη μου ἄρχισαν νά κινοῦνται καί νά λένε: “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν!”. Ἀμέσως ἔνοιωσα ἀνακούφισι. Ἦταν σάν κάποιες μυστηριώδεις ἁλυσίδες νά πέφτουν ἀπο πάνω μου. Ἡ προσευχή γινόταν ὅλο καί πιό συγκεντρωμένη καί μαζί μ᾽ αὐτή ξαναγύριζε καί ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς μου. Συνέχιζα νά κοιτάζω πρός τό δένδρο καί ξαφνικά, σάν νά τήν ἔδιωχνε κάποιος ἄνεμος, ἡ εἰκόνα θόλωσε καί διαλύθηκε. Δέν ἔβλεπα τίποτε πιά ἐκτός ἀπό τό μεγάλο δένδρο μέσα στό φεγγαρόφωτο καί τό φακίρη καθισμένο δίπλα στή φωτιά καί σιωπηλό. Οἱ σύντροφοί μου, ὅμως, συνέχιζαν νά ἐξωτερικεύουν αὐτά τά ὁποῖα αἰσθάνονταν, καθώς ἀτένιζαν στήν εἰκόνα, πού γι᾽ αὐτούς δέν εἶχε χαθῆ.
Τότε, ὅμως, πρέπει κάτι νά συνέβη καί στό φακίρη. Ἔχασε τήν ἰσορροπία του καί κύλησε στό πλάι. Ὁ νεαρός ἔτρεξε ἀλαφιασμένος. Ἡ πνευματιστική συγκέντρωσι διακόπηκε ἀπότομα.
Βαθειά ἐπηρεασμένοι ἀπό τήν ἐμπειρία τους οἱ θεατές σηκώθηκαν συζητώντας ζωηρά τίς ἐντυπώσεις τους καί χωρίς καθόλου νά καταλαβαίνουν γιά ποιό λόγο διακόπηκαν ὅλα τόσο ξαφνικά καί ἀναπάντεχα. Ὁ νεαρός τό ἀπέδωσε στήν ἐξάντλησι τοῦ φακίρη, ὁ ὁποῖος τώρα καθόταν ὅπως καί πρίν μέ τό κεφάλι χαμηλωμένο καί μή δίνοντας τήν παραμικρή προσοχή στούς παρισταμένους.
Ἡ ὁμάδα μας, ἀφοῦ μέσῳ τοῦ νεαροῦ ἀντάμειψε γενναιόδωρα τό φακίρη γιά τή δυνατότητα συμμετοχῆς σ᾽ ἕνα τόσο καταπληκτικό θέαμα, ἀνασυντάχθηκε γρήγορα γιά τήν ἐπιστροφή. Καθώς ξεκινούσαμε, ἄθελά μου γύρισα πάλι νά κοιτάξω, γιά νά ἐντυπώσω στή μνήμη μου τό ὅλο σκηνικό. Ξαφνικά ἀνατρίχιασα ἀπό μιά δυσάρεστη αἴσθησι. Τό βλέμμα μου συνάντησε τό βλέμμα τοῦ φακίρη, πού μέ κοίταζε γεμάτος ἀπό μίσος. Αὐτό κράτησε μόνο μιά στιγμή καί μετά ἐκεῖνος πῆρε πάλι ἀμέσως τή συνηθισμένη του στάσι. Ὅμως ἐκείνη ἡ ματιά ἄνοιξε μιά γιά πάντα τά μάτια τῆς ψυχῆς μου καί συνειδητοποίησα ἀμέσως τίνος δύναμι ἦταν αὐτή πού προκάλεσε ἐκεῖνο τό “θαῦμα”».
Ἀπό τό βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΑ, ἐκδ. Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2012
https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com
<>
Άγιος Fintan του Clonenagh Ιρλανδίας (+603)
14 Φεβρουαρίου
Ο άγιος Fintan γεννήθηκε στο Leinster (Ιρλανδία) γύρω στο 524. Έλαβε το μοναχικό σχήμα στο Terryglass, στην κομητεία Tipperary υπό τον ηγούμενο Colum mac Crimthainn και ήταν βαθιά επηρεασμένος από την παραδειγματική του μετάνοια και τον σεβασμό του προς τους κανόνες.
Ο Fintan πέρασε τα πρώτα του χρόνια στην περιοχή Carlow πριν να δημιουργήσει την δική του εγκατάσταση στο Clonenagh, στην κομητεία Laois. Οι υποτακτικοί του, μεταξύ άλλων, ήταν ο άγιος Colmán του Oughaval, ο άγιος Comgall του Bangor και ο άγιος Aengus ο μοναχός Culdee. Πολλοί ερευνητές τον ονομάζουν «Πατέρα των Ιρλανδών μοναχών».
Ήταν ένας από τους δώδεκα αποστόλους της Ιρλανδίας.
Η μνήμη του τιμάται στις 17 Φεβρουαρίου
Δεν πρέπει να τον μπερδεύουμε με τον άγιο Fintán του Taghmon.
Ένας πλάτανος, φυτεύτηκε κατά τα τέλη του 18ου ή στις αρχές του 19ου αιώνα στο σημείο της πρώτης μοναστικής κοινότητας του Clonenagh. Το μοναστήρι ιδρύθηκε τον 6ο αιώνα από τον Columba του Terryglass και έπειτα πέρασε στον υποτακτικό του άγιο Fintan όταν ο άγιος Columba πήγε στο Terryglass. Το δέντρο είναι αφιερωμένο στον άγιο Fintan. Κάποια στιγμή το δέντρο φάνηκε να πέθανε όμως έπειτα άρχισε να βγάζει νέους καρπούς.
https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2014/02/fintan-clonenagh.html
<>
